"ออม ทางนี้ลูก" แม่อัญญาตะโกนเรียกลูกสาวที่กำลังชะเง้อมองหา
วันนี้เป็นวันที่หมอนัดพ่อของอัญญามาทำกายภาพบำบัด เพื่อที่จะได้กลับมาเดินได้อย่างแข็งแรงอีกครั้ง อัญญาหันมองตามเสียงเรียก กำลังจะส่งยิ้มให้แม่ แต่ก็ต้องหุบยิ้มลง เมื่อเห็นว่ามีร่างสูงที่คุ้นเคยของกฤษนัย ยืนโบกมือให้เธออย่างอารมณ์ดี เธอไม่ค่อยพอใจที่เขาถือวิสาสะอาสาไปรับพ่อของเธอที่บ้านแบบนี้...
"มานานหรือยังคะ รอออมนานหรือเปล่า"
"ไม่นานครับ มาถึงยังไม่ถึง 5 นาทีเลยครับ" กฤษนัยตอบคำถามอย่างรวดเร็ว
"ออมถามพ่อกับแม่ค่ะ" อัญญามองค้อน แต่เขาก็ไม่สะทกสะท้าน แถมยังยักคิ้วส่งกลับมาให้เธออีกด้วย
"ทำไมพูดกับพี่แบบนั้นล่ะลูก ไม่น่ารักเลยนะ ทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้"
อัญญาโดนแม่ดุต่อหน้ากฤษนัย จะว่าอายก็อาย แต่คงไม่อายมากเท่าไหร่ ถ้าเขาไม่แอบกลั้นหัวเราะ
"ขอโทษพี่เค้าเดี๋ยวนี้เลย"
อัญญามองคนตรงข้ามอย่างอารมณ์เสีย
"ยังไม่ขอโทษพี่เค้าอีก"
