“อ้อ นึกว่าโซลซ่อนสาวไว้ในนั้นซะอีก คิกๆ” ดาด้าพูดจบก็แกล้งหัวเราะแซว จากสีหน้าเจื่อนๆ คล้ายคนกำลังจะร้องไห้ก็สดขึ้นทันที
แต่ทำไมคำพูดดาด้าที่ว่าผมกำลังซ่อนผู้หญิงไว้ในห้อง มันถึงเหมือนแทงใจดำผมยังไงก็ไม่รู้ แถมตอนนี้ก็ยังงงๆ กับตัวเองอยู่เลยว่าจะโกหกดาด้าไปทำไม ยัยอสรพิษนั่นจะถูกดาด้าทำอะไรก็ไม่น่าจะเกี่ยวกับผมนี่หว่า
“งั้นโจ๊กถุงนั้นด้าไม่เอาแล้วล่ะ โซลคงซื้อไปฝากเฮียวัน เดี๋ยวด้าออกไปทานข้างนอกก็ได้” ผมได้แต่พยักหน้าอมยิ้มส่งไปให้ร่างสวย
“งั้นด้าไปนะคะ ถ้าว่างยังไงโทรหาด้าหน่อยนะ ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันเลย”
“อื้ม ได้ครับ” ผมตอบดาด้า แล้วเราสองคนก็แยกย้ายกันไปคนละทาง
เฮ้อ~ เหมือนยกภูเขาออกจากอกยังไงยังงั้น
“ท่าทางมึงจะป่วยอีกคนนะไอ้โซล” ว่าให้ตัวเองเสร็จก็เดินจ้ำอ้าวกลับมาดูคนป่วยที่ห้องตัวเองทันที
[End part]
“อื้อ ปวดหัวจัง” นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย ทำไมรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว
