บทที่ 4
เงารักของซาตาน
นานเท่าใดมิรู้ได้ที่เมลิดานั่งจ่อมจมอยู่กับความรู้สึกอันทุกข์ทรมานของตัวเองบนเก้าอี้หวายตัวกลมใหญ่หน้าระเบียงบังกะโล ดวงตากลมโตที่มีน้ำริ้นทอดมองหาดทรายและเกลียวคลื่นอันว่างเปล่า ภูมิไม่กลับมาหาเธออีกเลยไม่ว่าจะอย่างไร
ทุกสิ่งเงียบงันภายใต้เวิ้งน้ำและเส้นขอบฟ้าที่แบ่งผืนโลกและเบื้องบนให้ขาดจากกัน หลังจากที่มุกประกายบอกเธอว่าภูมิลาออกจากงานที่บังกะโลไปแล้วเมลิดาก็เพียรเฝ้าตามหาเขาจนทั่วหาด เธอเดินเหมือนคนเสียสติไปตามที่ต่าง ๆ ที่คิดว่าอาจได้พบบุรุษผู้นั้น เจ้าของใบหน้าคมคายบนร่างสูงใหญ่ซึ่งเธออาจได้ยินเสียงเรียกของเขาจากที่ใดแห่งหนึ่ง
ทว่าทุกอย่างเหมือนสายลมพัดผ่าน หญิงสาวรู้สึกเหน็บหนาวจับขั้วหัวใจ กระทั่งถึงวันนี้ที่เธอควรตัดสินใจได้แล้วว่า เธอควรกลับบ้าน... อย่างน้อยที่สุดหลังจากเธอหนีมาที่นี่ งานแต่งระหว่างเธอกับผู้ชายที่ชื่อทศภาค ภควัตณ์ก็คงล
