“มารับน้องภพค่ะ”
“ผู้ปกครองรอสักครู่นะคะ น้องภพ ผู้ปกครองมารับแล้วค่ะ”
“ปาป๊า! มาม๊า!”
ฉันยืนรอลูกชายคนโดยที่คนตัวสูงก็ยืนอยู่ข้างๆ แล้วฉันก็เป็นคนแรกที่มารับลูกเสมอค่ะ เพราะฉันออกบ้านมาก่อนเวลามาถึงลูกเลิกพอดี ลูกจะได้ไม่ต้องนั่งรอ พอลูกชายฉันเห็นก็สะพายกระเป๋าแล้วก็รีบวิ่งมาหา ฉันเลยนั่งลงแล้วก็กอดลูกชายเอาไว้พร้อมกับหอมแก้มลูกเบาๆ
พรึ่บ!
“ปาป๊าสวัสดีครับ มาม๊าสวัสดีครับ”
ฟอด ฟอด
“ครับ ปะ เรากลับบ้านกันลูก”
“คุณครูสวัสดีครับ”
“จ้า เจอกันวันจันทร์นะคะคนเก่ง”
“ครับ”
ผมใช้มือลูบศีรษะลูกชายคนโตเบาๆ จากนั้นก็พากันขับรถกลับบ้าน ผมขับรถเข้ามาในซอยบ้านก็จอดรถหน้าร้านขายของแล้วก็หันมาชวนร่างบางกับลูกลงไปด้วยกัน
“เดี๋ยวเราแวะบอกป๊ากับม๊ากันก่อนนะครับ”
“ค่ะ ภพลูกเอากระเป๋าไว้บนรถก่อนก็ได้ลูก จะได้ไม่หนัก”
“ครับมาม๊า”
ฉันพากันลงจากรถแล้วก็เดินเข้ามาในร้านขายของ คนตัวสูงก็อุ้มลูกชายคน
