ไม่นานก็มาถึงวันจัดงานชมบุปผา รถม้าของแต่ละตระกูลเคลื่อนคล้อยเข้าสู่สถานที่จัดงานจนเนืองแน่น บรรดาตระกูลใหญ่ได้รับการดูแลอย่างดีจึงไม่จำเป็นต้องต่อแถวในการตรวจบัตรเชิญ เพียงตราประจำตระกูลบนรถม้าก็นับว่าเป็นเครื่องยืนยันตัวตนได้แล้ว
“วันนี้ท่านพ่อหล่อเหลายิ่งเจ้าค่ะ” น้ำเสียงสดใสกล่าวกับบุรุษข้างกายที่กำลังเดินเข้างานพร้อมกัน
“ประจบเช่นนี้เพราะพ่อตามใจเจ้าล่ะสิ” ฉู่หว่านโจวตอบกลับอย่างรู้ทัน
“ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วขอรับท่านพ่อ” คุณชายตระกูลฉู่เอ่ยเย้าน้องน้อยที่เริ่มทำแก้มป่องพองลม
“โธ่ เปล่านะเจ้าคะ” นึกย้อนกลับไปวันที่ได้รู้ว่าจะมีงานนี้จัดขึ้นนางทั้งออดอ้อนทั้งประท้วงกว่าจะได้มา โชคดีมีพี่ชายคอยเข้าข้าง
“เอาล่ะ อย่าดื้ออย่าซน ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอยู่กับพี่ของเจ้าเอาไว้ เข้าใจรึไม่” เพราะเป็นงานที่จัดเพื่อให้เด็ก ๆ สานสัมพันธ์กันจึงแยกเป็นสองฝั่ง ผู้ใหญ่กับเด็ก
“ลูกทราบแล้วเจ้า
