ร่างสูงสมส่วนสองคนเดินออกมาจากเหลาสุราทำให้ได้ยินคำพูดไม่เข้าหู เขาพูดเพียงประโยคเดียวแล้วผละจากตรงนั้นมาด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
“กล้าดีเช่นไรถึงคิดว่าเสด็จแม่ของข้าจัดงานอย่างไม่ยุติธรรม” เจ้าของเรือนผมสีอ่อนทิ้งกายนั่งลงตรงโขดหินใกล้สระน้ำขนาดใหญ่ซึ่งอยู่ไกลออกมาจากตรงที่จัดการแข่งขัน
“เจ้าคนนั้นน่าสงสัย” ชายหนุ่มผู้มีเส้นผมสีดำขลับรับกับดวงตาคมนึกย้อนไปตอนที่พวกเขานั่งมองจากบนเหลาสุรา
“เหวินเทียน เจ้าจะสงสัยทุกอย่างไม่ได้” ในฐานะเชื้อพระวงศ์เขาต้องใช้ชีวิตด้วยความระแวงอยู่แล้ว แต่พอได้คบหากับสหายข้างกายผู้นี้กลับดูเหมือนว่าอีกฝ่ายหวาดระแวงผู้คนยิ่งกว่าเขาเสียอีก
“เจ้าเป็นถึงไท่จื่อแต่กลับมองแผนการโง่เง่านั่นไม่ออกงั้นหรือ” กรอบหน้าเย็นชาไม่แสดงความรู้สึกใด กระนั้นคำพูดกลับทิ่มแทงจิตใจคนฟังไม่น้อย
“หยวนเหวินเทียน ต่อให้เจ้าเป็นบุตรชายของเสนาบดีฝ่ายซ้ายก็ใช่ว่าจะมาด่าทอข้าได้นะ” คนพูดลุ
