จอมใจเหนือสมุทร

บทที่ 1 อาหารมื้อสุดท้าย

ชั้น 24 ของโรงแรมหรูกลางเมืองหลวง ทุกคนต่างรู้ว่าเป็นที่พักส่วนตัวของเหนือสมุทร ประธานกรรมการแห่งณาวารีกรุป เบื้องหน้าเขาคือเจ้าของกิจการโรงแรม เบื้องหลังคือมาเฟียเจ้าของบ่อนกาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ Deep Ocean casino

เหนือสมุทรผู้ยิ่งใหญ่ไม่มีใครกล้าต่อกร ไร้ความรู้สึก ไร้อารมณ์ ไร้ความเมตตา สามสิ่งนี้ทำให้เขาในวัยเพียงยี่สิบห้า สามารถขยายกิจการครอบคลุมได้เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แต่ถึงจะเป็นคนไร้หัวใจ ก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่สามารถหนีพ้นได้ นั่นคือราคะ

มีหญิงสาวมากมายที่ต้องการจับจองเป็นเจ้าของเหนือสมุทรผู้แสนหยิ่งผยอง ซึ่งเขาไม่ใช่ตัวเลือก แต่เป็นผู้เลือกต่างหาก นับตั้งแต่ขึ้นสู่ตำแหน่งสูงสุด เขาก็ไม่เคยขาดแคลนผู้หญิง ด้วยความเครียดจากอาการนอนไม่หลับ จึงใช้ผู้หญิงมาช่วยบรรเทาความเครียด แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้นอนกับใครไปทั่ว เขายื่นข้อเสนอให้กับผู้หญิงที่สนใจเท่านั้น และหนึ่งในหญิงสาวที่อยู่ใต้การปกครองของเขาก็คือจอมใจ

จอมใจมีมารดาเป็นอดีตโสเภณีถูกสามีทอดทิ้งให้เลี้ยงดูลูกสาวเพียงลำพัง เมื่อหญิงสาวอายุได้ยี่สิบก็ต้องลาออกจากมหาวิทยาลัยเพราะไม่มีเงินเรียนต่อ จอมใจจึงเริ่มทำงานเป็นนางแบบอิสระ แต่ด้วยความไม่ประสาจึงถูกหลอกมาขายบริการ

จอมใจถูกเหนือสมุทรประมูลพรหมจรรย์ไปด้วยราคาสูงสุด นับแต่นั้นมาเธอจึงตกเป็นกรรมสิทธิ์ของเขา โชคดีที่เหนือสมุทรไม่ได้บังคับขู่เข็ญ เห็นคนตัวเล็กนอนสั่นอยู่บนเตียงก็หมดอารมณ์ ไล่กลับและหางานให้ทำเพื่อใช้หนี้ หญิงสาวซาบซึ้งใจจึงแอบทำอาหารตอบแทนเขา

เหนือสมุทรไม่ได้กินอาหาร แต่ส่งมันให้ลูกน้องของตัวเอง และผลลัพธ์ก็ทำให้เขาประหลาดใจ เมื่อบรรดาพนักงาน ต่างก็ติดในรสชาติอาหาร เขาจึงส่งคนไปแอบสืบ และได้รู้ว่าจอมใจได้เลือกงานผู้ช่วยห้องครัว

ครั้งแรกที่เหนือสมุทรกินอาหารฝีมือของจอมใจ มันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด หลังจากนั้นเขาก็สั่งให้หญิงสาวทำอาหารให้เขาบ่อยขึ้น และเริ่มสั่งเธอให้ขึ้นมาส่งอาหารบนชั้นยี่สิบสี่

จอมใจมองเหนือสมุทรเสมือนผู้มีพระคุณ เขาให้เงินให้งานและให้อิสระ ตราบใดที่ยังอยู่ในสายตาของเขา ถึงเขาจะเย็นชา แต่เป็นคนที่เธออยู่ด้วยแล้วสบายใจ เมื่อเขามอบหมายให้เธอทำอาหาร เธอจึงพยายามเรียนรู้และทำออกมาอย่างสุดความสามารถ จอมใจรู้สึกโชคดีที่สามารถตอบแทนเขาได้ ทว่านับวันความรู้สึกกลับถลำลึกขึ้นอย่างไม่สมควรจะเกิดขึ้น

สุดท้ายจอมใจก็เต็มใจยอมเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์ภายใต้เงื่อนไขเช่นเดียวกับหญิงสาวคนอื่น เธอเป็นได้แค่คู่นอน และไม่มีวันเป็นได้มากกว่านั้น แต่เธอรักเหนือสมุทรไปแล้ว จึงยอมรับสถานะนั้นด้วยความเต็มใจ เพียงแต่ไม่คิดว่าช่วงเวลาแห่งความสุขของเธอจะจบลงเร็วขนาดนี้ เพียงแค่สองปีเท่านั้น ที่ความสัมพันธ์นี้ต้องจบลง

หลังจากร่วมรักกันอย่างสุขสม จอมใจมองดูกล้ามเนื้อบนแผ่นหลังเปลือยเปล่า ที่เรียงตัวอย่างสวยงามด้วยความหลงใหล ทว่าตลอดสองปีที่ใช้เวลาร่วมกัน เขากลับไม่เคยหันมามองเธอเลยสักครั้ง แม้แต่หางตาก็ไม่

“วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันนอนกับเธอ” เหนือสมุทรเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

จอมใจยันตัวนั่งพลางมองด้วยความสงสัย แม้ว่าในใจจะรู้สึกเหมือนถูกปลายมีดแหลมคมกรีดแทงก็ตาม แต่เธอก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ อีกอย่างเธอก็พอจะรู้เหตุผลของเขา

“คุณเหนือตัดสินใจจะแต่งงานกับคุณเพลงพิณแล้วใช่ไหมคะ” เสียงหวานถามกลับ ทว่าน้ำเสียงนั้นกลับไร้ซึ่งความขุ่นเคือง ส่วนความขมขื่นก็เก็บมันเอาไว้ใจในเท่านั้น

เหนือสมุทรหันกลับมาสบมองดวงตาหวานล้ำ ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าสีหน้าของหญิงสาวไร้ซึ่งความกังวล ทั้งที่เขานึกว่าอีกฝ่ายจะฟูมฟายมากกว่านี้เสียอีก เหมือนกับหญิงสาวคนอื่นที่เขาส่งเครื่องประดับไปพร้อมกับจดหมายเลิกรา แต่จอมใจเป็นคนเดียวที่เขาไม่อยากใช้วิธีนั้น แม้ว่าการพูดออกไปด้วยตัวเอง อาจจะทำร้ายจิตใจเธอมากกว่า แต่เขาไม่อยากให้ความหวังกับใคร

เพลงพิณคือลูกสาวของพิษณุ เจ้าของธนาคารใหญ่ เขาต้องการเส้นสายนี้ในการควบกิจการขยายบ่อนตามหมู่เกาะ จึงจำเป็นต้องแต่งงานทางการเมือง แต่เงื่อนไขที่เพลงพิณยื่นมานั้น คือเขาต้องตัดขาดกับคู่นอนทั้งหมด แน่นอนว่าผู้หญิงที่เขานอนด้วยไม่ได้มีค่าเท่ากับเพลงพิณ ทั้งที่คิดแบบนั้น แต่จอมใจเป็นคนเดียวที่เขาตัดใจทิ้งไม่ได้สักที เขาไม่รู้เหตุผล จึงคิดว่าเป็นเพราะอาหารที่หญิงสาวทำให้กินอยู่ทุกวัน แต่สักวันงานเลี้ยงก็ต้องเลิกรา เขาจึงเลือกที่จะจบทุกอย่างในวันนี้

“อืม”

เพียงคำตอบเดียวของเหนือสมุทรก็ทำให้ความรู้สึกภายในพังทลายลง ทว่าพวกมันกลับถูกซ่อนเอาไว้ภายใต้รอยยิ้ม

“แสดงความยินดีกับการแต่งงานด้วยนะคะ” ยิ่งพูดออกไป ก็ราวกับใบมีดเฉือนหัวใจอยู่ซ้ำ ๆ แต่เธอจะทำอะไรได้นอกจากยินดีกับเขา ในเมื่อเธอไม่ได้เป็นเจ้าของเขาสักหน่อย เธอเป็นแค่เมียเก็บคนหนึ่งในผู้หญิงอีกหลายคนของเขาเท่านั้น

ชายหนุ่มยิ่งฟังก็ยิ่งปวดใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่เขาควรโล่งใจที่จอมใจไม่แสดงอาการน่ารำคาญออกมา แต่เขาไม่พอใจที่เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังปิดบังอารมณ์ของตัวเอง

“เธอจะไปที่ไหนก็ได้ ฉันจะให้เงินสักก้อนไปตั้งตัว แต่ฉันคงให้เธออยู่ที่นี่ไม่ได้” เพราะนั่นคือหนึ่งในเงื่อนไขน่าหงุดหงิดของเพลงพิณ

จอมใจยิ้มพลางพยักหน้า “เข้าใจแล้วค่ะ”

หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียง เดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตมาสวมใส่ ทำราวกับว่าเรื่องที่ได้ยินมานั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทั้งที่ในใจไม่อยากจะได้ยินคำพูดจากเขาอีกแล้ว แต่ก็ต้องอดทนเอาไว้ จะทำให้เขารู้สึกแย่เพราะการกระทำของเธอไม่ได้ ถึงอย่างไรตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาก็ไม่ได้ทำร้ายร่างกายและจิตใจของเธอ เธอกับเขามีสถานะแค่คู่นอนเท่านั้น

เหนือสมุทรไม่เข้าใจการกระทำของจอมใจจึงลุกขึ้นแล้วรั้งแขนของหญิงสาวเอาไว้ นัยน์ตาเข้มดุดันมองอย่างไม่พอใจ

“เธอไม่คิดจะพูดอะไรเหรอเลย จอม”

ริมฝีปากบางสีสวยกระตุกยิ้มมุมปาก อาการดีใจที่เขาเรียกชื่อเล่น ทำให้เธอรู้สึกเหมือนสัตว์เลี้ยงที่เขาเลี้ยงเอาไว้ แต่วันนี้สัตว์เลี้ยงถูกทิ้งเสียแล้ว ความรู้สึกของการถูกทอดทิ้งก็ย่อมต้องเสียใจเป็นธรรมดา แต่เธอรู้ตัวมาตลอดว่าความสัมพันธ์แบบนี้ ไม่มีวันยั่งยืน เธอยอมรับตั้งแต่วันแรกที่เขายื่นข้อเสนอนี้ให้เธอ

หญิงสาวหันกลับไปมองคนอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ อย่างไม่เข้าใจ ก่อนหน้านี้พูดเสียไม่เหลือเยื่อใยต่อกัน แต่ตอนนี้เหนือสมุทรกลับทำราวต้องการให้เธอเว้าวอน

“ไม่มีค่ะ” จอมใจตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเช่นเคย หญิงสาวผ่อนลมหายใจเบา ๆ ก่อนดึงแขนออกจากการจับกุมของเขา

ทว่าคำตอบของจอมใจกลับไม่เป็นที่น่าพอใจ ท่าทางเฉยเมยของหญิงสาวทำให้เหนือสมุทรรู้สึกผิดหวัง

“ช่วงเวลาที่เธออยู่กับฉันมันไม่สำคัญเลยสินะ”

จอมใจแตะแขนกำยำของคนตัวโตเบา ๆ เงยหน้าสบตาแล้วตอบอย่างตรงไปตรงมา

“จอมชอบช่วงเวลาที่อยู่กับคุณเหนือนะคะ แต่เวลาของพวกเราถูกจำกัดมาตั้งแต่แรกแล้ว เรื่องนี้จอมเข้าใจและยอมรับค่ะ อย่างน้อยพวกเราก็จบความสัมพันธ์นี้กันด้วยดี…” แม้ว่าน้ำเสียงจะสั่นเครือ แต่ระหว่างที่ตอบก็กลั้นน้ำตาเอาไว้จนถึงที่สุด ร่างระหงรีบหมุนตัวหลบก่อนที่มันจะพรั่งพรูออกมาอย่างบังคับไม่ได้

ทำดีแล้วจอมใจ…มันจบแล้ว…

หญิงสาวปลอบใจตัวเองก่อนจะเดินเข้าครัวไปทำหน้าที่วันสุดท้ายของตัวเอง อย่างน้อยอาหารมื้อสุดท้ายของวันนี้ เธอก็อยากให้เขาได้กินอย่างเอร็ดอร่อย และอวยพรให้เขาพบเจอแต่ความสุข