จวนหลักตระกูลฉู่
หลายวันต่อมารถม้าของท่านเสนาบดีฝ่ายขวาก็จอดลงที่จวนหลังหนึ่ง เนื่องจากฉู่หว่านโจวแยกจวนจากบ้านหลักตั้งแต่วันที่เขาได้รับตำแหน่ง ปกติก็ไม่ค่อยสนใจคนอื่นในตระกูลเท่าไรนักไม่เคยพาบุตรชายหญิงมาเหยียบที่นี่สักครั้งเพียงแต่ครานี้ต้องกลับมาตามคำสั่งมารดา
“คารวะฮูหยินผู้เฒ่า” ร่างสูงสมส่วนโค้งคำนับแบบพอเป็นพิธี
“คารวะฮูหยินผู้เฒ่าขอรับ/เจ้าค่ะ” เด็กน้อยทั้งสองรักษามารยาทขั้นพื้นฐานได้เป็นอย่างดี
“มาแล้วงั้นหรือ วันนี้บิดาเจ้าไม่ค่อยสบาย เขาสั่งให้เจ้ากับ…ลูกชายไปพบที่ห้องทำงาน” น้ำเสียงที่เอ่ยคำว่า ‘ลูกชาย’ ช่างเต็มไปด้วยความเย็นชาคงเพราะฉู่เข่อฝานมิใช่ทายาทสายตรงกระมัง
“หว่าหวาของพ่อ เจ้าอยู่กับท่านย่าได้ใช่รึไม่” ชายหนุ่มเอ่ยถามขณะที่พวกเขากำลังนั่งคุยกันอยู่ในโถงรับรองแขก ตัวเขาและบุตรชายจำต้องแยกไปทำความเคารพนายท่านผู้เฒ่าของจวนนี้ตามธรรมเนียมเพื่อพูดคุยเรื่องการสืบทอดตร
