มารความรัก..

3160 คำ
"โอยยย..เบื่อจัง ชั้นมาทำอะไรที่นี่เนี่ยเมื่อไรจะได้กลับบ้านเสียทีหิวข้าวแล้วด้วย" ขณะที่ธนภพกำลังคิดถึงที่นอนนุ่มๆอยู่บ้านนั้นก็ได้เวลากลางวันพอดีขนมจีนกับจ่อยเดินมาที่ตรงที่เขาอยู่ ขนมจีนถอดเสื้อแขนยาวถอดหมวกฟางออกเนื้อตัวเปียกชุ่มไปทั้งตัวเพราะเหงื่อหน้าแดงเพราะไอความร้อนธนภพจ้องมองเธออย่างอึ้งทึ่งในความสวย "คนอะไรใช้ความสวยได้เปลืองมากขนาดทำนา ยังสวย" **มองอะไรกินข้าว..จ่อยมากินเข่าสวยนำกัน บ่ต้องกลับเฮือนดอก** (จ่อยมากินข้าวกลางวันด้วยกันไม่ต้องกลับบ้านหรอก) ทั้งสามคนตั้งวงกินข้าวกลางวันธนภพรู้สึกขัดหูขัดตามากจ่อยกับขนมจีนกินข้าวเหนียวปั้นจิ้มปั้นจิ้มคุยภาษาถิ่นกันหัวเราะคิกคักคิกคักเขาฟังไม่รู้เรื่อง เหมือนไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้นเลย "เจ้ามาจากกรุงเทพแม่นบ่ผิวพรรณขาวอ๋องต่องมาเฮ็ดหยังม่องนี้หล่ะ" (คุณมาจากกรุงเทพใช่ไหมผิวพรรณขาวจั๊วมาทำอะไรที่นี่) **อ่อเพิ้นมาฝึกเฮ็ดนานาน่ะฟังเฮาบ่ฮู้เฮื่องดอกต้องเว้ากลางนำเพิ้น** (เขามาฝึกทำนาฟังเราไม่รู้เรื่องหรอกต้องพูดภาษากลางกับเขา) "อ๋อ...อยู่กรุงเทพมีงานทำเยอะแยะทำไมคิดอยากทำนาล่ะ" "ผมไม่ได้อยากทำนาแต่อยากเปิดคาเฟ่กลางทุ่งนาแต่พ่อไม่ให้งบน่ะนี่คือข้อตกลงว่าถ้าจะทำต้องมาเรียนรู้วิธีทำนาและวิธีอยู่กับคนระแวกนี้" "มันจะขายได้จั๋งได ขอโทษๆ..มันจะขายให้ใครได้แถวนี้มีแต่ชาวนาจนๆพวกเขาไม่มีกำลังจะซื้อหรอก" "ผมไม่ได้จะขายให้คนแถวนี้แต่จะขายผ่านโซเชียลมีเดียสมัยนี้ทุกคนชอบสร้างคอนเทนต์กันทั้งนั้นที่ไหนดังไกลขนาดไหนก็ไปผมจะขายให้พวกนั้นแหละแล้วอีกอย่างถ้าถึงฤดูที่ไม่ได้ทำนาคนหนุ่มสาวระแวกนี้จะได้มีรายได้พิเศษจากคาเฟ่ของผมด้วยสนใจมาช่วยผมมั๊ยแต่อีกหนึ่งปีนะ" "สนใจครับ" *"อย่าไปเซื่อเพิ้นหลายจะทนได้ซำได่** (อย่าไปเชื่อเขาจะทนได้เท่าไรกัน) กินข้าวกลางวันเสร็จแล้วก็พากันแยกย้ายกลับบ้านระหว่างทางที่กลับบ้านธนภพไม่เคยเดินบนพื้นที่ขรุขระและก็เล็กบนคันนามาก่อนเขาจึงเซถลาเกือบจะตกท้องนาเปล่าที่มีแต่น้ำและตมขนมจีนคว้าแขนไว้ทันแต่ตัวเขาใหญ่ผู้หญิงตัวเล็กๆจึงยื้อไว้ไม่ไหว ตกลงไปด้วยกันในโคลนตมที่มีน้ำเนื้อตัวเปรอะเปื้อนหมด ขนมจีนทับอยู่บนร่างใหญ่กำยำของธนภพ สายตาประสานกันโดยบังเอิญนิ่งและนานหัวใจทั้งสองเต้นแข่งกันจนแทบจะทะลุออกมาทักทายกันอยู่ข้างนอกทันใดนั้นเอง มีบางอย่างกระดกขึ้นมาจากเป้าของชายหนุ่มและไปชนตรงขาอ่อนนุ่มๆของหญิงสาว ขนมจีนหน้าแดงหูแดงก่ำไม่รู้ว่าอายหรือตกใจโกรธกันแน่ **เพี๊ยยบ...!** "โอ๊ยยย" **ไอ้โรคจิต..ไอ้ลามก..** "เดี๋ยวสิ..อะไร..ลามก..อะไร..นี่คิดอะไรอยู่น่ะรอเดี๋ยวสิ โอ้ย..อะไรมันอยู่ไนกางเกงเนี่ย..?" ++..ตุ๊บ..อ๊บๆ อ๊บๆ..++ "ไอ้กบบ้าเพราะแกเลยเธอเข้าใจชั้นผิดเลยเดี๋ยวจับต้มแม้งเลย..รอด้วยสิ..รอด้วย.." **อย่ามาใกล้นะเดินห่างๆไปเลย** ธนภพพเดินคอตกกลับบ้านเนื้อตัวมอมแมมจนถึงบ้านพ่อคำปัน แม่บัวผันทำอาหารรอแล้วส่วนพ่อคำปันซ่อมรถมอเตอร์ไซค์เก่าอยู่หน้าบ้านทุกคนเห็นสภาพทั้งสองคนต่างหัวเราะขบขัน ธนภพอาบน้ำล้างตัวเสร็จแล้วก็มานั่งกินข้าวพร้อมกันทุกคนธนภพมาช้าสุดเพราะกลิ่นโคลนมันล้างออกยาก "อื้อหือพี่ภพตัวหอมจัง..." ข้าวปุ้นน้องชายขนมจีนเด็กวัยรุ่นอายุ15กำลังคะนองสาวอยากมีแฟนตอนนี้กำลังอยากรู้อยากเห็นเรื่องเพศศึกษา สนใจในความหล่อสมาร์ทและกลิ่นตัวหอมของหนุ่มกรุงเทพ "พูดภาษากลางได้ด้วยเหรอ?" "วัยรุ่นสมัยนี้ส่วนใหญ่ก็จะพูดกลางทั้งนั้นแหละถ้าพูดกับคนกรุงเทพฯแต่ถ้าพูดกับคนพื้นที่เดียวกันก็พูดภาษาถิ่น.....แล้วเอื้อยเป็นหยังล่ะแก้มแดงเป็นลูกตำลึง..นั่งก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่จากับใครหิวเข่าแฮงบ่" **นี่ข้าวปุ่นอย่าเว้าอีสานคำกลางคำเพิ้นจะฟังบ่ฮู้เฮื่อง** (ข้าวปุ้นอย่าพูดอีสานคำกลางคำเดี๋ยวเขาจะฟังไม่รู้เรื่อง) "พูดอีสานคำไทยคำพอฟังรู้ครับแต่ถ้าอีสานทุกคำฟังไม่รู้เรื่องเลยครับ" **จั๋งสั้นบ่**(อย่างนั้นเหรอ) **อีแหม่ข่อยอิ่มแล้วขึ้นเฮือนแล้วเด้อ** (แม่ชั้นอิมแล้วขึ้นเรือนแล้วนะ) "แหม่มึงขนมจีนมันเป็นหยังน่ะไปเยิ่งมันนำเด้อเจ็บท้องเจ็บคิงก็บ่ฮู้" (แม่มึงขนมจีนเป็นอะไรไปดูลูกด้วยนะปวดท้องปวดหัวหรือเปล่า) พ่อคำปันเป็นห่วงลูกสาวเห็นช่วงนี้ตรากตรำงานในนาหนักหนาพอสมควร ขนมจีนเข้าห้องไปหัวใจของสาวแรกแย้มมันว้าวุ่นพิกลใช่ว่าจะไม่เคยเจอชายใดตอนอยู่กรุงเทพก็มีคนมาจีบเยอะแยะเธอก็ไม่สนใจใครในใจคิดถึงแต่บางอย่างที่มันกระดกกระตุกตรงเป้ากางเกงของธนภพ "อีหยังหว่า..มันคืออีหยัง..เฮาสวยปานนั้นบ่หรือเพิ้นแอบชอบเฮา แม่นแหล่ว มันสปาร์คเลยทำให้ตื่นตัวหึยยยบักผีบ้า" (อะไรนะมันคืออะไรเราสวยขนาดนั้นเลยเหรอหรือเขาแอบชอบเราใช่แล้วมันสปาร์คเลยทำให้ตื่นตัว) ธนภพไม่รู้จะอธิบายยังไงดีเขานั่งคิดจนเกือบสองทุ่ม "เฮ้อออ.." "นี่อ้ายๆ..ปุ้นขอคำปรึกษาหน่อยสิ..คือปุ้นแอบรักผู้สาวคนหนึ่งเรียนที่เดียวกันชั้นเดียวกันแต่เธอบ่สนใจปุ้นเลยหาว่าปุ้นทำตัวไรสาระเธอเป็นนักเรียนดีเด่นเรียนเก่งสวยด้วยแอบชอบมานานและไม่กล้าบอกตื่นเต้นทุกครั้งที่เข้าใกล้" "พี่ไม่เคยจีบสาวน่ะจีบไม่เป็นมีแต่สาวๆน่ะแหละที่เข้ามาจีบพี่" "บ๊ะ...ฮั่นแหล่ว.." "แปลว่าอะไร" "คำอุทานน่ะ" "สอนหน่อยทำยังไงให้มีสาวๆมาจีบน่ะอ้าย" "ไม่ต้องทำอะไร..นี่ดมดู...ดูเสื้อผ้าหน้าผมฟันนี่ยิ้มทีสาวใจละลายฟันขาวยิ้มสวย กลิ่นปากสำคัญเกิดถึงเวลาที่จะเข้าด้ายเข้าเข็มมันจะเป็นอุปสรรค" "ไม่ๆพี่ผมยังไม่นึกถึงขั้นนั้นแค่จีบเฉยๆ" "นั่นแหละบางทีอารมณ์พาไปต้องเตรียมพร้อมรบเสมอ จูบสำคัญ กลิ่นปากอย่าให้มีพกหมากฝรั่งไว้ตลอดหรือสเปรย์ดับกลิ่นปาก" "โห..อ้าย..สุดยอดปรมาจารย์งั้นพรุ่งนี้เย็นไปทำให้ปุ้นดูหน่อยอยู่ซื่อๆแล้วผู้สาวมาหา" "อะไรซื่อๆ" "เฉยๆ" **บักปุ้นนอนได้แหล่วมื้ออื่นบ่ไปเฮียนบ่** (ไอ้ปุ้นนอนได้แล้วพรุ่งนี้ไม่ไปเรียนเหรอ) "ดุยิ่งกว่าแม่ก็เอื้อยนี่แหละจ่ะ..ไปแล้วพรุ่งนี้พ้อกัน" "อะไรพ้อกัน" "เจอกัน" ขนมจีนแอบมองข้าวปุ้นน้องชายคุยกับธนภพอยู่นานแล้ว..ได้ยินที่ทั้งสองคุยกันนึกหมันไส้จึงแกล้งเรียกขัดจังหวะไปงั้นแหละ ธนภพขึ้นเรือนนอนแล้ว เช้าวันรุ่งขึ้นขนมจีนเตรียมข้าวปลาอาหารห่อไว้สำหรับมื้อเที่ยง ข้าวปุ้นแต่งตัวลงตามมาติดๆ กลิ่นน้ำหอมโชยมาติดจมูกของขนมจีนจนฉุน **โอ้ยยยเนาะขิวจนวินแล้วบักห่านี่แหม** (เหม็นจนเวียนหัวแล้วไอ้ห่า) "พูดไม่ไพเราะเลยนะเอื้อยคนสวยวันนี้กระผม ข้าวปุ้น น้องหล้าคนหล่อจะไปจีบผู้สาว" "เออผู้สาวคงฮากใส่นั่นแหล่วขิวจนวิน" (สาวๆคงอ้วกใส่แน่แล้วฉุนจนปวดหัว) ธนภพลงตามมา เขาสวมชุดตามคำสั่งของขนมจีนเสื้อเชิ้ตแขนยาวกางเกงยีนขายาวรองเท้าบูท "ป๊าดโถะ..อ้าย..คือหล่อแท้หว่า " "นี่บอกว่าเสื้อแขนยาวเก่าๆนี่ถ้ามันเลอะโคลนซักไม่ออกนะ" "ก็ไม่มีเสื้อเก่านี่นาชั่วมันเดี๋ยวมันก็เก่าเอง" "ป๊าดโถ่ะ..ทำไมผมใส่เสื้อแบบนี้คือบ่หล่อซำอ้ายหว่า" **เออ...ไปไป...ไปโรงเรียนได้แล้วมาอวยกันอยู่นั่นแหละ คุณก็ไปทำนาหรือไปเดินแบบน้ำหอมนี่ไม่ต่างจากบักปุ้นเลยไปสายแล้ว" ทั้งคู่เดินไปที่นาแปลงเดิมมีเนื้อที่กว่าร้อยไร่หลายวันกว่าจะเสร็จมีคนงานที่พ่อคำปันมาลงช่วยหลายสิบคน ขนมจีนรีบเดินจ้ำเอาจ้ำเอาไม่กล้าอยู่ใกล้ธนภพ ส่วนธนภพก็คิดว่าขนมจีนโกรธเรื่องเมื่อวานก็ยิ่งวิ่งตาม ขนมจีนหยุดกระทันหันเขาชนเธอเกือบหน้าคมำ ธนภพดึงเธอไว้ทันเขารวบร่างบางไว้ไม่ให้ล้ม ชาวบ้านแถวนั้นที่กำลังลงนากันอยู่ก็ตะโกนแซวจนขนมจีนอายหน้าแดง "หล้า..ผู้บ่าวบ่..คือหล่อแท้ มื้อนี้จะได้เฮ็ดนาบ่ น้อ..อย่าไปแอบเซิ้งกันเด้อ" (แฟนใช่มั้ยหล่อจังวันนี้จะได้ทำนากันหรือเปล่าอย่าแอบพรอดรักกันนะ) **ปากขิวซำฮูขี้..เจ้าเคยบ่เซิ้งกันในนาเคยบ่บักห่านี่** (ปากเหม็นเหมือนตูดมึงเคยเหรอเคยพรอดรักกันในนาไอ้ห่า) **เพราะคุณเลยไปไกลๆเลย** "อ้าวก็คุณหยุดเดินทำไมล่ะผมกลัวคุณจะล้มนี่ช่วยก็ผิดโอ๊ย..เนาะ" **ถึงแล้วลงแหมะ** "อะไรคือแหมะ" **ลงสิ..อย่าถามเยอะรีบลงไปแล้วก็ทำแบบที่ทำให้ดูเมื่อวานน่ะ** "มันเดินยากน่ะมันติดโคลนน่ะครับ" **โอ๊ยยยเนาะ..ท้องนาค่ะไม่ใช่ถนนคอนกรีตจะได้เดินสะดวกสบายมานี่จะดำให้ดูทิ่มลงไปแบบนี้ค่อยไปก้าวถอยหลังไปแบบนี้ทำได้มั๊ยให้มันตรงแถวให้เป็นระเบียบด้วย** ธนภพเรียนรู้การทำนาจากขนมจีนข้างๆกัน ความเหนื่อยและความลำบากรวมทั้งกลิ่นโคลมตมเขาก็ไม่ได้สนใจสายตาธนภพจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าขาวนวลถึงแม้จะเอาผ้ามาปิดบังแดดไว้ก็ยังดูสวย อากับกิริยาที่เขาแสดงออกมานั้นอยู่ในสายตาของจ่อยตลอด ขณะที่เขากำลังมีความสุขอยู่จ่อยก๋เข้ามาแทรก "ไปพักเถอะเดี๋ยวข่อยซ่อยฝึกให้คุณภพเอง" ธนภพไม่พอใจมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้พอไม่มีแรงบันดาลใจจากขนมจีนเขาก็รู้สึกไม่ค่อยสนุกกับการทำนาสักเท่าไรเลยคิดๆ ว่าเมื่อไรจะเสร็จสักทีเมื่อไรจะเย็นสักทีอยากไปเที่ยวกับข้าวปั้นแล้ว "นี่คุณชอบขนมจีนใช่ไหม แต่คงยากหน่อยนะขนมจีนเธอเกลียดคนกรุงเทพไปอยู่กรุงเทพตั้งหลายปียังไม่เคยมีแฟนเลยล้มเลิกเถอะถ้าคิดจะทำอะไรอยู่ผมเตือนคุณแล้วนะ" "ผมชอบความท้าทายยิ่งยากยิ่งชอบ" สายตาทั้งคู่จ้องกันเขม็งถ้าเป็นการ์ตูนก็จะเห็นประกายไฟของดวงตาทั้งคู่ปะทะกันดังเปรี๊ยะๆ วันนี้ทั้งวันดำนาเสร็จหมดแล้ว ธนภพรู้สึกโล่งใจพรุ่งนี้สบายสักทีอะไรแค่ทำวันเดียวก็เสร็จแล้ว "เย้..เสร็จแล้วพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมาใช่มั้ย?" **ใครบอกพรุ้งนี้ไปใช้แรงช่วยบ้านเอื้อยลำเจียก..มะรืนไปใช้แรงบ้านอาสมปอง วันต่อๆไปก็ไปใช้แรงให้นาของคนที่มาช่วยเราวันนี้ไง** "อ้าวคนพวกนี้ไม่ได้จ้างเขามาหรอกหรือ?" **ใครเขาจ้างกันเขาลงแรงช่วยกันพอถึงเก็บเกี่ยวก็ช่วยกันแบบนี้ไม่มีจ้างกันนอกจากบางคนที่เขาไม่มีที่นาเขาก็จะมารับจ้างแต่คนส่วนใหญ่ระแวกนี้มีนากันทั้งนั้นพรุ่งนี้ไปต่อบ้านเอื้อยลำเจียกถ้าไม่ไหวก็กลับกรุงเทพฯไปซะชิวๆขิวขี้หน้า** "คอยดูนะจะจับทำเมียให้เข็ดผู้หญิงสวยใจร้าย" **อะไรบ่นอะไร เมียๆ..** "เปล่าบอกว่าเมื่อยจังเลยกลับบ้านกันเถอะ" ธนภพรีบกลับบ้านเพราะวันนี้มีนัดเขาอาบน้ำแต่งตัวหล่อ ข้าวปุ้นเด็กหนุ่มดีอกดีใจจะได้จีบสาวครั้งแรกได้เรียนรู้จากปรมาจารย์ ข้าวปั้นขับมอเตอร์ไซค์เก่าของพ่อพาธนภพไปเที่ยวตลาดนัดแถวบ้านสาวๆแค่เห็นธนภพเดินมาก็ตะลึงงันเดินกันไม่ถูกมองมาทางเดียวกันหมด "อ้ายๆ..หล่อจริงหล่อจัง ผู้สาวงี้กรุ้มกริ่มๆกันพลอยให้ปุ้นดูหล่อไปด้วยพี่ทำไงเขาถึงจะมาหาเราล่ะทำไวเขาถึงจะมาขอเบอร์เรา" "อยู่เฉยๆหล่อๆเดี๋ยวก็มา 5..4..3..2..1..." "อ้ายขอเบอร์หน่อย.." หญิงสาววัยรุ่นอายุประมาณ17-18เดินมาขอเบอร์ธนภพสร้างความตื่นเต้นให้กับข้าวปุ้นหนุ่มน้อยด้อยประสบการณ์ ราว7-8คนมีมาขแต่เบอร์โทรของธนภพไม่มีใครมาขอเบอร์ข้าวปุ้นเลย "อ้ายๆไม่เห็นว่าจะมีใครมาขอเบอร์ผมเลยอ้ายน่ะบดบังความหล่อของผม...อ้ายๆ..คนนั้นคนนั้นผู้สาวผมทำยังไงทำยังไงดีมาแล้วมาแล้ว" "ใจเย็นๆอย่าลนลานขรึมไว้ทำขรึมเข้าไว้..เดินมาหาแล้ว" **ข้าวปุ้นนี่ใครนะหล่อจัง...ไม่เคยเห็นเลย** "เชอะ..อ้ายเขยข่อยมีหยัง..." **พูดดีๆก็ได้..เออเราว่าจะชวนไปดูหนังน่ะพาไปหน่อยนะ** "จริงเปล่าเนี่ยคิดยังไงถึงชวนปุ้นล่ะ" **เออก็ชวนแพรวาแล้วแพรวาไม่ว่างน่ะ ไปเป็นเพื่อนหน่อยไม่ได้เหรอ?*" "ที่แท้เราเป็นแค่ตัวสำรองนี่เอง..ไม่..ไม่ไปเป็นเพื่อนหรอก" **อ้าว..งั้นก็ไปคนเดียวก็ได้เชอะ** "ใครบอกว่าจะไม่ไปล่ะ..ไม่ไปเป็นเพื่อนนะแต่จะไปเป็นแฟนได้ปะล่ะ" **ไอ้บ้า..พรุ้งนี้หลังเลิกเรียนมารับด้วยจะรออยู่บ้าน** "ผู้สาวข้าวปุ้นชื่ออะไรน่ะ?" "ชื่อข้าวจี่" "เออเหมาะกันดีชื่อเหมือนกันเลย" "ไม่เหมือนข้าวจี่คือข้าวเหนียวเอามาย่างไฟ.. ข้าวปุ้นกับขนมจีนสิเหมือนกัน" "เหมือนกันตรงไหนอ่านก็ไม่เหมือนกัน" "เหมือนสิความหมายเหมือนกันข้าวปุ้นคือขนมจีน" "อ๋อ..พึ่งรู้นะนี่..กลับกันยังหิวข้าวแล้ว" "ไปครับไปเพราะน้ำปรุงเสน่ของอ้ายแน่ๆเลยข้าวจี่ถึงมาชวนไปดูหนังไปนำกันบ่" "บ่..เอ้ยไม่ไปดูสภาพรถมอเตอร์ไซค์เก่าคันนี้ก่อนเถอะจะไปถึงได้แค่ไหน" "อย่าดูถูกบักห่างนี่นะมันอยู่กับพ่อมายี่สิบปีได้แล้วมั้งก่อนจะจีบแม่อีกบักห้างนี่แหละที่พาแม่ไปเที่ยวสมัยนั้น.......ถึงบ้านแล้วปะกินข้าวแลงกันดีกว่า" เย็นมากแล้วทุกคนไม่รอกินกันหมดแล้วเหลือสองหนุ่มนั่งกินข้าวกันหัวเราะคิกคักดูสนิทสนมกันเกินจนขนมจีนหมันไส้ **เชอะ..ไปจีบสาวนำกันกลับมาพากันม่วนแท้** สองหนุ่มกินข้าวเย็นเสร็จแล้วก็เข้านอนข้าวปุ้นนอนฝันหวานอยากให้ถึงพรุ้งนี้เร็วๆส่วนธนภพไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ เลยเพราะวันนี้เหนื่อยมากจนแทบจะถอดใจ แต่เจาก็ไม่ท้อถอยถ้าพ่อยอมให้เงินลงทุนเขาจะได้อยู่ที่นี่กับสาวที่เขาหมายปองขนมจีนคือแรงบันดาลใจที่จะให้ธนภพอยู่ที่นี่อย่างอดทนได้ถึงหนึ่งปี ฮือออ...อาาา ...ภพขา..ขนมจีนไม่..ไม่.. "เฮ้ยยยย..โถ่เอ้ย..ฝันไปน่ะเองบ้าจริง นี่เราหมกมุ่นขนาดนี้เลยเหรอเอาวะยังไงขนมจีนก็เป็นเมียเราแล้วในฝันก็ยังดีคริคริ ปกติไม่เคยฝันแบบนี้เลยสงสัยไม่ได้ปลดปล่อยหลายวัน จะทนได้มั๊ยเนี่ย" เหมือนทุกวันขนมจีนเตรียมตัวห่อข้าว แล้วก็พาธนภพไปนาวันนี้ไปใช้แรงให้บ้านเอื้อยลำเจียก คนสอนธนภพก็คนเดิมไอ้จ่อยมารความรักก็้างขวางคอของธนภพ จ้องตาเขม่นกันทุกวันเพราะเขารักผู้หญิงคนเดียวกัน ทำงานไปจ้องตากันไป ธนภพเหงื่อไหลไคลย้อย ร้อนก็ร้อนเหนื่อยก็เหนื่อย **จ่อยๆมาพักแหมะ..เดี๋ยวข่อยลงไปเบิ่งเพิ้นเองกะได่** (จ่อยมาพักสิเดี๋ยวฉันไปดูเขาเองก็ได้) "บ่เป็นหยังข่อยดูเพิ้นกะได่เจ้าไปซอยทางอื่นพุ้น" (ไม่เป็นไรผมดูเขาให้ก็ได้เธอไปช่วยทางนู้น) จ่อยคือก้างชิ้นใหญ่ไม่ปล่อยโอกาสให้ธนภพได้ใกล้ขนมจีนเลยธนภพเริ่มโมโหจึงพูดกับจ่อยว่า "ถึงตอนทำงานจะไม่ได้อยู่ใกล้กันแต่กลับบ้านเรานอนเรือนเดียวกันพลันสายตาก็จ้องกันเขม็งอีกแล้ว "เบิ่งแนมตากันอยู่ซั่นเป็นปลากัดท้องตะโดนแหล่ว ซอยกันเฮ็ดเวียกแหมจะเสร็จบ่ละซั่น" (จ้องตากันอยู่นั่นเป็นปลากัดท้องตั้งนานแล้วช่วยกันทำงานสิจะเสร็จไหมล่ะนั่น) "ขนมจีนไม่มีทางชอบคุณแน่..." "ก็ไม่แน่นะ..น้ำตาลใกล้มดใครหรือจะอดใจได้ผมหล่อนะรึว่าไม่ใช่..สาวๆที่ไหนได้อยู่ใกล้ก็ใจละลายทั้งนั้นแหละขนมจีนก็ไม่น่าจะยากถ้าผมจะจีบ" "ข้ามศพผมไปก่อนเถอะ...คุณอย่าหวังผมจะขวางให้ถึงที่สุด" "แอบรักเธอแล้วเคยบอกเธอรึเปล่าที่เธอดีด้วยเพราะเห็นเป็นเพื่อนแค่นั้นแต่ถ้าสารภาพถ้าเธอคิดแค่เพื่อนความเป็นเพื่อนจะไม่เหมือนเดิมนะคิดให้ดีๆแต่สำหรับผมไม่ได้เป็นเพื่อนถ้าผมสารภาพถ้าเธอไม่ชอบผมผมก็ไม่เสียอะไรแต่คุณระวังเสียเพื่อนนะ" ได้ผลคำขู่ของธนภพทำให้จ่อยคิดหนักการฝึกงานวันที่สองของธนภพลุล่วงไปด้วยไม่ดีสักเท่าไรอุปสรรคเยอะโดยเฉพาะเรื่องความรัก เรื่องงานไม่ต้องพูดถึงถอดใจตั้งแต่ถึงท้องนาแล้วแต่ที่ธนภพยังสู้ต่อเพราะขนมจีนเขาจะต้องพิชิตใจผู้สาวไทยบ้านคนนี้ให้ได้
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม