"ออม หนูติดต่อคนที่ช่วยพ่อให้หน่อยสิลูก พ่ออยากขอบคุณเค้า”
นี่คือประโยคแรกจากพ่อที่อัญญาได้ยินเมื่อเดินเข้ามาในห้อง หลังจากพ่อนอนพักฟื้นร่างกายเป็นเวลากว่าสองอาทิตย์แล้ว
ร่างกายของพ่อดีขึ้นตามลำดับ เพียงแค่ตอนนี้ต้องใช้ไม้ค้ำสำหรับช่วยในการเดิน พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้ และมาทำกายภาพบำบัดตามที่แพทย์นัดเท่านั้น
"เค้ามาเยี่ยมพ่อแล้วไม่ใช่เหรอ" ถ้าจำไม่ผิด แม่บอกว่าเมื่อวานกฤษนัยเข้ามาเยี่ยมพ่อพร้อมกับกระเช้าผลไม้ตะกร้าเบ้อเร่อ
"พ่อหลับน่ะสิ เดี๋ยวออกจากโรงพยาบาลก็คลาดกันพอดี"
“โทร.ไปหาเค้าก็พอมั้งพ่อ เบอร์เค้าติดอยู่ที่กระเช้าไม่ใช่เหรอ” เธอหันไปมองกระเช้าที่ตอนนี้ผลไม้บางส่วนถูกเอาไปแช่ตู้เย็นแล้ว
“พ่ออยากเจอ ถ้าเค้าไม่ว่างมาที่โรงพยาบาล ออมก็รบกวนถามที่อยู่เค้าให้หน่อย พ่ออยากขอบคุณด้วยตัวเอง จะไม่ให้พ่อเจอหน้าคนที่ช่วยชีวิตพ่อเลยเหรอลูก”
“หนูไม่ได้หมายความแบบนั้นค่ะ หนูหมายความว
