บทที่ 7
1070 คำ
ศศิตา[1]นั่งมองหน้าเพื่อน วันนี้เพื่อนรักมาค้างกับเธอที่คอนโด ตอนแรกก็อดแปลกใจไม่ได้เพราะลลิตาไม่ได้มาค้างกับเธอนานแล้ว แต่เพื่อนบอกว่ามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง พอได้ยินอย่างนั้น ดาราสาวก็หูผึ่งอยากฟังขึ้นมาทันที
“มีอะไรที่ทำให้แกมานอนห้องฉันได้” ศศิตาเอ่ยถาม ดูแล้ววันนี้เพื่อนเธอไม่ปกติเหมือนทุกวัน
“มีเรื่องที่อยากเล่าให้ฟังน่ะ” ลลิตาพูดพร้อมทั้งยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ ศศิตาคือเพื่อนคนเดียวของเธอ ทั้งสองผ่านช่วงเวลาทั้งดีทั้งแย่มาด้วยกัน
“คดีของพ่อ ศาลสั่งให้ยึดทรัพย์แล้วขาดทอดตลาด” ลลิตาฟังคำตัดสินจากศาลชั้นต้นแล้ว แต่ตอนนี้พ่อของเธอไม่ได้อยู่รอฟัง เขายอมรับในความโง่เขลาของตัวเองไม่ได้ ชิงฆ่าตัวตายไปแล้ว
คำว่าเป็นคนดีเกินไปจะใช้กับพ่อของเธอได้ไหมนะ
“แล้วไงต่อ” ศศิตาเอ่ยถาม ทั้งสองนั่งอยู่ริมระเบียง เบื้องหน้าคือวิวของแม่น้ำเจ้าพระยา วิวข้างนอกสวยงามและสงบนิ่ง
“บริษัทของฉันมีชื่อพ่ออยู่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์เลยต้องถูกขายทอดตลาด หรือไม่ฉันก็ต้องหาเงินมาซื้อไว้” น้ำเสียงของลลิตายังคงนิ่งเรียบ
จากคุณหนูร้อยล้าน ไฮโซตัวแม่ ตอนนี้กำลังลำบาก เรื่องนี้ศศิตารู้ดี แต่เพราะเกินกำลังที่เพื่อนอย่างเธอจะช่วยได้ ถึงศศิตาจะเป็นดาราดัง แต่เพราะเรื่องเมื่อสามปีที่แล้วทำให้เธอไม่มีเงินเก็บมากพอจะช่วยเพื่อนได้
“กี่ล้าน” ศศิตาถามต่อ ถึงเธอไม่ได้มีเงินมากมาย แต่ถ้าไม่มากเกินไป เธอก็พร้อมจะช่วยเพื่อนคนเดียวของเธอ ลลิตาหันมามองหน้าเพื่อนรัก ที่เธอไม่อยากเล่าในตอนแรก เพราะรู้ว่าคนอย่างศศิตา ถ้ารู้ว่าเพื่อนลำบาก อย่างไรเสียก็หาทางช่วยอยู่แล้ว
“ยี่สิบล้าน” ลลิตามองเพื่อนยิ้ม ๆ เพราะสีหน้าของเพื่อนรักอึ้งกับจำนวนเงินที่เธอบอก ถึงมันจะไม่มากสำหรับบางคน แต่ตอนนี้เงินจำนวนนี้มากสำหรับเธอทั้งสองคน
“ศิตา แกไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก ฉันมีทางออกแล้ว” ลลิตาบอกเพื่อนอย่างใจเย็น เพราะรู้ว่าเพื่อนกังวลใจจากเรื่องนี้ไม่ต่างจากเธอ
“ทางออกของแกคือยังไง” ศศิตานิ่วหน้า ไม่แน่ใจว่าทางออกของเพื่อนคือแบบไหน
“แกจำพี่คีย์ได้ไหม” ลลิตาถามเพื่อนรัก ดวงตาของศศิตาลุกวาวขึ้นมาทันที
“ไอ้แฟนเก่าเฮงซวยของแกนั่นน่ะนะ” ศศิตาโมโหขึ้นมาทันที เธอจำได้ดี ไอ้ปู่เทกหน้าหล่อของลลิตา ไอ้แก่หลอกฟันเด็กแล้วหนีไปเรียนเมืองนอกคนนั้นนั่นน่ะ ทำไมเธอจะจำไม่ได้
“อือ คนนั้นแหละ ฉันขอยืมเขายี่สิบล้าน”
“แล้วเขาก็ให้” ศศิตาทำหน้ายุ่งเหมือนมีคำถาม
“ไม่ให้เปล่าหรอก ฉันต้องนอนกับเขา” ลลิตาพูดจบก็กระดกไวน์จนหมดแก้ว ใบหน้าแดงก่ำจากฤทธิ์ไวน์หรือความอายก็ไม่รู้
“นอนกับเขาเนี่ยนะ! แกบ้ารึเปล่าลิตา” ศศิตาโวยวายขึ้นมาทันที เพราะนี่มันคือการขายตัวชัด ๆ
“บริษัทนี้ฉันสร้างมากับมือ คงปล่อยให้มันเป็นของคนอื่นไม่ได้จริง ๆ อีกอย่างฉันก็เคยนอนกับเขามาแล้ว แถมนอนด้วยฟรี ๆ อีก ทำไมคราวนี้จะนอนกับเขาเพื่อเงินบ้างไม่ได้” ลลิตาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ถึงใบหน้าจะมีรอยยิ้ม แต่มันกลับเป็นยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา
“อือ อย่างน้อยก็เพลินดีใช่ไหม” ศศิตาเอ่ยแซว
“ถ้าแกอยากรู้ก็ต้องลอง” ลลิตาขยิบตาให้อีกฝ่าย เพื่อนเธอคนนี้เป็นดาราดัง ตอนเป็นวัยรุ่น คนเป็นแม่ประกบแจ ตอนนี้มีผู้จัดการกับเพื่อนเกย์คอยประกบไม่ให้ใครมาขายขนมจีบ ทำให้ศศิตาโสดมาจนถึงตอนนี้
“แก ฉันไปถ่ายละครเจอพี่เบียร์ด้วย ตัวจริงเขาน่ารักมากเลยนะ” ศศิตาเล่าถึงพระเอกหนุ่มรุ่นพี่ ตอนนี้เธอกำลังร่วมงานกับเขา และเหมือนว่าเขากำลังจะจีบเธอ
“เขาจีบแกเหรอ” ลลิตาเอ่ยถาม นี่ไม่ใช่พระเอกคนแรกที่จีบศศิตา มีพระเอกเกือบครึ่งวงการที่จีบเพื่อนเธอคนนี้ แต่เพราะความหวงของเพื่อนเกย์และผู้จัดการ ทำให้ศศิตายังไม่มีแฟนจนอายุสามสิบแล้ว
“ก็คุย ๆ กันอยู่” ศศิตายิ้มให้ลลิตา ตอนนี้เธออยากเปิดใจกับใครสักคน...เพื่อลืมใครอีกคน
“แกชอบเขาเหรอ” ลลิตาถามเพื่อน ไม่เคยเห็นเพื่อนเธอเปิดใจคุยกับใครสักครั้ง ทำไมครั้งนี้นางเอกอย่างศศิตาถึงได้ยอมเปิดใจ
“เขาก็น่ารักดี” ศศิตาตอบพร้อมทั้งยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม
“ตอบไม่ตรงคำถาม” ลลิตาบ่น
“ไม่ต้องมาคุยเรื่องฉันเลย คุยเรื่องแกดีกว่า แล้วแกต้องอยู่กับเขานานแค่ไหน” ศศิตากลับมาถามเรื่องของลลิตา เงินระดับยี่สิบล้าน ไม่มีทางที่ภาคีจะยอมจ่ายเพื่อนอนกับลลิตาแค่ครั้งเดียว
“นานแค่ไหน ก็ขึ้นอยู่กับว่าฉันรีดน้ำเขาได้เยอะแค่ไหน” ลลิตาพูดพร้อมทั้งเทไวน์ลงแก้วทั้งสองใบ
“หมายความว่าไง” ศศิตาย่นคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ
“ก็หมายความว่า เขาต้องจ่ายน้ำละหมื่น ถ้าวันหนึ่งฉันรีดน้ำเขาได้ห้าน้ำ ปีกว่า ๆ ยี่สิบล้านก็หมด” ลลิตาตอบเพื่อน จากนั้นก็จิบไวน์อย่างสบายใจ
“ใครจะมาทำคืนเดียวตั้งห้าน้ำ” ศศิตาส่ายหน้า
“แต่ถ้าทั้งวันก็ไม่แน่นะ ห้าน้ำอาจจะน้อยไป” ลลิตาขยิบตาให้เพื่อนรักอีกครั้งถึงภารกิจรีดน้ำของเธอ
“ลิตา แบบนั้นแกจะไหวเหรอ” ศศิตาส่งสายตามองตรงนั้นของเพื่อน เป็นห่วงว่ามันจะไหวไหม
[1] ศศิตา นางเอกจากเรื่อง รักเรา...กี่ซีซี
- ผู้เขียน
