ตอนที่ 5 พี่สาวที่แสนดี
1017 คำ
"ยูมิเล่าให้พี่ฟังสิว่าทำไมยูมิถึงมาทำงานที่นี่ แล้วไม่เรียนหนังสือแล้วเหรอ" พรพระพายเข้าเรื่องทันที
"ยูมิหนีออกจากบ้านค่ะ" เด็กสาวบอกเสียงเศร้า
"หนีออกจากบ้าน เด็กอายุสิบเจ็ดเนี่ยนะ รู้ไหมว่าอันตรายมาก แล้วยิ่งยูมิเป็นผู้หญิงด้วย"
"ถ้ายูมิไม่หนีออกมา แฟนใหม่ของแม่ก็จะปล้ำยูมิ แม่ก็เข้าข้างแฟนใหม่แม่ แต่เขายังไม่ได้ทำอะไรนะ ยูมิหนีออกมาได้ก่อน"
"โธ่ยูมิ แล้วตอนนี้ยูมิอยู่ที่ไหน" พรพระพายถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของเด็กสาว เธอพอจะรู้ว่าครอบครัวของยลดาเป็นอย่างไร แต่ก็ไม่คิดว่าเด็กอายุสิบเจ็ดจะเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้
"ยูมิเช่าห้องอยู่ค่ะ เป็นห้องของเพื่อน เขาคิดแค่ค่าน้ำค่าไฟ เพราะเขาสงสารยูมิ แล้วยูมิก็ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหาร"
"ทำไมเด็กอายุสิบเจ็ดต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ เอาแบบนี้ ยูมิมาอยู่กับพี่ไหม พี่จะขอพี่แทนให้ หรือไม่ก็ไปอยู่คอนโดของพี่"
"จริงเหรอคะ พี่พายให้ยูมิไปอยู่กับพี่พายได้จริงๆ นะ"
"จริงสิ แต่พี่ต้องคุยกับพี่แทนก่อนนะ ว่าเขาจะยังไง"
"ขอบคุณค่ะพี่พาย พี่พายใจดีกับยูมิตลอดเลย ยูมิรักพี่พายนะ" ยลดาโผกอดพรพระพายด้วยความตื้นตัน และดีใจเป็นอย่างมาก
"จ้า พี่ก็รักยูมิ" พรพระพายกอดตอบพร้อมตบหลังเด็กสาวเบาๆ เป็นการปลอบโยน
"พี่แทนคะ คือพายอยากจะขอให้ยูมิไปอยู่ที่บ้านได้ไหมคะ หรือถ้าพี่แทนไม่โอเค พายให้ยูมิไปอยู่ที่คอนโดพายก็ได้" พรพระพายบอกแทนไท
ตรัยคุณหันไปมองหน้ายลดาทันที สายตาของเขาบ่งบอกว่าไม่ไว้ใจในตัวเด็กผู้หญิงคนนี้
"พี่ขอเหตุผลที่จะให้เด็กคนนี้ไปอยู่ที่บ้าน" แทนไทเอ่ยขอเหตุผลกับว่าที่ภรรยา เธอก็เล่าเรื่องของยลดาให้เขาฟังทั้งหมด
"ถ้างั้นก็แล้วแต่พาย" แทนไทตอบ
"ขอบคุณค่ะคุณแทน ยูมิจะช่วยทำงานบ้าน จะช่วยทำงานทุกอย่างเลยค่ะ" ยลดายิ้มหน้าบาน ดีใจอย่างสุดซึ้ง
"พายแน่ใจแล้วเหรอว่าเด็กคนนี้ไม่ได้ปั้นน้ำเป็นตัว" ตรัยคุณยังคงไม่ไว้วางใจ
"ถ้าพี่เดย์ไม่ไว้ใจยูมิ พี่เดย์ก็สืบเรื่องนี้ได้นี่คะ เรื่องแค่นี้ไม่เกินความสามารถของพี่เดย์อยู่แล้ว" ไม่ใช่เรื่องยากถ้า ตรัยคุณจะสืบประวัติของยลดา ขนาดเรื่องของเธอเขาก็ยังตามสืบมาให้แทนไทได้เลย
"พี่ต้องสืบแน่ ให้พี่สืบก่อนไหมแล้วค่อยให้เข้าไปอยู่ในบ้าน พี่ไม่ค่อยไว้ใจ"
"ยูมิเป็นผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียว บอดี้การ์ดก็มีเต็มบ้าน ยูมิคงทำอะไรใครไม่ได้หรอกค่ะ"
"ก็ได้ แต่ถ้าพี่สืบจนรู้ว่ายัยนี้ปั้นน้ำเป็นตัวพี่ไม่เอาไว้นะ"
"ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ พายก็แล้วแต่พี่เดย์เลยค่ะ"
ยลดามองหน้าตรัยคุณอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ เขาก็จ้องกลับด้วยแววตาแข็งกร้าว
"พี่อยากขึ้นห้องแล้ว พายไปกับพี่นะ" แทนไทพูดขึ้น
"ค่ะ พี่เดย์คะ พายรบกวนพี่เดย์พายูมิไปเก็บของที่ห้องเช่าได้ไหมคะ" พรพระพายตอบแทนไท ก่อนจะหันไปพูดกับตรัยคุณ
"ไม่ต้องค่ะพี่พาย ยูมิไปคนเดียวได้ ห้องเช่ายูมิอยู่ถัดไปอีกแค่สองซอยเอง"
"ทำไม กลัวฉันไปรู้ความลับเธอหรือไง"
"ยูมิไม่มีความลับอะไรทั้งนั้นแหละ อย่ามาหาเรื่องยูมินะ" ยลดาตอบโต้อย่างไม่เกรงกลัว
"พายเวียนหัวกับสองคนนี้จังเลย เราขึ้นห้องกันดีกว่าค่ะพี่แทน อาชิไปนอนกับแม่พายไหมคะ"
"ไปฮับ อาชิง่วงแย้ว"
"ไปสิจะยืนรออะไร" ตรัยคุณเอ่ยขึ้นเมื่อสามคนพ่อแม่ลูกเดินกลับห้องไปแล้ว
"ก็ไปดิ" ยลดาตอบ
ตรัยคุณตามยลดามาเก็บของที่ห้องเช่าเล็กๆ ที่อยู่ห่างออกมาประมาณสองซอย
"รออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวยูมิเข้าไปเก็บของแป๊บเดียว" เด็กสาวเอ่ยบอกเมื่อมาถึงหน้าห้องเช่าที่เธอพักอาศัย ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป แต่ บอดี้การ์ดร่างสูงก็เดินเบียดแทรกตัวนำเข้าไปในห้องก่อน
"ทำไมกลัวฉันจะรู้อะไรหรือไง" ตรัยคุณถามพลางมองไปรอบๆห้องเช่าราคาถูก ที่มีเพียงตู้เสื้อผ้ากับเตียงเก่าๆ
"ไม่มีมารยาทเลยนะ"
"รีบเก็บของ ฉันให้เวลาสิบห้านาที" เขาบอกก่อนจะเดินไปนั่ง ไขว่ห้างที่ปลายเตียง
ตรัยคุณนั่งมองพิจารณาตัวเด็กสาว สังเกตพฤติกรรมของเธอ ว่าเธอจะแสดงพิรุธอะไรออกมาหรือไม่ แต่เท่าที่เขาสังเกตก็ยังไม่พบสิ่งผิดปกติ แต่เขาก็ยังไม่มีทางไว้ใจ
ยลดารีบเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้ ซึ่งเธอใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ เพราะเธอมีเสื้อผ้าแค่ไม่กี่ชุด แล้วก็ไม่ลืมที่จะหยิบกระปุกออมสินหมาน้อยสีขาวของเธอไปด้วย
ยูมิเดินไปบอกแยมว่าจะย้ายออก แล้วฝากให้แยมบอกป้าของเธอด้วยเรื่องงานร้านอาหาร พร้อมทั้งจ่ายค่าเช่าซึ่งก็เป็นเงินที่ได้มาจากการทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟ ที่เขาจ่ายเป็นรายวันให้ ดีที่เธอหางานทำได้เร็ว เธอจึงไม่ต้องทุบหมาน้อยของเธอ
- ผู้เขียน
