“โยโกะ โยโกะ” ไมเคิลเขย่าปลุกคนที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะกินข้าวมองไปที่จานอาหารบนโต๊ะแล้วก็ถอนหายใจเฮือก เขาน่าจะมาที่นี่เพื่อมาทานข้าวกับเธอมากกว่าที่จะไปนั่งหมดอารมณ์ที่บ้าน แม่เขาเองก็ช่างทำกันได้เหลือเกิน
พราวตะวันงัวเงียลุกขึ้นมา เห็นหน้าเขาเธอก็ยิ้มให้ก่อนสิ่งอื่นใด แขนเล็กๆ โอบกอดเขาไว้แน่นจนไมเคิลงงว่าเธอเป็นอะไร
“นึกว่าคืนนี้คุณจะไม่มาซะแล้ว” เธอบ่นอุบอิบกับหน้าอกกว้างของเขา ดีใจที่เขามาเธอจะได้ไม่อยู่คนเดียว เพราะนับจากตั้งแต่เธอตกลงที่จะเป็นของเขาไม่มีสักคืนที่เธอต้องอยู่คนเดียวยกเว้นเธอกลับเมืองไทย แต่ห้าวันที่เขาไปญี่ปุ่นมาทำให้เธอนอนคนเดียวอย่างอ้างว้างเธอคิดถึงเขามากจึงรอคอยเขากลับมาใช้เวลาด้วยกันที่คอนโด
แม้จะเห็นหน้ากันที่ทำงานแต่นั่นเธอไม่นับเพราะเธอและเขาต่างก็เหมือนคนแปลกหน้ากันตามข้อตกลงที่เขาตั้งไว้ว่าเธอและเขาจะต้องไม่แสดงออกให้คนภายนอกเห็นว่ารู้จักกันเพราะเขาจะเสียการ
