ตอนที่ 1.นี่มันเรื่องอะไรกัน!!
1525 คำ
ตอนที่ 1.นี่มันเรื่องอะไรกัน!!
มินดาเดินเหม่อ หลังจัดการเรื่องบัตรประชาชนหมดอายุของเธอที่กงสุลประจำกรุงโรมเสร็จ มันมีเรื่องให้เธอคิด และอยากรู้ จนความคิดในสมองตีกันวุ่นวายไปหมด ‘นาง’ เกิดอะไรขึ้นที่บ้านของเธอ ทำไมคำนำหน้าชื่อของเธอจึงเปลี่ยนไปเช่นนี้
สามปีหลังจากหันหลังให้กับครอบครัว เพราะคำประกาศิตของบิดา ‘หากก้าวออกไปจากบ้านเพลงพัด จากนี้ไปก็ให้ถือเสียว่าแกเป็นคนนอกไม่ใช่ครอบครัวของเรา’ คำพูดสุดท้ายของบิดา และนั่นทำให้มินดาเกิดความมานะ แรงทิฐิเหล่านั้นผลักดันจนมินดามาอยู่ตรงจุดนี้ เธอทำงานอยู่ในแกลลอลี่ เป็นศิลปินโนเนมทำงานอยู่ในแกลลอรี่เล็กๆ แห่งหนึ่งที่ฟลอเรนซ์ ดินแดนที่เต็มไปด้วยอารยธรรมและศิลปะ
มินดาชอบศิลปะเป็นชีวิตจิตใจ เธอวาดรูปได้สวย มีฝีมือเรื่องนี้พอตัว แต่...ทางบ้านไม่เห็นด้วย บิดาค้านหัวชนฝาทันทีที่เธอบอกถึงความต้องการของตัวเอง
ไม่มีสมาชิกในบ้านยอมรับความสามารถของมินดา
เอาเถอะ เมื่อทุกคนคิดว่าตัวเองคิดถูก มินดาเลยตั้งใจจะพิสูจน์ให้เห็นด้วยตาตัวเอง ‘ศิลปะ’ สร้างรายได้เลี้ยงตัวเองได้ และไม่ทำให้ใครตกต่ำด้วย
วันที่เธอตัดสินใจออกไปเผชิญโชค ทั้งที่ด้านหลังมีแต่เสียงสาปส่ง มินดาจำได้ไม่ลืม
เธอไม่ได้โกรธบิดา มารดา หรือแม้แต่น้องสาวเลย เธอแค่อยากทำให้ทุกคนรู้ เธอตัดสินใจถูก พวกเขาต่างหากที่คิดผิด
มินดาใช้ชีวิตอยู่ที่อิตาลี หลังจากพากเพียรอย่างหนัก เธอเก็บหอมรอมริบเป็นปีๆ กว่าจะซื้อตั๋วได้ กว่าวีซ่าจะผ่าน มินดาต้องใช้ความอดทนมาก แต่เมื่อมาถึง ‘ฟลอเรนซ์’ มันเกิดกว่าที่เธอคาดการณ์ไว้ มินดาทำงานพาร์ทไทม์เพื่อเก็บเป็นรายจ่าย เธอยอมนอนห้องใต้ดินเกือบหกเดือน พอมีเงินเก็บมากหน่อยเลยค่อยๆ ขยับขยาย
วันว่างในวันที่มินดาไม่มีงานพาร์ทไทม์ทำ เธอมักจะไปนั่งที่ริมแม่น้ำอาร์โน ฟลอเรนซ์เป็นเมืองไม่ใหญ่นัก มีประชากรไม่เยอะเหมือนเมืองใหญ่ๆ อย่างโรม หรือมิลาน จุดเด่นของฟลอเรนซ์คือทิวทัศน์ของ แม่น้ำอาร์โน (Arno) ที่ไหลผ่านตึกอาคารทรงโบราณโทนสีอบอุ่นและทิวเขาที่สวยงาม โดยมี สะพานเวคคิโอ (Ponte Vecchio) สะพานเก่าแก่ตั้งแต่ศตวรรษที่ 14 เชื่อมระหว่างสองฝั่งของเมืองเข้าด้วยกัน
เธอวาดรูปจากจุดนี้ได้รูปสวยๆ หลายรูป ขณะวาดรูปอยู่ตรงจุดนั้น มีศิลปินตาดียืนชื่นชมเธออยู่ทางด้านหลัง และเมื่อเธอวาดเสร็จ เขาก็เสนอตัวว่าต้องการรูปวาดฝีมือเธอ นั่นเป็นครั้งแรกที่มินดาขายรูปวาดฝีมือตัวเองได้ เขาให้ราคาที่มินดาเองก็ไม่อยากเชื่อ ศิลปินโนเนมอย่างเธอจะขายรูปวาดสีน้ำด้วยราคาที่สูงเกินคาด ‘1000ยูโร’
นั่นเป็นค่าแรงจากการขายภาพวาดฝีมือตัวเอง
จากนั้นศิลปินคนเดิมก็ชวนมินดาไปทำงานที่แกลลอรี่ของเขา
“คริสเตียนคะ ฉันต้องกลับประเทศของฉันแล้วค่ะ”
คริสเตียนขมวดคิ้ว เขาลดแว่นตาลงจ้องหน้าลูกศิษย์สาวจากต่างแดน ที่มีใจรักในศิลปะเหมือนเขา
“ทำไม?”
มินดาจิปาก เธอยื่นบัตรประชาชนของตัวให้คริสเตียนดู หนุ่มใหญ่รับมาถือไว้แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“คำนำหน้าชื่อฉันเป็น Mrs. ไม่ใช่ Miss. ค่ะ”
คริสเตียนย่นหน้าผาก “เธอแต่งงานแล้วเหรอมินนี่?”
มินดายิ้มจางๆ สีหน้าพิกล “ฉันจะเอาเวลาตอนไหนไปหาสามีคะคริสเตียนคุณก็เห็น ฉันทำงานแทบไม่มีเวลานอน แบบนี้ผู้ชายที่ไหนจะมาสนใจฉัน”
“แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้”
มินดาไหวไหล่ “ไม่รู้สิคะ คนที่นั่นทำอะไรกับคำนำหน้าชื่อฉัน พวกเขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่”
“คนที่นั่น?”
“ครอบครัวฉันเองค่ะ ไม่พ่อก็แม่ คงเล่นตุกติกกับฉันอยู่”
“พวกท่านอาจต้องการให้คุณกลับ” คริสเตียนเดา
“คงแบบนั้นแหละคะ แต่ไม่เห็นต้องเล่นแรงแบบนี้เลยนี่คะ แล้วแบบนี้จะมีผู้ชายคนไหนเชื่อละคะว่าฉันโสด” มินดาบ่นอุบอิบ
คริสเตียนอมยิ้ม “ไหนบอกไม่มีเวลามองผู้ชาย”
“แหม ฉันยังสาวนะคะ มันต้องมีบ้าง”
“ผู้ชายที่นี่ไม่น่าใช่สเปกผู้ชายที่คุณชอบก็ได้ คุณอยู่มากี่ปีแล้วนะ ไม่เห็นมีแฟนสักที” คริสเตียนท้วง
“สามปี สามปีที่ฉันทำงานพาร์ทไทม์เหมือนคนบ้าไงคะ สามปีที่ฉันต้องสร้างตัวเพื่อลบคำสบประมาทจากพวกเขา”
มินดาพูดเสียงขึ้นจมูก เธอไม่รู้จักคำว่า ‘ท้อ’ เพราะคำคำนั้นไม่มีผลกับเธอ แรงผลักดันจากคำสบประมาทนั้นทำให้เธอเชิดหน้ากล้าสบตากับคนอื่นๆ ได้แบบไร้ความละอายใจ
เธอภาคภูมิใจกับความสำเร็จของตัวเอง จนกลัวว่าคนอื่นจะแอบอิจฉาเสียอีก
“แล้วคุณจะกลับมาอีกไหมหะ?” คริสเตียนถาม
มินดาย่นจมูก “หากเป็นไปได้นะคะคริสเตียน ฉันอยากใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เลย” เธอตอบตามตรง ความในใจที่หากบิดา มารดารู้เข้าเธอคงถูกต่อต้านอีกครั้ง
“หากคุณคิดจะกลับมา ที่นี่ยังยินดีต้อนรับคุณเหมือนเดิมนะมินนี่” มินดาน้ำตาคลอเพื่อนต่างถิ่นทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นแม้ตัวจะอยู่ไกลบ้าน ที่นี่ไม่มีคนในครอบครัวเธอสักคน เธอเหมือนคนแปลกหน้า แต่กลับได้รับน้ำใจและความหวังดีมากกว่าที่เคยได้รับจากคนสายเลือดเดียวกันเสียอีก
“ค่ะคริสเตียน ฉันต้องกลับมาที่นี่อีกแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นตอนไหนนะคะ”
มินดาสังหรณ์ใจ ที่บ้านต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ ไม่อย่างนั้นบิดาของเธอคงไม่ใช้วิธีเช่นนี้บีบคั้นเธอ มินดาไม่อาจคาดเดาได้เลย เธอพยายามไม่คิดในแง่ร้าย แต่ก็อดไม่ได้ที่จะกังวล
เธอส่งภาพวาดของตัวเองล่วงหน้าไปก่อน มินดารู้ดี ภาพเหล่านี้จะไม่ถูกทำลาย หากบิดาต้องการให้เธอช่วย เขาก็ไม่ควรทำร้ายน้ำใจของเธออีก
และอีกนัยหนึ่งเป็นสัญญาณเตือนว่าเธอรับรู้สารที่บิดาส่งให้แล้ว...
ตอนที่ 2.เด็กชายโนอาร์
เด็กชายโนอาร์นั่งเท้าคางมองคุณตาคุณยายที่กำลังถอนหญ้าให้กับผักสวนครัวที่ลงทุนลงแรงปลูกเอาไปกินในครัวเรือน ไม้กับโมลีเลือกทำงานตั้งแต่มีหลานชายตัวน้อยคนนี้แล้ว มันเป็นข้อตกลงที่ไม้เต็มใจ เพราะเขาจะได้มีเวลาเลี้ยงดูโนอาร์ได้เต็มที่ ซึ่งข้อตกลงนั่นก็เป็นข้อดีกับเขาด้วย
ครอบครัวเพลงพัดมีลูกสาวสองคน มินดาคือพี่สาวคนโตเป็นสายเลือดของเขากับภรรยาเก่า และมีนาลูกสาวคนที่สองกับโมลีภรรยาใหม่
“คุณตาจะปลูกผักให้เหนื่อยทำไมครับ ไปซื้อที่ตลาดเอาก็ได้ ไม่ต้องเสียเวลาด้วย”
เด็กชายวัยห้าปีที่รู้ความเกินเด็กวัยเดียวกันถามอย่างสงสัย
โมลียิ้มกร่อยๆ มองหน้าหลานชายทีไรก็อดคิดถึงบุตรสาวไม่ได้
“แต่ผักที่ตาปลูกไม่มีสารพิษหรือยาเร่งโตนะโนอาร์” ไม้ตอบหลานชาย เพราะหากไม่สิ้นความสงสัย คำถามต่อมาจะตามมาในทันที
“ไม่มีสารพิษแล้วมันดียังไงครับคุณตา” โนอาร์ถามต่อ
“หากสารพิษเข้าไปในร่างกายของเรา เราก็จะมีอันตรายไง อย่างโนอาร์ถ้ารับสารพิษไปมากๆ ก็จะไม่โตไง”
“ไม่เห็นอยากโตเลย” โนอาร์บ่นพึมพำ
ไม้วางมือ เดินมานั่งใกล้หลานชาย “ทำไมถึงไม่อยากโตละ”
โนอาร์หน้าง้ำตอบเสียงอุบอิบ “เพราะต่อให้โต โนอาร์ก็จะไม่ได้เห็นแม่อีกแล้ว” น้ำตาหยดเล็กๆ ไหลผ่านร่องแก้ม ความสูญเสียของโนอาร์ ไม่มีผู้ใหญ่คนไหนเข้าใจสักคน
ไม้สูดลมหายใจแรงๆ โมลีแอบกรีดรอยน้ำตาทิ้ง สงสารหลานชายจับใจ
“ถึงไม่มีแม่มี โนอาร์ก็ยังมีแม่มินนะ” ไม้ปลอบใจหลานชาย
“แม่มินอยู่ที่ไหนละครับ เวลานี้โนอาร์ต้องการแม่ ทำไมแม่มินยังไม่โผล่มาสักที” โนอาร์ตะโกนลั่น สองมือเล็กๆ กำแน่น คำปลอบใจของตาใช้ไม่ได้ผลเวลานี้
“อีกไม่นานหรอก แม่มินจะต้องกลับมา” ไม้พึมพำบอกหลานชาย เขาเองก็ไม่แน่ใจนัก มินดาจะใส่ใจตนเองอีกหรือไม่ ในเมื่อก่อนที่จะจากกันนั้น เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น
“โนอาร์ไม่อยากฟังคำโกหกของคุณตาแล้วครับ”
“โนอาร์ อย่าพูดกับคุณตาแบบนั้นสิ” โมลีปรามหลานชาย
“โนอาร์พูดจริงๆ นะครับคุณยาย คุณตาเอาแต่โกหกโนอาร์ไปวันๆ ไม่เห็นจะพูดจริงสักเรื่องเลย”
- ผู้เขียน
