เมื่อพายุแห่งความรักผ่านพ้นไปเหลือแต่ความสงบเงียบมีเพียงเขากับเธอสองคนที่นอนลืมตาโพลงฟังเสียงลมหายใจของกันและกันอยู่ อมาวดีขยับจะลุกหนี แต่ภาคินไม่ให้เธอไปไหน... เขากอดคว้าเอวกิ่วของเธอมาสู้อ้อมอกและกอดไว้แน่น หญิงสาวจะคว้าผ้าห่มมาปิดบังร่างเปล่าเปลือยเขาก็หน้ามึนเอาเท้าเขี่ยมันลงไปข้างๆ เตียงจนเหลือเพียงร่างกายเปล่าเปลือยของเขาและเธออยู่บนเตียงอวดแสงตะวันยามบ่าย
ภาคินผละออกจากเธอแล้วมองร่างเธอด้วยสายตาชื่นชมแปลกๆ จนน่าขนลุกอมาวดียิ่งขยับเข้าใกล้เขาไม่ให้เขาเห็นร่างกายเธอได้ถนัด แต่เธอไม่รู้ว่ายิ่งไปเบียดเขาอย่างนั้นยิ่งเหมือนเป็นการฆ่าตัวเอง
“เบียดเข้ามาได้ไง เดี๋ยวก็มีอีกรอบหรอก” อมาวดีตัวเกร็งขึ้นมาทันที... เธอจะถอยหนีแต่ไม่ทันการณ์เสียแล้วเพราะคนตัวใหญ่กว่ากอดเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เขากลับเป็นฝ่ายเบียดตัวเข้าหาร่างนิ่มๆ ของเธอแทน เห็นการเคลื่อนไหวที่ไม่น่าไว้ใจของเขาแล้วอมาวดีทำตาโต..
