EP 15
1130 คำ
“หน่อย! ช่วยพาเด็กในปกครองพี่มาเปลี่ยนชุดก่อนไปหลังบ้านนะ ใครให้ใส่สั้นๆ ออกจากบ้านกัน”
“หน่อยกับแม่แล้วก็ป้าจ๋าด้วย มีอะไรนักหนาล่ะพี่หนาว ใครๆ ก็ใส่กันทั้งนั้น” พอรู้ว่าใครเป็นคนอนุญาตก็เบาใจไม่น้อย นึกว่าเด็กอยากใส่เสียเอง พอวางสายจากน้องไม่นาน ทั้งสองก็พากันเดินขึ้นบ้านแล้วตรงเข้าห้องไป คงจะเปลี่ยนชุดตามคำสั่งเขาแน่
“พี่หน่อยคะ น้องเหนือใส่ตัวนี้เลยได้มั้ยคะ” จากนั้นก็ได้ยินเสียงเล็กๆ ดังออกมา เขาเลยเดินไปดูที่ห้องน้อง ก็เห็นว่ากำลังเลือกกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดอยู่ เขาเลยชิงบอกไปก่อน ไม่เปิดโอกาสให้น้องพูดอะไรอีก
“ถ้าเป็นขาสั้นไม่ว่าจะแบบไหน ก็ไม่ได้ทั้งนั้นค่ะน้องเหนือ ไหนให้คุณหนาวดูทีซิว่าพี่หน่อยซื้ออะไรให้บ้าง” น้องสาวหันไปมองพี่ที่ทำหน้าดุเสียงเข้มเกินความจำเป็น ส่วนเด็กสาวก็หน้าเจื่อนลง แต่ก็เปิดถุงอื่นออกมายกขึ้นให้เขาสำรวจดูเองอยู่ดี
“ตัวนี้ได้ค่ะ” เขายื่นกางเกงขายาวกับเสื้อยืดให้เด็กในปรกครอง แล้วสั่งเสียงเข้มอีก
“จำไว้นะคะว่าถ้ามีคนอื่นอยู่ในบ้าน ห้ามใส่อะไรที่สั้นเลยเข่าขึ้นมา ถ้าพี่หน่อยจะซื้อให้อีก น้องเหนือต้องเลือกที่ยาวเลยเข่าลงไปค่ะ ไม่งั้นคุณหนาวจะไม่ให้ใส่แม้แต่อยู่ในบ้านด้วย เอาของไปเก็บแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าจะได้ลงไปข้างล่างกัน”
สองสาวทำหน้าหงอยใส่กัน แต่เขาไม่สนนอกจากเดินกลับห้อง ไม่นานก็เห็นทั้งสองจูงมือเล็กๆ วิ่งลงบันได เขาได้แต่ส่ายหน้าแล้วเดินตามไป เลยถูกแม่เรียกให้ไปนั่งโต๊ะเดียวกับญาติกา เขาก็ทำตามอย่างว่าง่าย ครั้นพอมองไปหาเด็กในปกครอง เห็นวรินทรคีบของจากเตาไปใส่ชามให้ ชั่วขณะนั้นเขาถามตัวเองทันทีว่า
‘จะดีหรือ’
ถ้าเด็กที่เขาตั้งใจจะส่งให้ไปไกลกว่านี้ต้องมาจมอยู่กับผู้ชายธรรมดา ไม่มีอะไรโดดเด่นหรือไม่สามารถรับผิดชอบชีวิตสาวน้อยผู้อ่อนประสบการณ์ต่อโลกภายนอกได้ แต่คิดอีกทีเขาคงจะกังวลเกินไป เห็นๆ อยู่ว่าทุกคนเอ็นดูเด็กสาวเหมือนน้องนุ่ง คงไม่มีใครคิดอกุศลอย่างที่เขากลัวไม่เข้าเรื่องหรอก นั่นถึงทำให้เขาหันหน้าไปหาของกินแทน
“เห็นน้องเหนือบอกว่าเรียนคอมพิวเตอร์ไม่ทันเพื่อนน่ะหนาว แม่เลยคิดว่าจะให้ตาโอ๊ตมาช่วยสอนตอนเย็นๆ ก่อนเปิดเทอมคงจะดี แต่ถ้าหนาวจะกลับไปดูงานทางโน้นก็ทิ้งน้องเหนือไว้กับแม่นี่ล่ะ”
‘จะดีหรือ’ อีกครั้งที่คำนี้ผุดขึ้นมาในหัว
“เห็นป้ากันยาบอกว่าจ้างครูไว้ให้แล้วนะแม่ กลับไปก็คงจะเริ่มเรียนเลย บอกช้าไปนิดหนึ่งนะ” กันยาที่ไม่รู้อะไรได้แต่นิ่งอึ้ง
“คุณหนาวจะให้ป้าหาครูที่ไหนมาสอนน้องเหนือคะ บอกตรงๆ ว่าป้าไม่รู้จักใครมากมายนักหรอกค่ะ” กันยาเอ่ยทันทีหลังกลับกรุงเทพฯ ไปแล้ว และเข้าใจในเจตนาของเขาดี เพราะตัวเองก็ไม่ใคร่ชอบให้คุณหนูอยู่ใกล้วรินทรบ่อยๆ เช่นกัน
“ป้าเข้าใจความหมายของผมใช่มั้ยครับ” ภีมวัจน์ตัดสินใจเอ่ยอีกรอบ
“คิดว่าเข้าใจค่ะ”
“ขอบคุณครับ บอกตามตรงว่าผมอยากส่งให้น้องเหนือไปไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าถึงเวลาจะต้องมีใครสักคนเข้ามาดูแล ผมก็อยากจะคัดให้ดีๆ ให้แน่ใจว่ารักจริงหวังแต่ง ไม่คิดจะมาหลอกมาปอกลอก ไม่ใช่ว่าโอ๊ตจะไม่ดีในสายตาผมนะครับ แต่ผมคิดว่าน้องเหนือน่าจะได้คนที่เหมาะสมมากกว่าครับ”
“ขอบคุณแทนคุณปัญกับคุณปาจริงๆ ค่ะ นับว่าน้องเหนือยังมีบุญอยู่บ้างที่ได้คุณหนาวเข้ามาดูแล บอกตรงๆ นะคะว่าตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่าคุณๆ ทั้งสองจากไป ป้าเป็นกังวลไปแทบทุกเรื่อง ตั้งแต่จัดงานศพ หนี้สิน กับชีวิตความเป็นอยู่ของน้องเหนือเลยล่ะค่ะ เรื่องทิ้งแกป้าไม่มีทางแน่ แต่จะเลี้ยงให้ได้ดีเท่าเดิมคงเป็นไปได้ พอมีคุณหนาวมาป้าเหมือนยกภูเขาออกจากอกเลยค่ะ”
นั่นเป็นความในใจที่กันยาเปิดเผยให้เขาฟังเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่รู้จักกันมา เขาเองก็ไม่เคยมานั่งทวงถาม “ผมเองก็คิดถึงปัญหาพวกนี้เหมือนกันครับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับ เอ่อ...”
“คุณนพใช่มั้ยคะ”
“ไม่รู้ว่าตอนนี้แกทำอะไรอยู่ที่ไหนครับ ผมไม่เคยได้ข่าวเลย” ว่าที่จริงเขาก็เพิ่งคิดถึงประนพเอาตอนนี้นี่เอง
“ป้าก็ไม่รู้ค่ะ แต่ถ้าจะให้เดาคงไปไหนได้ไม่ไกลหรอกค่ะ”
แม้กันยาจะได้ยินจากปากประนพตอนบังเอิญไปเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าเมื่อเดือนก่อน ว่าตอนนี้เขาเริ่มได้คิดว่าเดินผิดทาง เริ่มมองหาลู่ทางทำมาหากินบ้างแล้ว แต่ไม่กล้าบอกเขาเพราะยังไงก็ยังพิสูจน์ไม่ได้ว่าคำพูดนั้นจะน่าเชื่อถือมากน้อยแค่ไหน กี่ครั้งแล้วล่ะที่เคยเห็นเขารับปากปาริดาไว้แต่ไม่เคยทำได้สำเร็จสักที
หนี้สินส่วนหนึ่งและจำนวนมากก็มาจากประนพด้วย เพราะความเป็นคนใจดีมีเมตตาและขี้สงสารทำให้สองสามีภรรยา ต้องช่วยในทุกครั้งที่ประนพซมซานกลับมาหา มาหลบภัยจากเจ้าหนี้ดอกรายวันจนต้องย้ายมาอยู่ด้วยกันถาวร แล้วทำงานเล็กๆ น้อยๆ แลกกับเงินที่ปาริดาให้ใช้ไปวันๆ เท่านั้น
“ครับ”
ภีมวัจน์ไม่ออกความเห็นในเรื่องนี้ แม้ในใจคิดอะไรยืดยาวก็ตามที เหมือนกันยาจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายไม่อยากคุยเรื่องบุคคลที่สามในทางไม่ดีนัก เท่าที่ดูๆ เขามา พบว่าเขาไม่เคยนินทาว่าร้ายใครลับหลังสักครั้ง หรือต่อหน้าก็ไม่เคย ถ้าจะตำหนิก็ต้องเลือกใช้คำพูดดีๆ ไม่ทำร้ายจิตใจคนอื่นเสมอมา เลยตัดสินใจเอ่ยเรื่องที่ค้างคาใจอยู่
“แล้วตกลงจะหาครูที่ไหนมาสอนน้องเหนือดีคะ”
- ผู้เขียน
