ชายหนุ่มนอนหลับตานิ่งหลังจากที่เมฆเดินออกไปตามต้นข้าว ตอนนี้ก็ผ่านไป 10 กว่านาทีแล้วยังไม่มีใครมาซักคน แผลแค่นี้ไม่ทำให้เขาตายหรอก แต่ไม่คิดว่ายัยเด็กนั่นจะใจจืดใจดำกับเขาขนาดนี้ เหอะ!!
" ใจดำชะมัด " ปฐพีพึมพำทั้งที่ยังหลับตาอยู่
" นายครับ นายยยยยย " เมฆรีบวิ่งกลับมาหาเจ้านายอย่างอารมณ์ดี อารมณ์ดีอะไรของมันว่ะ หรือว่ามันซะใจที่เห็นเขาเป็นแบบนี้
" แกอารมณ์ดีอะไร หรือแกซะใจที่ฉันโดนยิงห๊ะ " ปฐพีพูดก่อนที่จะยกขาเตะบอดี้การ์ด แต่เมฆก็กระโดดหลบทัน
" นายฟังก่อนสิครับ " เมฆพูดขึ้น แต่พอเห็นว่าเจ้านายขมวดคิ้วมุ่นจึงรีบพูดต่อ " คือคุณหญิงนุชนาถสั่งให้คุณต้นข้าวดูแลนายจนกว่านายจะหายดีครับ ห้ามขัดคำสั่งของนายเด็ดขาด " เมฆพูดไปทำหน้าเจ้าเล่ห์ไป
" หึหึ ก็ดีน่ะสิ " ปฐพีกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างพอใจทันที ก่อนจะเหลือบตาไปเห็นคุณหมอจำเป็นที่ค่อยๆเดินลงมาจากชั้น2 ด้วยใบหน้าบึ้งตึง พร้อมกับเดินมาหยุดอยู
