"อื้อ~" ฉันไล่บิดขี้เกียจครางเสียงหวานในลำคอกับยามเช้าของวันใหม่ที่มีแสงแดดแยงตาจนต้องตื่นจากการหลับไหล ลืมตาขึ้นมากระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตาให้เข้ากับสถานการณ์ของวันใหม่โดยที่ลืมคิดไปเลยว่าภายในห้องไม่ได้มีเพียงแค่ฉันคนเดียว
"ขี้เซาแล้วยังขี้เกียจอีก" ดวงตากลมโตเบิกกว้างรีบหยุดการกระทำหันขวับไปยังต้นตอของเสียงที่กำลังนั่งพิงเตียงมองฉันนิ่งๆ มีเพียงแค่รอยยิ้มเล็กๆ มุมปากที่บ่งบอกว่าเขากำลังหัวเราะเยาะกับการกระทำที่น่าอายของฉัน
"ฉันนึกว่าเมื่อคืนนายจะกลับไปแล้วซะอีก" ฉันไม่รู้ว่าเขาเข้ามาในห้องตอนไหน เพราะฉันเหนื่อยจนหลับก่อนที่เขาจะเก็บกวาดข้างนอกห้องเสร็จแล้วเสียอีก
"เธอไม่ได้ล็อกประตูห้องนอน"
"กะ ก็นี่มันคอนโดฉัน ปกติแล้วฉันก็ไม่เคยล็อกอยู่แล้ว ฉะ ฉันไม่ได้อ่อยคุณนะ!" ฉันรีบแก้ต่างอย่างเร็วไว เขากำลังคิดว่าฉันเปิดโอกาสให้เขาเข้ามาในห้องแน่ๆ แต่มันไม่ใช่…มันคือความเคยชินต่างหาก เพรา
