หนึ่งแค้น... แสนรัก

ตอนที่ 1

ความเย็นจากแอร์คอนดิชันตกกระทบเนื้อทำให้เกิดความหนาวเย็นจนคนที่หลับใหลอยู่รู้สึกตัว อีกทั้งความรู้สึกราวกับมีบางอย่างหนักๆ มาวางพาดหน้าอกและหน้าขาทำให้หญิงสาวลืมตาขึ้นมา แล้วก็ต้องกระพริบตาปริบๆ อีกครั้งเพราะปรับแสงไม่ทัน เมื่อมองเห็นเพดานก็ต้องตกใจเพราะดูออกว่าคงไม่ใช่ที่ที่เธอนอนเคยนอนอยู่เป็นประจำถึงจะได้จะมีหลังคาเปิดแล้วมองเห็นดาวระยิบระยับอย่างนี้

แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกัน !

ความรู้สึกมึนหัวจู่โจมจนเธอต้องนิ่วหน้าก่อนจะมองข้างกายเห็นใบหน้าที่คุ้นตาแนบชิดอยู่กับใบหน้าเธอจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขา สายตาเธอกวาดไปตามและตัวเธอรับรู้ได้ว่าเขากอดเธอไว้แล้วใช้ขาข้างหนึ่งแทรกเข้ามาระหว่างขาทั้งสองของเธอ และเธอก็มองเห็นว่าแขนของเขาพาดมาที่หน้าอกเธอเต็มๆ มือเขากอบกุมหน้าอกเธอไว้เต็มอุ้งมือ และตอนนี้เธอกับเขาไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น

“กรี๊ดดดดดดดดดด”

อมาวดีกรีดร้องสุดเสียงแล้วผลักภาคินออกจากตัวทำให้คนที่นอนหลับในห้วงนิทรารมย์ถูกประทุษร้ายโดยไม่รู้สึกตัวกลิ้งตกเตียงทันที เธอยังกรี๊ดอีกไม่หยุดเมื่อพบร่องรอยสีแดงช้ำบนผิวเนื้อหน้าอกตนเองหลายจุดและเห็นร่างเปลือยของตัวเองเต็มตา

‘เธอถูกคุกคามทางเพศ!’

“โอ๊ย กรี้ดทำไมหนวกหู”

ภาคินลุกขึ้นมาอย่างหัวเสียไม่สนว่าตัวเองโป๊เปลือยอยู่ เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงมองคนที่เอาผ้าห่มพันตัวเป็นหนอนพร้อมกับกรี๊ดเสียงดังแล้วหลุดหัวเราะออกมากับภาพที่เห็น

ปัง! ปัง! ปัง!

ประตูห้องนอนถูกเคาะพร้อมกับเสียงถามจากลูกน้องแข่งกับเสียงกรีดร้องลั่นบ้านของอมาวดี

“คุณภาคครับมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ไม่มีอะไร พวกนายไปนอนเถอะ ถ้าได้ยินเสียงอะไรก็เฉยๆ ไว้” เขาบอกก่อนจะหันมาสนใจเจ้าของเสียงสิบแปดหลอด เขาไม่สนว่าเธอจะกรี๊ดจะดิ้นยังไง เขาดึงคนตัวเล็กที่เอาผ้าห่มม้วนตัวอยู่นั้นให้มานอนลงแล้วนั่งทับ เสียงกรี๊ดดังกว่าเดิมโดยที่คนกรี๊ดไม่รู่จักเหน็ดเหนื่อย

“รำคาญโว้ย บอกให้หยุดไม่หยุด” มือหนาจับได้หมอนใบใหญ่ก็เอามากดหน้าเธอไว้ เสียงเงียบไปทันทีเหลือเพียงเสียงอู้อี้พร้อมกับอาการดิ้นอย่างรุนแรง

“ถ้าไม่หยุดร้อง จะจับกดให้ตายไปเลย” เขายกหมอนขึ้นแล้วถลึงตาขู่

“จะเลิกกรี๊ดมั้ย”

“มะ... ไม่แล้วไอ้บ้า แค่กๆ ” อมาวดีรับปากพร้อมกับรีบสูดอากาศจนสำลักลมหายใจก่อนจะกรีดร้องอีกรอบเมื่อภาคินลุกขึ้นยืนแล้วเธอเห็นบางสิ่งใหญ่โตบนหน้าขาของเขาเต็มๆ ภาคินหนวกหูจนต้องรีบเอาหมอนกดหน้าหล่อนไว้แทบไม่ทัน

“อย่าคิดว่าผมจะปิดปากคุณด้วยปากผมเหมือนพระเอกนิยายนะ เลิกแหกปากได้แล้วอมาวดี” เขายกหมอนออก อมาวดีไอแค่กๆ เงียบกริบและหลับตาปี๋ ใบหน้าแต้มสีแดงจัด

“ของมันเคยๆ ทำเป็นสะดิ้งกรี๊ด”

“ไอ้บ้า ไอ้ปากหมา” อมาวดีหลับตาเถียง

“ปากหมาก็กำลังจะเป็นผัวคุณล่ะ เพราะความชั่วของคุณทำให้พ่อคุณรับไม่ได้ จนท่านให้ผมเอาตัวคุณมาสั่งสอนให้สำนึกไงล่ะ”

“ความชั่วอะไร ฉันทำอะไร”

“ก็อิจฉาจนหาทางทำให้พี่สาวแท้งไง คุณนี่ใจดำไม่เปลี่ยนเลยนะ ตอนคุณทำคุณคิดอะไรอยู่กันฮึ คุณรู้ไหมว่าคุณฆ่าคนไปทั้งคน” เสียงเครียดกับหน้าเข้มๆ ของภาคินทำให้อมาวดีชะงัก

“ฉันไม่ได้ทำนะ ใครบอกคุณว่าฉันทำ บ้าหรือเปล่า”

“อย่ามาโกหก คุณเป็นยังไงผมก็รู้เช่นเห็นชาติหมดแล้ว ทำตัวดีๆ ให้ผมเมตตาจะดีกว่านะเพราะพ่อคุณให้สิทธิ์ผมจัดการกับคนร้ายๆ อย่างคุณเต็มที่” ภาคินหักมือกรอบแกรบแล้วโน้มตัวลงมาบีบคอเธอไว้

“กรี๊ดดด” อมาวดีกรีดร้อง เห็นสายตาโหดเหี้ยมของภาคินแล้วน้ำตาของเธอพาลจะไหล นี่เขาแค้นแทนพี่น้ำผึ้งจนจะปลิดชีวิตเธอเชียวเหรอ

“โธ่เว้ย... บอกว่าอย่ากรี๊ด หนวกหู” เขาเอามือมาปิดปากเธอไว้

“ทีอย่างนี้กลัวตาย ทีฆ่าเด็กทั้งคนยังทำได้” คำก่นด่าของเขาถูกเปล่งออกมาอย่างเข่นเขี้ยว ใบหน้าหล่อคมที่ชวนหลงใหลเต็มไปด้วยแววโทสะจนต้องหลบตา แต่กระนั้นอมาวดีก็ยังขยับปากเถียงอู้อี้อยู่ในอุ้งมือเขา

“หุบปากแล้วฟังผมให้ดี ตอนนี้คุณอยู่ในความดูแลของผม คุณมีหน้าที่ทำทุกอย่างตามที่ผมสั่งห้ามขัดขืนเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นผมจะส่งไปขายมาเลย์โดยไม่กลัวใครว่าเลย เพราะทางบ้านคุณตัดหางคุณปล่อยวัดแล้ว เข้าใจไหม”

อมาวดีส่ายหน้า เขาจับหมอนมาจะกดอีกรอบ เธอดิ้นรนเป็นการใหญ่พูดใต้อุ้งมือเขาฟังไม่ได้ศัพท์

“ที่สำคัญห้ามกรี๊ดเด็ดขาดไม่งั้นจะโดนจับกดเข้าใจไหม” คราวนี้หญิงสาวพยักหน้าอย่างง่ายดายเขาจึงปล่อยมือ

“คราวนี้ก็นอน อย่าฤทธิ์มากเดี๋ยวจะตายโดยไม่รู้ตัว อย่าได้กวนผมเชียว นั่งรถมาทั้งคืนไม่ได้พักผ่อนแล้วโดนทำลายความสงบแบบนี้ ผมอารมณ์ดีพูดดีๆ กับคุณไม่ได้หรอกนะ นอกจากจะบีบคอ”

“จะด้วยอะไรที่ฉันมาที่นี่ก็ช่างเถอะ แต่ทำไมต้องให้ฉันมานอนที่เตียงเดียวกับคุณ” เธอร้องโวยวาย

“อีกหน่อยคุณก็เป็นเมียผมแล้วนอนด้วยกันตอนไหนก็ไม่เห็นแปลก อ้อ ที่ผมแก้ผ้าคุณนะไม่ได้พิศวาสอะไรนักหนาหรอก ผมเป็นคนขี้ร้อนชอบแก้ผ้านอนเห็นคุณแล้วก็คงขี้ร้อนเหมือนกันเลยหวังดีแก้ให้ด้วย แทนที่จะขอบคุณกรี๊ดบ้านแทบแตก” เขาบ่นงึมงำแต่เธอกลับตาลุกวาว

“ฉันจะขอบคุณแกที่มาแก้ผ้านอนจับหน้าอกฉันเนี่ยนะไอ้บ้า”

“นี่พูดให้มันสวยๆ หน่อย เดี๋ยวจับล้างปาก” เขาขู่ แต่เธอก็ไม่กลัวเขาสักนิด

“ฉันจะกลับ” อมาวดีทำท่าจะลุกเขาจึงเอาขาและแขนมากักร่างกายใต้ผ้าห่มนวมของเธอเอาไว้ เธอจึงไปไหนไม่รอด

“ปล่อยนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณว่า ให้ฉันคุยกับคุณพ่อหรือไม่ก็พี่น้ำผึ้งเดี๋ยวนี้ แล้วพวกเขาจะอธิบายคุณเอง อย่ามากักตัวฉันไว้อย่างนี้ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด”

“นิ่งไปเลย พ่อคุณกับพี่คุณไม่ช่วยอะไรได้หรอกในเมื่อพ่อคุณสั่งให้ผมเอาตัวคุณมาแล้วจะติดต่อกับใครหน้าไหนไม่ได้ทั้งนั้นเพราะที่นี่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์... และถึงมีคุณก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้” เขาหัวเราะอย่างสะใจเมื่อเห็นเธอหน้าซีดเผือดเพราะตกใจกลัว

เขารอได้เห็นสีหน้าอย่างนี้ของเธอมานานแล้ว

คราวนี้แหล่ะเขาจะจัดการให้คนร้ายๆ อย่างเธอหมดฤทธิ์เป็นแมวเชื่องๆ ให้ดู ท่าทางอย่างนี้คงโดนตามใจมาตลอดจนเสียคน เดี๋ยวเขาจะจัดการให้เธอเปลี่ยนแปลงเอง เผลอๆ จะได้คนมาด้วยซ้ำ

“ไม่จริงใช่ไหม” อมาวดีครางอย่างไม่อยากเชื่อ

“จริงแท้ที่สุด ไว้ว่างๆ จะเล่าให้ฟัง... ตอนนี้ผมจะนอนแล้ว ถ้าอยากโดนปล้ำเชิญถามเรื่องไร้สาระมาได้เลย”

สิ้นคำกระซิบของเขา เธอก็เงียบกริบทันที เงียบเสียงนางมารร้ายภาคินจึงหลับตาลงหายใจสม่ำเสมอ

อมาวดีเห็นใบหน้าที่อยู่ใกล้ๆ แล้วนึกโกรธจนอยากกัดให้หูขาด ถ้าไม่โดนเขาเอาหมอนกดหน้าและบีบคอจนขาดใจตายแบบเอาจริงเอาจังแบบนั้นเธอจะไม่กลัวเขาเลย แต่ไอ้คนบ้านี่เล่นจริงเจ็บจริงไม่ออมแรงสักนิด เห็นเธอเป็นคนบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ ทีกับพี่สาวเธออ่อนโยนราวกับเป็นคนละคน ดูก็รู้ว่าเขาคงรักพี่สาวเธอเพียงแต่พี่สาวเธอดูไม่ออกเท่านั้น การปฏิบัติที่เขามีกับหล่อนและพี่สาวหล่อนถึงได้แตกต่างนัก อมาวดีสรุปในใจอย่างหม่นเศร้า

ดวงตาเธอมองไปที่หน้าต่างเห็นดวงตะวันเริ่มโผล่พ้นริมน้ำทะเลขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์แห่งวันใหม่ ดวงตะวันนั้นคงยิ้มแฉ่งแผ่แสงร้อนจ้าก่อนจะตกลาลับไปเปลี่ยนเป็นดวงจันทร์มาแทนที่อย่างรู้หมายกำหนดความเป็นไปแน่ชัด ช่างต่างกับชีวิตของเธอนักที่ไม่รู้ว่ามันจะหมุนวนไปเช่นไรเมื่อมาอยู่ถึงจุดจุดนี้แล้ว หัวสมองหวนคิดถึงสิ่งร้ายกาจบางอย่างที่ทำลงไปทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ สิ่งนั้นคงเป็นกรรมและทำให้หล่อนต้องมาชดใช้ ด้วยร่างกาย จิตใจ และอาจจะรวมทั้งชีวิต...

น้ำตารินไหลจากหางตาอมาวดี ความเสียใจเพิ่มทบทวีอย่างเงียบเชียบ ทอดสายตามองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาด้านข้าง แทนที่จะชื่นชมหากเจ็บปวดทุกครั้งที่เพ่งมองใบหน้าและแววตาของเขา... ความผิดของหล่อนมากมายจนทุกคนเลือกให้เขาเป็นผู้พิพากษาสินะ

ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ โทษหล่อนก็คงถึงตาย ในเมื่อความผิดหล่อนมันไม่ควรได้รับการให้อภัยแถมหล่อนกับเขายังเกลียดกันมากมายขนาดนั้น...