หลังจากกล่อมให้มิเกลกินยา แล้วเล่านิทานให้ฟังจนแม่หนูน้อยผล็อยหลับไปด้วยความเพลียและฤทธิ์ไข้หวัดเข้าเล่นงาน ลักษณ์ณาราก็นั่งมองใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างรักใคร่และเอ็นดู มือเรียวค่อยๆ ปัดปอยผมที่ละใบหน้าของคนหลับพริ้มออกให้ด้วยท่าทางอ่อนโยน แล้วก้มลงจุมพิตเปลือกตาทั้งสองข้างและกระหม่อมบางเบาๆ
กิริยาที่เธอแสดงออกกับลูกสาวทำให้มาร์โบโลรู้สึกอุ่นใจและมีความสุขอย่างแปลกประหลาด จากที่ตั้งใจจะกอดอกพิงประตูแอบมองภาพอันน่าประทับใจอยู่สักระยะ เขากลับต้องเปลี่ยนใจอย่างปัจจุบันทันด่วน เมื่อเห็นเสื้อกล้ามสีขาวตัวโคร่งที่เธอสวมใส่มีรอยคราบเลือดเกรอะกรังติดอยู่บริเวณแผ่นหลังบอบบาง
เสียงฝีเท้ามั่นคงของคนที่ย่องเบาเข้ามาในห้อง ทำให้ลักษณ์ณาราเกิดอาการหายใจติดขัด และตัวแข็งทื่อเมื่อสำเหนียกได้ว่าเจ้าของร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างได้มายืนหายใจฟืดฟาดอยู่ใกล้ๆ กับท้ายทอยของเธอ หญิงสาวรีบยกลำแขนขึ้นกอดตัวเองโดยอัตโนมัติ
