EP:2
1257 คำ
บ้านใหม่หลังกลางเก่ากลางใหม่ในซอยแห่งหนึ่ง
-เวลา 12.00 น-
"อือ!! ทำไมมันปวดไปทั้งตัวแบบนี้นะ"
ฉันพูดกับตัวเองด้วยเสียงที่แหบพร่าเมื่อฉันตื่นขึ้นมาแล้วกำลังจะขยับตัวแต่ร่างกายฉันตอนนี้มันเหมือนโดนรถสิบล้อทับยังไงยังงั้น
"อ๊ะ...ซี๊ด"
พอฉันรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีเพื่อจะลุกออกจากเตียงฉันก็ต้องร้องออกมาอย่างเจ็บปวดที่กลางกายสาวของฉัน
"ฮึก!!"
พอนึกถึงสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ฉันก็ถึงกับร้องไห้ออกมาฉันสมเพชตัวเองตอนนี้ที่สุดเลยชีวิตฉันทำไมต้องเจอแต่เรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วยนะ
สวัสดีค่ะทุกคนฉันชื่อฝุ่นค่ะชีวิตก็ไม่มีค่าสมชื่อเพราะตั้งแต่เด็กจนโตชีวิตฉันเหมือนเศษฝุ่นละอองที่ไม่มีค่าไม่มีราคามาตลอดบ้านก็โคตรจนต้องทำงานดิ้นรนส่งตัวเองเรียนแล้วต้องดูแลแม่ที่ป่วยเป็นมะเร็งระยะที่2แล้ว
ชีวิตฉันตั้งแต่เด็กจนโตก็มีแต่แม่ค่ะและฉันก็ไม่รู้ว่าท่านจะอยู่กับฉันได้อีกนานแค่ไหนฉันเลยต้องทำงานหนักทุกอย่างเพื่อที่จะได้มีเงินมารักษาท่านเพื่อให้ท่านอยู่กับฉันได้นานที่สุด
แต่แล้วเมื่อคืนฉันก็ดันพลาดไปทำเรื่องที่หน้าอับอายฉันถูกผู้ชายคนนั้นข่มขืนอย่างเลือดเย็นผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้านายฉันผู้ชายที่ใครๆต่างพูดถึงว่าเขาเป็นเหมือนเจ้าชายและเทพบุตรแต่สิ่งที่ฉันเจอเมื่อคืนเขามันปีศาจร้ายชัดๆเลย ยิ่งคิดภาพเหตุการณ์ที่เลวร้ายเมื่อคืนมันก็ผุดขึ้นมาในหัว
//ย้อนไปเหตุการณ์เมื่อคืน//
Halem Pub
"ฝุ่นวันนี้ฝุ่นกลับได้เลยนะไม่ต้องช่วยพวกนี้เก็บหรอก"
"ไม่เป็นไรพี่โบว์อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว"
"มันดึกแล้วอีกอย่างนี่ก็เลิกงานแล้วไม่รีบไปดูแม่ที่โรงพยาบาลรึไง"
"จริงด้วย! งั้นฝุ่นกลับก่อนนะพี่โบว์"
ฉันคุยกับพี่โบว์พีอาร์สาวของผับที่ฉันมาทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟฉันทำงานที่นี้ได้เพราะเป็นเด็กฝากพี่โบว์นี่แหละพี่โบว์เป็นแฟนพี่บอสผู้จัดการผับนี้
ฉันทำงานที่นี้ได้อาทิตย์กว่าแล้วค่ะที่ฉันเลือกทำงานที่นี่เพราะผับนี้ปลอดภัยค่ะเชฟพนักงานทุกคนดีมากและแขกที่มาใช้บริการที่นี่ก็เป็นแขกชั้นดีเลยไม่ค่อยมีอันตราย
ส่วนวันนี้เลิกงานแล้วค่ะและฉันก็กำลังช่วยเพื่อนๆเด็กเสิร์ฟจัดของแต่พี่โบว์เข้ามาบอกให้ฉันกลับก่อนได้เพราะพี่โบว์รู้ว่าฉันต้องรีบไปหาแม่ที่ตอนนี้พักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลหลังจากทำคีโม
"พวกเธอฉันขอโทษนะที่ช่วยเก็บต่อไม่ได้คือฉันต้องรีบกลับไปดูแม่น่ะ"
"ไม่เป็นไร พวกเราเข้าใจกลับก่อนเถอะ"
ฉันลาพี่โบว์เสร็จก็หันไปบอกเพื่อนๆสาวเสิร์ฟของฉันที่เก็บของกันอยู่อย่าเกรงใจที่ไม่ได้อยู่ช่วยแต่เพื่อนๆก็เข้าใจค่ะพวกเขาก็บอกให้ฉันกลับก่อนหลังจากที่ลากันเสร็จฉันก็เดินไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อไปเปลี่ยนชุด
"ฝุ่น!!"
"อ้าว...คิวมีอะไรเหรอ"
ในตอนที่ฉันกำลงเดินไปที่ห้องแต่งตัวฉันก็เจอเพื่อนร่วมงานอีกคนที่ถือถาดเหล้ามาหาฉันอย่างรีบๆเขาคือคิวค่ะเด็กเสิร์ฟผู้ชายในร้าน
"ฝุ่นจะกลับแล้วเหรอ"
"อืม!"
"เฮ้ย!! อย่าพึ่งกลับช่วยไรหน่อยดิ"
"ช่วยอะไร"
"ฝุ่นช่วยเอาเหล้าชุดนี้ขึ้นไปให้คุณธิมที่ห้องทีคือคิวปวดท้องอ่ะอั้นไม่ไหวแล้วเนี้ย"
คิวพูดกับฉันพร้อมทำท่าบิดไปมาเขาดูอั้นไม่ไหวอย่างที่บอกจริงๆค่ะ
"อ่อ! ได้สิเดี๋ยวฝุ่นเอาขึ้นไปให้คิวไปเข้าห้องน้ำเถอะ"
"ขอบใจนะฝุ่น..เอาขึ้นไปให้คุณธิมแล้วฝุ่นก็กลับบ้านได้เลยนะเดี๋ยวที่เหลือคิวจัดการเอง"
"โอเค"
พอฉันรับปากที่จะช่วยคิวก็ยื่นถาดเหล้ามาให้ฉันๆก็ถือมันขึ้นไปยังห้องคุณธิมที่อยู่ชั้นสองทันที
ก๊อกๆ
"เข้ามา"
พอเสียงขานรับจากด้านในดังขึ้นฉันก็เปิดประตูเข้าไปทันทีแต่เสียงคุณธิมวันนี้ดูเมามากๆเลยค่ะปกติฉันก็ไม่เคยได้คุยได้เข้าใกล้คุณเขามากหรอกค่ะเคยเห็นไกลๆแต่เท่าที่รู้มาคุณธิมเป็นคนจิตใจดีและสุภาพอ่อนโยน
"ขอโทษคะ..ฝะ..ฝุ่นเอาเหล้ามาให้ค่ะ"
พอฉันเดินถือถาดเหล้าเข้ามาฉันก็ต้องรีบหันหลังกลับแล้วรีบเดินก้มหน้าเอาถาดเหล้าไปวางที่โต๊ะทันทีแลัวที่ฉันพูดตะกุกตะกักก็ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะก็แค่ฉันเห็นคุณธิมยืนอยู่ในสภาพที่ใส่แค่กางเกงยีนต์แต่เสื้อไม่ใส่เป็นใครมาเจอภาพแบบนี้ก็คงเป็นเหมือนฉัน
"นี่ลงทุนเอาชุดเด็กเสิร์ฟผับนี้มาใส่เลยเหรอ..เข้าท่าดีนะ"
"คะ!"
แล้วฉันก็ต้องหันไปพูดกับเขาอย่างงงๆ..ลงทุนอะไรก็ฉันเป็นเด็กเสิร์ฟก็ต้องใส่ชุดนี้สิพูดอะไรของเขา
หมับ!!
"ว้าย!!"
แต่ในขณะที่ฉันยืนงงอยู่คุณธิมก็เดินมาประชิดตัวแล้วรวบเอวฉันจนตัวฉันแนบสนิทกับอกแกร่งของเขาจนฉันร้องออกมาอย่างตกใจ
"ตกใจอะไร..ฉันแค่กอดเอง"
คุณธิมพูดคำนี้ออกมาด้วยเสียงแหบพร่าแล้วสายตาของเขาตอนนี้มันน่ากลัวมากเลยตาเขาแดงกล่ำไม่รู้ว่าเพราะความเมาหรือเพราะอะไรแถมเขายังก้มหน้ามามองหน้าฉันใกล้ๆจนตอนนี้ฉันเริ่มสั่นเพราะความกลัวเขาแล้ว
"ปล่อยค่ะ!! คะ…คุณจะทำอะไร"
ฉันพยายามบิดตัวออกจากการโอบกอดของเขาแล้วพูดกับเขาด้วยเสียงสั่นๆ
“กลัวฉันเหรอ…ผู้ชายแสนดีที่ใครๆก็เรียกฉันมันน่ากลัวตรงไหนกัน”
คุณธิมค่อยๆคลายกอดออกจากฉันแล้วพูดประโยคนี้ออกมาอย่างเลื่อนลอยนี่เขาเมาจนพูดจาเรื่อยเปื่อยได้ขนาดนี้เลยเหรอจริงสิฉันต้องรีบหนีเขาตอนนี้ตอนที่เขาผละออกจากฉันถึงเขาจะยังยืนประชิดตัวฉันแบบนี้ก็เถอะอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้กอดฉันไว้
หมับ!!
เฮือก!!
“จะไปไหน”
ฉันถึงกับหลุดหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อถูกคุณธิมเอาแขนของเขามารวบเอวฉันไว้อีกครั้งในตอนที่ฉันกำลังถอยออกจากเขาเขาถามฉันด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบจนฉันขนลุกไปหมดแล้ว
“คะ…คุณธิมเมามากแล้วพักผ่อนเถอะค่ะ ฝะ…ฝุ่นจะกลับแล้ว”
“หึ!! กลับเหรอ ขนาดผู้หญิงอย่างว่าอย่างเธอก็ยังจะทิ้งผู้ชายที่แสนดีอย่างฉันอีกคนงั้นเหรอ”
เขาเมามากจริงๆค่ะเท่าที่ฟังจากสิ่งที่เขาพูดออกมาเขาพูดทั้งที่ยังเหม่อลอยอยู่ด้วยซ้ำแล้วผู้หญิงอย่างว่ามันคืออะไรทำไมต้องมาเรียกฉันแบบนี้ด้วย
“ในเมื่อเป็นคนดีเป็นผู้ชายที่แสนดีแล้วเขายังไม่เลือก…ฉันก็จะเป็นคนเลวให้ดู”
แควก!!
"กรี๊ดดด..อื้อ!!!”
- ผู้เขียน
