เมืองถงหลิน
2048 คำ
หย่าที่ 1
เมืองถงหลิน
ขึ้นเหนือไปสามพันหกร้อยลี้ เมืองถงหลินจัดเป็นหนึ่งในชายแดนหน้าด่านต้าเว่ย เดินทางต่ออีกแค่วันเดียวก็ถึงกำแพงหมื่นลี้แล้ว ดังนั้นสถานที่ๆ แม้แต่นกยังไม่อยากขี้ใส่ จึงไม่เป็นที่นิยมของผู้อยู่ในศูนย์กลางอำนาจเช่นเมืองหลวง หากขุนนางใดได้รับแต่งตั้งตำแหน่งมานี่ แทบเท่ากับเป็นการถูกเนรเทศ ต้องถูกผู้คนไถ่ถาม ว่าตกลงท่านทำความผิดใดกันแน่
“นายหญิงตื่นเร็ว! แย่แล้วเจ้าคะ! แย่แล้ว!”
ใต้ผ้าห่มอย่างหนา สตรีอิ่มเอิบร่างหนึ่งถูกกอดซ้ายกอดขวา ทารกหญิงรกชายของนางได้ยินเสียงรบกวนก็พากันตื่นขึ้น ทั้งสองคลำหาความอบอุ่นอวบอิ่มโดยมิได้นัดหมาย พลันฝังศีรษะเข้าไปยังซอกแขนคนละข้าง งึมงำบอกมารดาว่าหนวกหูยิ่ง
“หงอี้! เจ้าโวยวายอะไรแต่เช้า หากมิใช่เรื่องคอขาดอย่างทัพม้าเผ่าซ่งบุกเข้าด่านมา ข้าจะฟาดโบยเจ้า!”
เสียงดุด่าดังจากผ้าห่มโดยที่เจ้าตัวมิทันลุก หงอี้ที่อุส่ารีบคาบข่าวมาบอกต้องกระทืบเท้า นางยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนนายสาว ใช้มือทุบ ปึง! ปึง! ปึง! กล่าวเสียงดังโดยไม่กลัวตายว่า
“โอ้ย! ท่านย่าของบ่าว ทัพม้าซ่งไหนเลยบุกมา แต่ผู้มาเป็นสามีท่าน คิดว่าพอให้คอขาดหรือไม่เจ้าคะ”
ในความมืดสลัว ถังโหรวได้ยินไม่ถนัด นางเหมือนจะฟังออกแต่ว่าอะไรมาๆ ซักอย่าง สาวใช้คนสนิทก็ราวกับมิเกรงกลัวนายสาว นางกล่าวหนักๆ อีกครั้งว่า
“แย่แล้วเจ้าคะนายหญิง! ท่านโหวเซียวจะมาประจำการอยู่หน้าด่านหนันเหมิน!”
ภายในห้องเกิดเสียงร้อง โอ๊ย! หงอี้นอกห้องมิทราบว่าเกิดเรื่องราวใดขึ้น หากแต่ครู่เดียวมีเสียงเด็กน้อยร้องไห้ลั่น ทั้งยังเป็นเสียงร้องประสานของเด็กถึงสองคน
หัวใจเต้นตูมตาม ถังโหรวจู่ๆ พลันเหงื่อแตกหน้าซีด นางมิทราบจะโอ๋บุตรทั้งสองก่อนดีหรือเรียกขวัญตนเองก่อนดี แต่ด้วยความเร็วนางตัดสินใจเรียกสาวใช้ให้ผลักประตูเข้ามา จากนั้นกล่าวว่า
“หงอี้! เจ้าช่วยข้าเก็บของเร็ว! เก็บของเร็ว!”
กล่าวจบก้มมองก้อนแป้งทั้งสองของตน เมื่อครู่นางตกใจสะดุ้งตัวขึ้น จึงทำให้ศีรษะลูกๆ กระเด็นไปคนละทางตกกระแทกเตียง แม้จะมีผ้าฟูกนุ่มนิ่มรองรับ แต่ยังสร้างความเจ็บปวดให้สองทารกอยู่ดี “…”
***
วันเวลาผ่านไปหลายวัน ถังโหรวยืนยันข่าวจากสายที่เชื่อถือได้จนแน่ชัด หงอี้มิได้หูเบาสะเพร่า ถึงข่าวนี้จะยังไม่ถูกส่งมาถึงเมืองถงหลิน แต่คำสั่งแต่งตั้งจากสำนักตูฉาเอี๋ยนออกมาตั้งแต่ครึ่งเดือนก่อนแล้ว ว่าสามีนางต้องมารับตำแหน่งแม่ทัพสามมณฑล เฝ้าชายแดนที่ติดกับชนเผ่าทั้งหมด
ยิ่งถังโหรวคิดถึงเรื่องที่ทำลับหลังเขา นางก็ยิ่งหวาดกลัวจนกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่สามวัน!
“เจ้าหยุดดื่มเถอะ! มิใช่เตรียมรับมือแล้วหรือ ดูสภาพแบบนี้ยังคิดว่าตนเป็นนางจิ้งจอกอีก กลัวก็แต่ถึงวันพบหน้า ถูกเขาทุบตีจนตาย!”
หอหรูซุน ภายในสามเมืองหน้าด่าน หอสุราแห่งนี้นับว่าดูดีมีระดับสุด เมื่อครู่เป็นเถ้าแก่เนี้ยเนี่ยเฟยพูดประชดนางอยู่ที่ห้องพิเศษชั้นสอง เนื่องจากยามนี้นางเมาหน้าแดงก่ำ เพราะดื่มย้อมใจติดต่อกันเป็นเวลานาน
“เนี่ยเฟยบัดซบ! เจ้ามิใช่ข้าเจ้าจะรู้อะไร!”
นางมองหน้าสหายหายใจฟึดฟัด แค่คิดถึงความเผด็จการของเขา นางก็กลัวจนขาสั่นแล้ว
“เหอ! เห็นแก่เจ้าออกเงินช่วยเหลือข้า ข้าไม่ห้ามเจ้าก็ได้ ดื่มให้ตายๆ ไปเลย!” กล่าวจบสะบดชายกระโปรงพริ้วออกจากห้องทันที
หงอี้เมาหนักฟุบอยู่ที่โต๊ะ นางราวกับได้ยินเจ้านายทะเลาะกับแม่นางเนี่ย ก่อนสิ้นเสียงยังได้ยินคำว่า
“ดูนางให้ดี อย่าให้ผู้ใดเข้าห้องมาเห็นสภาพ”
สาวใช้ประจำหอสิบกว่าคนรับคำ “เจ้าคะ” เพื่อฮูหยินนางนี้ เถ้าแก่เนี้ยของพวกนางถึงกับปิดหอไม่เปิดรับแขกมาสามวันแล้ว...
เพราะคิดมาก ถังโหรวเมาหนักหลับไปจึงฝัน ในความฝันนางราวกับย้อนกลับไปหลายปีก่อน ตอนที่นางยังอยู่ในเมืองหลวง ร่ำเรียนจริยาสตรีอย่างเคร่งครัด เพื่อยกฐานะชาติตระกูลทางบ้าน ให้สมกับที่ท่านพ่อมีตำแหน่งขุนนางบู๊ขั้นหก เป็นหนึ่งในขุนศึกใต้ร่มธงเซียวโหว
ก่อนรู้จักกับท่านโหว บิดาของนางก็เป็นเพียงพรานป่าทั่วไปเท่านั้นเอง…
ผ่านไปอีกหลายวัน สามมณฑลชายแดนได้ยินข่าวแล้ว แม่ทัพใหญ่เดิมมีนามว่าหลี่เหิง เพราะอายุค่อนข้างมาก ฮ่องเต้จึงมีคำสั่งเรียกตัวกลับเมืองหลวง โดยผู้มาแทนเป็นท่านโหวผู้หนึ่งในราชสำนัก นามว่าเซียวฉี
แม้จะเป็นเรื่องใหญ่ระดับชาติ หากแต่ชาวบ้านทั่วไปหาได้สนใจไม่ พวกเขากับสนุกสนานเพราะข่าวอีกเรื่องมากกว่า ซึ่งกำลังโด่งดังเป็นข่าวลือหนาหู ว่าโหรวฮูหยินถูกชู้รักทิ้งขว้าง ถึงขั้นปิดหอหรูซุนเมามายสามวันสามคืน “…”
“นี่ๆ พวกเจ้ารู้หรือไม่ เมื่อวานมีคนเห็นโหรวฮูหยินโซซัดโซเซขึ้นรถม้า ฟังว่านางล้มจนหมวกบังลมหลุดกระเด็น เหอๆ พวกที่ขายของอยู่แถวนั้นพูดกันไปทั่ว บอกว่านางงามขนาดนี้ เป็นผู้ยิ่งใหญ่ใดกล้าทิ้งขว้างนาง”
หอสุราระดับกลาง ชายหนุ่มเจ็ดแปดคนไหนเลยไม่พูดคุยข่าวดัง นับตั้งแต่งถังโหรวเข้าเมืองมาสี่ปีก่อน นางก็ถูกผู้คนกล่าวถึงในฐานะเมียเก็บของผู้มีอำนาจ ถูกส่งมาหลบเมียหลวงอยู่พื้นที่ห่างไกลความเจริญ
ใช่แล้ว มีผู้คนเข้าใจผิดว่านางเป็นเมียน้อย
ถังโหรวทราบ อย่าว่าแต่นางมิได้ใส่ใจกับคำพูด ซ้ำเพียงปีแรกนางวางตัวอยู่สูง ไม่ติดต่อกับคนภายนอก เพียงประกบกิจการค้าขายเล็กๆ น้อยๆ โดยให้สหายคนสนิทที่ติดตามนางมาด้วยออกหน้า น้อยครั้งจะออกจากคฤหาสน์ไปพบปะผู้คน
แต่นางกับไม่คาดคิด การกระทำของนางกับยิ่งกระพือข่าว ควรรู้เอาไว้ว่าเมืองถงหลินจัดว่าไม่ใหญ่มากข่าวสารผู้คนเพียงวันสองวันก็ลือกันไปทั่วแล้ว
นั่นเพราะ พฤติกรรมของนางน่าสงสัยยิ่ง!
สตรีใดกันมาถึงก็ทุ่มเงินหมื่นตำลึงซื้อคฤหาสน์หลังใหญ่?
สตรีใดกันมาถึงก็มีนักบูพิทักษ์ตึกร่างโตเดินเข้าออกคฤหาสน์วันละหลายสิบรอบ?
สตรีใดกันเพียงไม่ถึงสามเดือนก็มีกิจการร้านค้ามากกว่าสิบร้าน?
และที่สำคัญ นางท้องโย้ทั้งยังไม่มีผู้ใดเคยพบเจอสามีนางอีกด้วย!
ไม่นานข่าวลือเรื่องสตรีสูงศักดิ์จากเมืองหลวงพลันโด่งดังขึ้น พ่อค้าแดนเหนือทราบถึงความร่ำรวยของนางต่างก็ขอเข้าพบ หมายคิดเจรจาขอความร่วมมือทำการค้ากับนาง
ทุกครั้งที่พบผู้คน นางเพียงนั่งอยู่หลังม่านไม้ไผ่ อาจจะมีบ้างที่นางสนใจร่วมการค้า เดินออกมาพบปะผู้ร่วมลงทุน หรือบางครั้งต้องทำสัญญาอันใด นางก็จะเป็นคนร่างข้อกำหนดต่อหน้า ถามท่านว่าพอใจหรือไม่
เพียงแค่ปีเดียว คหบดีร่ำรวยหลายสิบคนได้พบเห็นโฉมหน้านาง ยามสังสรรค์สุรากับสหายก็กล่าวถึงนางว่า เป็นฮูหยินงดงามน่ารักผู้หนึ่ง หากแต่ก็มีบางคนตั้งข้อสงสัย ว่านางเป็นใครมาจากไหนกันแน่
ตามความเข้าใจ ต่อให้ท่านร่ำรวยเพียงใด ไหนเลยออกมายังที่กันดารแล้วมีอำนาจบารมีขนาดนี้ เพราะการค้าแต่ละอย่างต้องมีเจ้าที่ แต่พอนางจะลงมือทำกับมิมีผู้ใดกล้าขัดขวาง ยิ่งอย่าว่าแต่นักเลงหัวไม้ แม่แต่เจ้าหน้าที่ทางการยังไม่กล้ายุ่งกับนาง นับเป็นที่ขบคิดไม่เข้าใจจริงๆ
ข้อสงสัยพอถูกตั้งออกไป ยิ่งปะติดปะต่อกับท้องโย้ของนาง ทุกคนก็ลงความเห็นกันว่า นางต้องเป็นสมบัติส่วนตัวของผู้ยิ่งใหญ่ซักคนแน่ๆ แต่ก็เดาไม่ถูกว่าเป็นผู้ใด หากแต่ทุกคนคิดตรงกัน นางต้องไม่ใช่ภรรยาเอก เพราะหากสูงศักดิ์ถึงเพียงนั้น ไหนเลยถูกส่งมาลำบากอยู่นอกบ้านโดยสามีไม่เหลียวแล
ดังนั้น! นางต้องเป็นอนุ! เป็นอนุที่ถูกเลี้ยงไวอย่างลับๆ นอกบ้านแน่นอน!
***
แต่ว่าทุกคนคิดผิด ถังโหรวผู้ถูกกล่าวหาว่าเป็นเมียเก็บตลอดสี่ปี ตอนนี้ทำใจได้แล้ว นางพอได้สติก็พบว่าสิ่งที่ตนทำอยู่ไม่ถูกต้อง ไหนเลยหมดเวลาไปกับการเมามายได้ แทนที่จะรีบทำลายหลักฐาน ก่อนที่สามีตนจะมา!
“หงอี้! ไปซื้อคฤหาสน์ข้างๆ เรามา แพงเท่าไรก็ต้องซื้อมาให้ข้าให้ได้!”
ภายในห้องหนังสือ กลับจากหอหรูซุนนางก็เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ ขณะกำลังพลิกดูสมุดบัญชีนางพลันร้องโพล่งขึ้น หงอี้ยืนรับใช้อยู่ข้างๆ สะดุ้งตกใจขานรับ “เจ้าคะ” จากนั้นถามต่อ “นายหญิงจะซื้อมาทำไม?”
เมื่อครู่ขณะตรวจบัญชี นางจู่ๆ นึกได้แผนการหนึ่ง
“ใช่แล้ว! ทำลายหลักฐาน”
“เจ้าฟังข้าหงอี้คนดี! ต่อแต่นี้เจ้ามิใช่สาวใช้ข้า เจ้าเป็นแม่ม่ายผัวตายร่ำรวยสหายของข้า พวกเราสองคนบ้านเรือนติดกัน ต่อแต่นี้เจ้าเรียกข้าว่าพี่สาวโหรว!”
หงอี้พอฟังถึงกับผงะถอยหลังร้อง “โอ้ย!”
ศีรษะนางชนเสาเข้าเต็มๆ “…”
ห้องหับมิดชิด นี่ราวกับแม่เสือสาวสองตัวสุมหัว จะอย่างไรหงอี้เป็นเพียงบ่าวไพร่ นายสาวว่าอย่างไรนางก็ต้องทำอย่างนั้น
หลังการวางแผนอยู่นานสองนาน หงอี้แม้จะกลัว แต่นางก็ส่งพ่อบ้านไปติดตามถามไถ่ แต่มิทราบเป็นโชคดีหรือเจ้าของคฤหาสน์ไว้หน้า ราคาที่ได้ไม่นับว่าสูงเกินจริงนัก ถังโหรวใช้เวลาไม่กี่วันก็ทำสัญญาซื้อขาย จัดการให้บ่าวไพร่ทุบกำแพงออกช่องหนึ่ง ทำเป็นประตูเล็กเชื่อมคฤหาสน์ทั้งสองเข้าด้วยกัน จากนั้นให้คนไปซื้อหาต้นองุ่นมาปลูกบังไว้ หากไม่สังเกตดีๆ เดินผ่านๆ แทบจะดูไม่ออกว่าด้านหลังนั้นมีประตูเล็กอยู่หนึ่งบาน
ถังโหรวยืนชื่นชมผลงานตนเองอยู่ในใจ
“คิก คิก เราไฉนฉลาดปานนี้ ต่อให้ท่านมาถึง ไม่พบเห็นหลักฐานอันใดก็ทำอะไรเราไม่ได้”
หญิงสาวกระหยิ่มยิ้มย่อง เหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นแล้วก็จริง แต่นางก็ต้องหาทางแก้ ความจริงคิดว่าชั่วชีวิตจะไม่พบเขาอีก แต่เมื่อชะตาทำให้นางหลบไม่พ้น นางก็จะชนเข้าไปตรงๆ จะอย่างไรหลายปีที่ผ่านมาความคาดหวังของนางได้เปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้ขอเพียงนางได้อยู่อย่างสงบกับลูกๆ ชั่วชีวิตต่อให้ถูกเขาหย่าและไม่ได้พบกันอีกเลยก็ยังไหว
หากสมัยก่อนนางคิดได้ วันนี้ไหนเลยตกที่นั่งลำบาก พอมองย้อนกลับไปวันวาน นางก็เพียงสาวน้อยที่ยามนอนยังยิ้มฝันหวาน คิดถึงใบหน้าท่านโหวผู้เก่งกาจ ผู้ที่ช่วยชีวิตครอบครัวนาง ตอนที่ยังอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านหนิว
ถังโหรวจำได้ดี ตอนพบเขาครั้งแรก นางยังเป็นเพียงเด็กหญิงขนอ่อน จากนั้นบิดานางติดตามทำงานรับใช้เขา หอบครอบครัวเร่ร่อนไปตามสถานที่ต่างๆ ยิ่งนึกไปตอนที่ต้องรับใช้เขาในกระโจมแม่ทัพ เป็นสาวใช้ซักล้างบีบนวด นางต้องย่นจมูกน้อยๆ คิดในใจ
“คนเลว ข้าทำเพื่อท่านมากมาย ท่านกับเห็นข้าเป็นเพียงผ้าขี้ริ้วขาดๆ ดูว่าข้าไม่ยอมรับซะอย่าง ท่านยังจะทำอันใดได้อีก”
***
- ผู้เขียน
