EPISODE – 03 / 2
3129 คำ
Kamsai Love : เลิกส่งรูปบ้าๆ พวกนี้มาได้แล้ว รำคาญ ถ้าว่างมากก็นัดเจอตัวเลยมั้ย อย่าดีแต่หลบหลังโซเชียลแบบนี้ มีอะไรนัดเคลียร์ต่อหน้าเลยดีกว่า อีกอย่างฉันไม่ดิ้นกับรูปที่พวกคุณส่งมายั่วฉันหรอกนะ
และทุกครั้งก็จะจบแบบนี้ ฉันไม่ได้นักเลงอะไรนะ ไม่ใช่นักเลงคีย์บอร์ดด้วย ถ้าถึงคราจนตรอกจริงๆ หมามันยังสู้ แล้วฉันที่เป็นคนทำไมจะสู้คนไม่เป็นล่ะ
แก้มใสไม่ขี้นะคะ ไม่ได้ไก่อ่อนจะยอมคนอื่นเสมอไป แค่หัวอ่อนเรื่องความรัก ไม่ทันเกมพวกสารเลวก็แค่นั้น
จึก!! อีกแล้ว พอนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น มันก็เจ็บที่อกข้างซ้ายอีกแล้ว ไม่ว่าจะผ่านมาแล้วเป็นสัปดาห์ ฉันก็ยังไม่เคยชิน กับการลืมเรื่องบ้าๆ นั่น
ตื่อ ดึ๊ง!!
โชคดีที่เสียงไลน์ดังขึ้น ดึงสติฉันกลับมาสู่ปัจจุบัน แต่ว่า ไม่ต่างกันเลย เพราะยังคงเป็นข้อความจากบุคคลปริศนาตามเดิม
Xxxxx : ไม่รู้สึกแล้วก็ดี เพราะได้เวลามาทวงของที่เธอแย่งไปคืนแล้ว
อึก หลังจากอ่านจบประโยค ฉันกลืนก้อนเหนียวๆ ลงคอทันที คิ้วขมวดยุ่งเข้าหากันกับเนื้อความที่อ่าน ไม่เข้าใจอย่างแรง อะไรคือของที่ฉันแย่งมา
จังหวะที่กำลังจะพิมพ์กลับไปถามปลายทาง ก็มีเสียงคนเปิดประตูร้านเข้ามาก่อน ฉันเลยละจากมือถือ เผื่อเป็นลูกค้า
กรุ๊งกริ๊ง ~~
“เคเอ็ม ฟลาวเวอร์ ยินดีต้อ... น รับค่ะ” ไม่จริง ฉันตาฟาดใช่มั้ย
ตอนนี้แข้งขาฉันชาวาบไปหมดเลยกับการปรากฏตัวของคนตรงหน้า
“สวัสดี น้องเลิฟ” เสียงผู้มาเยือนดังขึ้น ดึงสติให้ฉันกลับมาสู่ปัจจุบัน
“พะ พี่ ดาด้า” เสียงที่เปล่งไปมันสั่นมาก ฉันรับรู้ได้เลย ไม่ใช่แค่เสียง แต่ร่างกายฉันเองก็สั่นเทาไม่แพ้กัน
“ฉันควรดีใจใช่ไหมที่ ‘น้อง’ แก้มใส ยังจำพี่สาวคนนี้ได้”
เธอเน้นคำว่า ‘น้อง’ พร้อมกับยกยิ้มเยาะมาให้ ฉันพูดไม่ออก ปากอยากถามว่ามาได้ยังไง มาทำไมเพราะเราไม่ได้ติดต่อ ไม่ได้เจอกันมาเกือบ 4 ปีได้แล้ว
“นี่ อย่าบอกนะ ว่าเธอช็อคไปแล้ว ที่เจอหน้าฉัน” ไม่พูดเปล่า ฉันรู้สึกถึงแรงกระชากที่ต้นแขน มันแรงและเจ็บมาก
“อ๊ะ พี่ด้าปล่อย แก้มเจ็บ” ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ พี่ดาด้าบีบต้นแขนฉันแรงขึ้นกว่าเดิม แถมยังจิกเล็บลงมาที่ผิวเนื้อฉันด้วย
“เจ็บแค่นี้อย่ามาสำออย ฉันไม่หลงกลมารยาหล่อนหรอก”
พึ่บ!! พูดจบพี่ดาด้าก็ปล่อยมือออกจากต้นแขนฉันอย่างแรง พร้อมกับใช้เล็บครูดไปเป็นเส้นยาวถึงข้อศอก เจ็บชะมัดเลย
“พี่มาที่นี่ทำไม” ฉันสูดลมเอาอากาศเข้าปอดอึกใหญ่ แล้วกลั้นใจถามไป
“ทำไม ฉันไม่มีสิทธิ์มาหาน้องรัก เลยงั้นเหรอ” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาช่างเยือกเย็นเหลือเกิน ฟังออกเลยว่าพี่ดาด้ากัดฟันพูดคำว่า ‘น้องรัก’ แค่ไหน
“...” ฉันไม่รู้จะต่อกรกับเธอยังไงเลยเงียบ
“เงียบต่อไปแล้วกันนะ เพราะฉันจะมาบอกเธอว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะมาทวงคนรักของฉันคืน” ประโยคที่บอกจะมาทวงคนรักคืนของพี่ดาด้าฟังดูเยือกเย็น และสะใจกับสีหน้าที่ตกใจ งงงวยของฉันมาก
“แก้มไม่เข้าใจ” เพราะไม่เข้าใจจริงๆ ฉันเลยถามออกไป
“เหอะ กินอยู่กับปาก ยังจะมาตีหน้าซื่อ เธอนี่มันเลว เชื้อไม่ทิ้งแถวเหมือนแม่แกไม่มีผิด”
ผลัก!!
“อ๊ะ นี่แกกล้าดียังไงมาผลักฉัน ห๊ะ” ใช่ เมื่อกี้ฉันผลักเธอเองแหล่ะ ก็ใครใช้ให้มาว่าแม่ฉันล่ะ
“เลิกดูถูกแม่แก้มสักที!!!”
ฉันตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง ตอนนี้โกรธผู้หญิงตรงหน้ามาก แต่ก็ยังคุมสติตัวเองไม่ให้เข้าไปทำร้ายเธอมากกว่าที่ผลัก
“เหอะ หรือไม่จริง แม่ก็ใช้ตัวเข้าแลกยอมเป็นเมียน้อยพ่อฉัน เพื่อความสุข..”
ทนไม่ไหว ฉันจึงถลาเข้าไปตบหน้าเธอหนึ่งที เพี้ยะ!!
“แม่แก้มไม่ได้ใช้ตัวเข้าแลก และแม่ก็ไม่ได้อยากเป็นเมียน้อยของใคร”
ฉันกัดฟันแน่น ข่มความเดือดเอาไว้ ใจเย็นๆ แก้มใส เธอต้องไม่ใช้กำลังแก้ปัญหา แม้จะเตือนสติตัวเอง แต่ร่างกายมันร้อนรุ่มไปหมดแล้วตอนนี้
ฉันกับพี่ดาด้า ผู้หญิงที่เพิ่งมาเยือนร้านฉันคนนี้เป็นพี่น้องต่างแม่กัน แต่แม่ฉันไม่ได้อยากเป็นเมียน้อยใคร และไม่ได้แย่งพ่อมาจากแม่ของพี่ดาด้าอะไรทั้งนั้น เท่าที่แม่เคยเล่าให้ฟัง
เหตุการณ์นั้นมันเกิดในงานเลี้ยงบริษัทที่แม่ทำงานอยู่ แม่เป็นแค่พนักงานของบริษัทพ่อพี่ดาด้า และวันนั้นที่บริษัทจัดงานเลี้ยงฉลองที่ทำยอดพุ่งทะลุเป้า
เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะความเมาแล้วขาดสติของพ่อ ที่คิดว่าแม่เป็นแม่ของพี่ดาด้าเลยข่มขืนท่าน พอผ่านไปได้สองสัปดาห์ แม่เลยรู้ตัวว่ากำลังตั้งท้องฉัน ท่านไม่อยากให้พ่อรู้เลยลาออกจากงานแล้วออกมาเลี้ยงฉันตามลำพัง
แต่พอฉันอายุ 18 ไม่รู้ว่าพ่อตามหาพวกเราเจอได้ยังไง ท่านเลยรับฉันกับแม่เข้ามาอยู่ที่บ้านใหญ่ ที่มีดาด้ากับแม่ของเธออยู่ด้วย
แต่ถึงแม้จะได้เข้ามาอยู่ในบ้านที่โอ่อ่าหรูหรายังไง พวกเราสองแม่ลูกก็ไม่เคยมีความสุขเลย เพราะถูกกลั่นแกล้งสารพัดจากดาด้า
จนพอฉันอายุ 19 ฝันร้ายก็มาเยือน เมื่อแม่ที่เป็นเสาหลักเพียงคนเดียวที่ฉันเหลืออยู่ต้องจากไปเพราะอุบัติเหตุรถคว่ำ ชีวิตฉันยิ่งตกต่ำมากกว่าเดิม ทั้งถูกกลั่นแกล้งแรงขึ้นทุกวันๆ ฉันเลยทนอยู่ไม่ไหว ขอร้องคุณพ่อปล่อยให้ฉันออกมาเช่าคอนโดอยู่ลำพัง
“นี่แกยังไม่ยอมรับความจริงอีกเหรอ ว่าพวกแกน่ะมันเลว เลวทั้งแกทั้งแม่แก”
เสียงเหยียดยามแม่กับฉันของพี่ดาด้าดังขึ้น ดึงสติฉันหลุดออกจากอดีตที่โหดร้าย และในทันทีที่ตั้งสติได้
เพี้ยะ เพี้ยะ
“แก้มบอกให้หุบปาก แล้วเลิกดูถูกแม่แก้มสักที” เกินไปแล้วนะ คำก็เลว สองคำก็เมียน้อย
“กรี้ดดดดด นี่แกกล้าตบฉันเหรอ”
หมับ!!
“อ๊ะ” เร็วมาก อยู่ๆ พี่ดาด้าก็พุ่งเข้ามากระชากผมฉัน ทั้งดึง ทั้งทึ้งจนเหมือนผมจะหลุดออกจากหนังหัวงั้นแหล่ะ
“แกคงลืมไปแล้วสินะ ว่าถ้ากล้าสู้ฉันแล้วอะไรจะเกิด”
เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ!!!
ชา ตอนนี้หน้าฉันชามาก พี่ดาด้าฟาดมือเรียวเข้ามาที่ใบหน้าฉันซ้ายขวาเต็มแรง รู้สึกเลยว่าปากแตก เพราะฉันได้กลิ่นคาวเลือดและรสชาติเฝื่อนๆ
จังหวะที่เธอกำลังจะยกมือขึ้นตบฉันอีกที ก็มีคนเข้ามาในร้าน
กรุ้งกริ้ง~~
“อ๊ะ” ฉันตกใจกับการกระทำของพี่ดาด้า
“โอ้ย แก้มผลักพี่ทำไม” อยู่ๆ พี่ดาด้าที่กำลังจะง้างมือตบหน้าฉันอีกครั้งก็ล้มลงไปกับพื้นเอง โดยที่ฉันยังไม่ได้โดนตัวเธอแม้แต่น้อย
“ด้า เป็นอะไรเปล่า” ฉันได้ยินเสียงผู้ชายเรียกพี่ดาด้าดังขึ้น พอเหลือบไปมองจึงรู้ว่าเป็นใคร
“ซะ โซล” ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ ไม่ให้ใครได้ยิน
“เธอทำบ้าอะไรวะ แก้มใส” โซลตะหวัดหางตามองพร้อมกับตะคอกด่า ฉันได้แต่ทำหน้ามึนงง นี่ฉันทำอะไร ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ดูไม่ออกเลยหรือไง ใครกระทำ ใครถูกกระทำ
หมับ!
“อ๊ะ เจ็บ” แค่เสี้ยวนาทีที่โซลปรายตามอง เขาก็พุ่งเข้ามากระชากตัวฉันเข้าไปเขย่าๆ ทั้งเจ็บทั้งจุกเลยให้ตาย
“ฉันถาม ว่าเธอผลักดาด้าทำไม” โซลใช้สายตาดุดันจ้องหน้า คงโมโหมากสินะ แต่แล้วเขาเกี่ยวอะไรด้วย สองคนนี้รู้จักกันงั้นเหรอ งั้นที่พี่ดาด้าบอกว่าจะมาทวงคนรักคืน คือหมอนี่สินะ
“หึ” พอเริ่มจะเรียบเรียงเรื่องราวอะไรให้มันปะติดประต่อกันได้ ฉันเลยแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ สมเพชให้กับความโง่บรมของตัวเองจริงๆ
“ซะ โซล อย่าทำร้ายน้องแก้มใส เธอคงไม่ได้ตั้งใจผลักด้าหรอก จริงมั้ย”
เฮอะ ให้ตายสิ สายตาและท่าทางมารยานั่นคืออะไร ทำตีหน้าเศร้าห้าม
“อะ โอ้ย เจ็บเท้าจัง” เก่งนี่ แสดงได้เนียนเลยล่ะ ท่าทางที่กำลังจะลุกมาห้ามโซล แล้วล้มลงไปอีกเพราะเจ็บเท้า เอารางวัลออสก้าร์ไปครองเลยมั้ย
ผลัก!! โซลรีบผละฉันออกอย่างแรง ย้ำว่าแรงมาก จนฉันเกือบล้มไปข้างหลัง โชคยังดีที่มีคนมารับไว้ได้ทัน
“อ๊ะ ขอบคุ...” กำลังจะเอ่ยขอบคุณบุคคลปริศนาที่มารับฉันไว้ พลันก็เห็นใบหน้านิ่งงั้นของเขาก่อน เลยกลืนคำพูดลงไป
“ยูกิ ปล่อย อย่ามาแตะ” พอประคองตัวเองได้ก็ปัดมือที่เขาจับตัวฉันไว้ออกทันที “ไอ้ยูกิ กูบอกให้มึงรอที่รถ เข้ามาทำไมวะ” เสียงโซลว่าให้เพื่อนเขา
“กูทนไม่ไหว ดูอยู่นานแล้ว พวกมึงรุมเธอ” พูดจบเขาก็หันหน้ามามองฉันเป็นเชิงว่า เธอ ที่เขาหมายถึงคือฉันเอง
“อย่าขี้เสือก ก็ยัยนั่นผลักด้าล้มเอง” โซลยังคงเถียงกลับไป
“มึงดูไม่ออก?” ยูกิถามโซลออกไป เสียงเหมือนเบื่อหน่ายเพื่อนเขามาก
“กูเห็น ว่ายัยนั่นผลักด้า” เขายืนยันสิ่งจอมปลอมที่เห็นกับยูกิ
“ไอ้โซล มึงดูสภาพก่อน ใครทำใคร?” ไม่ว่าเปล่า ยูกิพยักเพยิดหน้าไปทางพี่ดาด้าทีนึง แล้วหันหน้ามาทางฉันทีนึงประกอบคำพูด
“s**t!!” โซลไม่ตอบแต่สบถคำหยาบคายออกมา แล้วประคองดาด้าออกจากร้านไป แต่จังหวะที่เขากำลังจะเดินผ่านหน้าฉันกับยูกิที่ยืนบังหน้าประตูทางออก เขาก็ก้มลงมาประซิบที่ข้างหูเสียงแผ่วเบาเหมือนต้องการให้รับรู้กันแค่ฉันกับเขา
“ระวังตัวให้ดีล่ะแก้มใส เกมที่เธอเปิดศึกเอาไว้กำลังจะเริ่มต้นแล้ว”
เฮือก ฉันกลั้นหายใจไปชั่ววินาที หลังจากโซลพร่ำประโยคนั้นออกมา น้ำเสียงเขาจริงจัง ปนเยือกเย็นจนขนแขนฉันลุกชัน
“เธอ ไม่เป็นไรนะ”
ต้องขอบคุณเสียงยูกิสินะ ที่ทำให้ฉันกลับมาหายใจได้ปกติอีกครั้ง ฉันไม่ตอบ แต่พยักหน้าให้เขาเป็นเชิงขอบคุณที่ช่วย เขาก็พยักหน้าสองสามทีกลับ แล้วเดินตามพวกโซลออกไป
ฟุบ!! พอไม่มีใครอยู่ในร้านแล้ว ความเข้มแข็งที่ฉันสร้างขึ้นก็พังทะลายลงทันที แข้งขาอ่อนแรง ทิ้งตัวนั่งลงที่พื้น น้ำตาที่กักกลั้นเอาไว้ ตอนนี้ได้ระเบิดออกมาราวเขื่อนแตก ฉันไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว
[Dadaa’s part]
หลังจากที่ออกมาจากร้านแก้มใส โซลก็พาฉันขึ้นรถเขาแล้วขับมาส่งที่คอนโด ระหว่างทางเขาก็เอาแต่ถามฉันว่า ฉันกับแก้มใสเป็นอะไรกัน แล้วฉันไปทำอะไรที่ร้านยัยนั่น เหอะ ให้ตายสิ ฉันตอบคำถามเขาแทบไม่ทัน
ฉันเห็นสายตาโซลเวลาที่ถามถึงแก้มใส สายตาที่เคยมีแต่ฉันอยู่ในนั้นมันเหมือนจะเปลี่ยนไป เหมือนเขาจะแคร์ยัยนั่นอยู่หน่อยๆ
เพล้ง เคร้ง ตุ้บ..
ยิ่งคิดยิ่งโมโห ฉันนั่งขว้างปาข้าวของในห้อง จนแทบไม่มีอะไรให้ฉันทำลายแล้วนะ ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมแพ้ยัยลูกเมียน้อยนั่นหรอก ฉันต้องเอาทุกอย่างที่ยัยนั่นรักมาเป็นของตัวเองให้ได้
“แล้วเธอกับฉันต้องได้เห็นดีกัน แก้มใส”
กรอด~ รู้เลยว่าอารมณ์ของฉันตอนนี้มาคุแค่ไหน ฟังจากเสียงกัดฟันฉันเอาสิ
“ทั้งโรม ทั้งโซล หรือของรักของแกทุกอย่าง ต้องเป็นของฉัน”
คิดว่าทำไมดาด้าคนนี้ถึงร้ายขนาดนี้อยู่สินะ? สงสัยล่ะสิว่าทำไมฉันถึงจ้องจองล้างจองผลาญแก้มใสขนาดนี้?ร ก็เพราะแก้มใสไม่ได้เป็นคนเดียวที่ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวไงล่ะ เพราะเรื่องทุกอย่างพวกหล่อนเป็นคนเริ่มเอง
เรื่องมีอยู่ว่า วันเกิดครบรอบยี่สิบเอ็ดปีของฉัน คุณพ่อก็ทำเซอร์ไพร์สชิ้นใหญ่ โดยการพาแก้มใสและแม่เธอเข้ามาในบ้าน ท่านแนะนำพวกมันกับฉันและคุณแม่ต่อหน้าคนใช้ทุกคนว่าหนึ่งคือเมียอีกคนของท่าน ส่วนอีกคนคือลูกสาวที่ท่านเพิ่งรู้ความจริงเมื่อหกเดือนก่อน
เพราะท่านรู้สึกผิดที่ปล่อยให้สองแม่ลูกต้องระหกระเหิน ทำงานเลี้ยงดูกันเองตามลำพัง พอท่านรู้ความจริงทุกอย่างเลยพาสองคนนี้เข้ามาอยู่ที่บ้าน ยกฐานะเทียบเท่าฉันกับคุณแม่
“แก้มใส ไหว้คุณพิดาสิลูก นี่เป็นภรรยาที่จดทะเบียนของพ่อ” พ่อแนะนำแก้มใสกับแม่ของฉัน แม่รับไม่ได้ที่พ่อหยามหน้าเลยทะเลาะกัน แล้วหนีขึ้นห้อง ส่วนพ่อก็ไม่ยอมตามขึ้นไปแต่…
“ส่วนนี่ดาด้า ลูกคนโตของพ่อเอง อืม น่าจะอายุมากกว่าหนู งั้นเรียกพี่ดาด้าแล้วกันนะ” คุณพ่อแนะนำฉันกับมัน ท่านไม่สนใจแม่ที่เสียใจวิ่งขึ้นห้องเลยสักนิด
“สวัสดีค่ะ พี่ดาด้า” ยังมีหน้าส่งยิ้มเยาะมาให้ฉันอีก กล้าดียังไงมายิ้มให้ฉัน ฉันเกลียดแก!
“ด้า น้องไหว้ ทำไมไม่รับไหว้น้องล่ะลูก” คุณพ่อค่อนขอดให้ฉัน แค่วันแรก คุณพ่อก็เหมือนจะหลงลูกเมียน้อยมากกว่าฉันซะแล้วเหรอ
พลั่ก!! ฉันไม่สนใจเสียงคุณพ่อ เดินชนไหล่มันสองแม่ลูกขึ้นไปชั้นสองเพื่อไปหาคุณแม่ทันที
แอ้ดดดดด~~
จังหวะที่เปิดประตูห้องเข้าไป ฉันก็เห็นคุณแม่นั่งร้องไห้ฟูมฟาย เก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋า “คุณแม่ทำอะไรน่ะ แล้วนั่นเก็บเสื้อผ้าทำไมคะ” ฉันรีบวิ่งไปจับมือคุณแม่ที่กำลังเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าอย่างรีบร้อน
“ด้า” แม่หันมามองหน้าฉัน แววตาเศร้าสร้อย ใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา “แม่จะหย่ากับพ่อ แม่จะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว” เสียงที่เปล่งออกมาของคุณแม่ฟังแทบไม่ออก เพราะมีเสียงสะอื้นไห้ติดมาด้วยทุกถ้อยคำ
“มะ หมายความว่าไงคะ แม่จะหย่า จะไม่อยู่ที่นี่แล้ว” ฉันเริ่มใจหายวาบ หลังจากที่แม่บอกออกมา
“แม่ทนอยู่ร่วมชายคากับพวกเมียน้อยและลูกของมันไม่ได้หรอกด้า พ่อลูกทำร้ายจิตใจแม่เกินไป ฮือๆ” น้ำตาที่ปกติก็ไหลอยู่แล้วของคุณแม่ ตอนนี้หลั่งไหลออกมากยิ่งกว่าเดิมหลายร้อยเท่า
“อึก ฮึก งะ งั้น ด้าจะไปอยู่กับคุณแม่ ดะ ด้า ไม่อยากอยู่ร่วมโลกกับพวกนั้นเหมือนกัน” เห็นแม่เศร้า ร้องไห้ ฉันก็เจ็บปวดหัวใจ กลั้นน้ำตาเอาไว้ต่อไปไม่ไหวแล้ว
“ไม่ได้!!” แม่ตะคอกกลับมาดังลั่น “ลูกต้องอยู่ที่นี่ ถ้าเราออกไปกันหมด สองแม่ลูกนั้นต้องได้ทรัพย์สมบัติทุกอย่างของพ่อแก แม่ยอมไม่ได้ ที่จะมาให้พวกนั้นชุบมือเปิบแบบนี้” แววตาแข็งกร้าว โกรธแค้นที่คุณแม่ส่งมา ทำให้ฉันได้สติ
“ด้าต้องทำยังไง อึก คะ”
“ลูกต้องอยู่ที่นี่ คอยหาทางไล่พวกมันสองคนออกจากบ้าน แล้วถ้าถึงเวลาที่ไม่มีสองแม่ลูกนั้น แม่อาจจะกลับมา”
นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ฉันได้คุยกับแม่ เพราะหลังจากนั้น ท่านก็ไม่เคยติดต่อฉันมาอีกเลย ส่วนคุณพ่อก็หลงสองแม่ลูกนั่นจนลืมฉัน
ความแค้น ที่ถูกแก้มใสและแม่เธอแย่งความรักจากพ่อไป
ความแค้น ที่ทำให้แม่ทิ้งฉันไว้รับชะตากรรมคนเดียว
นับวันฉันก็ยิ่งเกลียดพวกมันสองคน ไม่ว่าจะหาทางกลั่นแกล้งมันยังไง พวกกาฝากก็คือกาฝาก มันเกาะบารมีพ่อฉันไม่ยอมปล่อย
แต่แล้วฟ้าคงจะเห็นใจฉัน พอฉันอายุ 22 แก้มใสที่อายุครบ 19 ปี ก็ได้สูญเสียแม่เธอไปเพราะอุบัติเหตุ อา... ขอบคุณสวรรค์ที่ยังสงสารฉัน ทำให้มันได้รับรู้ความรู้สึกของการสูญเสียคนสำคัญไปมันรู้สึกเจ็บแค่ไหน
“แม่แกก็ตายไปแล้ว นี่แกยังจะหน้าด้านทนอยู่ที่นี่อีกเหรอ ห๊ะ”
ทุกวัน ฉันก็ยังรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับแม่เหมือนเดิม คอยกลั่นแกล้งขับไล่แก้มใสออกไปให้พ้นประตูธรณีของบ้านหลังนี้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
“หน้าด้าน หน้าทนดีนี่ นังลูกเมียน้อย” การสาดเสีย เทเสียคำด่าทอของฉันในทุกๆ วัน คงจะซึมซับเข้าสมองยัยนั่นไปบ้าง เลยทำให้มันทนไม่ไหว แล้วขอคุณพ่อย้ายไปอยู่คอนโด
แต่ก็นะ แทนที่ฉันจะเป็นฝ่ายชนะ แทนที่ฉันจะได้รับความรักจากคุณพ่อคืนมา แทนที่แม่จะกลับมาหาฉันตามสัญญา แต่ไม่เลย ทุกคนไม่สนใจฉัน พ่อก็ได้แต่พร่ำบอกว่าฉันไม่รักน้อง เป็นเพราะฉันที่บีบให้แก้มใสออกจากบ้านไป ท่านดูโมโหฉันมาก
รู้ความจริงในอดีตของฉันแล้ว ตอนนี้ทุกคนยังคิดว่าแก้มใสเป็นฝ่ายถูกฉันกระทำอยู่คนเดียวอีกมั้ย ฉันต่างหากที่เป็นคนน่าสงสารที่สุด ถูกทิ้งจากพ่อแม่บังเกิดเกล้า ไหนจะถูกแย่งคนรัก ที่กำลังมีแพลนจะหมั้นหมายกันในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า
ดาด้าคนนี้สิน่าสงสาร น่าสมเพชกว่ายัยแก้มใสนั่น
“กรี้ดดดดดดด” นึกถึงเรื่องนี้ทีไร ฉันจะอกแตกตายทุกที
“แก แก นังสารเลว ฉันจะทำลายความสุขของแก จะแย่งทุกอย่างของแกมาเป็นของฉัน ทุกอย่างเลย”
[End part]
- ผู้เขียน
