บทที่ 17 ทำให้ลืมไม่ลง NC20+

1447 คำ

"อื้อออ!" มือบางพยายามดันแผงอกของคนตัวสูงที่เอาแต่กดจูบสูดลมหายใจของฉันเกือบหมดปอด เขาคงไม่ได้อยากฆ่าฉันให้ตายด้วยการจูบหรอกใช่ไหม ฉันพยายามดิ้นเพื่อให้เขารู้ตัวว่าฉันหายใจไม่ออกแล้ว การจูบที่เนิ่นนานแม้ฉันจะชอบมันแต่ตอนนี้ฉันว่าเราควรต้องผละออกจากกันได้แล้ว ทันทีที่ได้รับอิสระฉันก็รีบโกยออกซิเจนเข้าปอดอย่างรวดเร็ว ขณะที่อีกคนจดจ้องฉันนิ่งไม่มีท่าทีเหมือนจะตายแบบฉันทั้งที่เราก็จูบด้วยกันอย่างยาวนาน "ปากฉันเปื่อยหมดแล้ว…" ฉันปรือตามองเขาที่เอาแต่พยายามแกล้ง คนตรงหน้าสูบลมหมดเนื้อหมดตัว กระหายการจูบราวกับคนที่ไม่ได้รับสัมผัสนี้มานาน "ฉันอดใจไม่ไหว" เขาป้อนความหวานด้วยการกดประทับริมฝีปากอีกครั้ง ขณะที่ฉันที่เริ่มมีแรงก็หลับตาพริ้มเปิดปากรับอย่างว่าง่าย แปลกที่สัมผัสวาบหวามจากเขาไม่ทำให้ฉันอยากปฏิเสธเลยสักนิด มีแต่ความต้องการและต้องการ…มากขึ้นกว่าเดิม เรือนร่างเปลือยเปล่ากระตุกเบาๆ เมื่อมื

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม