ตอนนี้ผมอยู่ไกลบ้านไม่ได้แล้วครับ

2851 คำ

“มารับน้องภพค่ะ” “ผู้ปกครองรอสักครู่นะคะ น้องภพ ผู้ปกครองมารับแล้วค่ะ” “ปาป๊า! มาม๊า!” ฉันยืนรอลูกชายคนโดยที่คนตัวสูงก็ยืนอยู่ข้างๆ แล้วฉันก็เป็นคนแรกที่มารับลูกเสมอค่ะ เพราะฉันออกบ้านมาก่อนเวลามาถึงลูกเลิกพอดี ลูกจะได้ไม่ต้องนั่งรอ พอลูกชายฉันเห็นก็สะพายกระเป๋าแล้วก็รีบวิ่งมาหา ฉันเลยนั่งลงแล้วก็กอดลูกชายเอาไว้พร้อมกับหอมแก้มลูกเบาๆ พรึ่บ! “ปาป๊าสวัสดีครับ มาม๊าสวัสดีครับ” ฟอด ฟอด “ครับ ปะ เรากลับบ้านกันลูก” “คุณครูสวัสดีครับ” “จ้า เจอกันวันจันทร์นะคะคนเก่ง” “ครับ” ผมใช้มือลูบศีรษะลูกชายคนโตเบาๆ จากนั้นก็พากันขับรถกลับบ้าน ผมขับรถเข้ามาในซอยบ้านก็จอดรถหน้าร้านขายของแล้วก็หันมาชวนร่างบางกับลูกลงไปด้วยกัน “เดี๋ยวเราแวะบอกป๊ากับม๊ากันก่อนนะครับ” “ค่ะ ภพลูกเอากระเป๋าไว้บนรถก่อนก็ได้ลูก จะได้ไม่หนัก” “ครับมาม๊า” ฉันพากันลงจากรถแล้วก็เดินเข้ามาในร้านขายของ คนตัวสูงก็อุ้มลูกชายคน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม