นายช่วงสังเกตเห็นว่าวันนี้เมลิดาลงมาในไร่สายกว่าปกติทว่าใบหน้าหาได้มีร่องรอยของความอิดโรยไม่ เธอยังดูยิ้มแย้มและเริ่มตัดพวงองุ่นจากเถาได้คล่องแคล่วมากกว่าวันแรก หากแต่ชายวัยกลางคนกลับมีความกลัวผุดขึ้นมาลึก ๆ ข้างในว่าผู้หญิงอย่างเมลิดาจะทานทนกรำงานเช่นนี้ไปได้อีกนานเท่าใด กลางวันไม่ได้กินข้าวปลาเช่นคนงานอื่น ประทังร่างกายด้วยน้ำเพียงเพื่อให้พ้นวันตราบล่วงไปจนถึงทุ่ม หากยังเป็นเช่นนี้หญิงสาวบอบบางเช่นเธอคงหมดความอดทนในไม่ช้าก็เร็ว
“นายช่วง...จะเที่ยงแล้วทำไมไม่ให้คุณเมย์ไปทานข้าว?”
เสียงของแทนดังอยู่ข้างหลัง นายช่วงสะดุ้งเล็กน้อยขณะกำลังมองคุณผู้หญิงของเขาก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ใต้เถาองุ่นห่างออกไปไม่ไกลอย่างใช้ความคิด
“ครับ...คุณแทน คุณเมย์จะทานข้าวได้ก็ต้องทุ่มหนึ่งไปแล้ว”
“อะไรกัน! นายช่วง...นี่คุณผู้หญิงของไร่ภควัตณ์นะ ใครเป็นคนสั
