บทที่2.ความสัมพันธ์คืบหน้าจากพี่ชายกับน้องสาวเริ่มเปลี่ยนไป
1531 คำ
“เฮ้อ...นึกว่าไม่เป็นสับปะรดเสียแล้วสิคะ!! ค่อยโล่งใจหน่อย”เด็กสาวฉีกยิ้มสดใส ยินดีที่ขนมไม่ได้แย่กว่าที่คิดไว้ พี่ชายคนใหม่ชิมไปแล้วไม่ได้ตำหนิมากไปกว่าที่คาดการ จึงเปิดยิ้มออกมาอย่างยินดี จนคาร์โลวเผลอมองรอยยิ้มใสซื่ออย่างหลงลืมตัว
“อ้าว? มีนาเอาสับปะรดมาให้พี่ลองกินหรอกหรือ นึกว่ามีนาเอาคุกกี้มาให้ชิมเสียอีกสิ แต่เมื่อกี้พี่ชมรสเป็นคุกกี้นะไม่ใช่สับปะรด” คาร์โลวหยอกเย้าเด็กสาวน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ยามที่มนต์มีนาทำใบหน้าเง้าใบหน้างอ
“พี่อะ!! ชอบล้อมีนา”
ผ่ามือหนาของคาร์โลวยกขึ้นขยี้กลุ่มผมนุ่มสลวยอย่างเอื้อเอ็นดู กระแสไฟอ่อนๆ แล่นจากปลายนิ้วที่สัมผัสเส้นผมนุ่มๆ วิ่งไปกระทบหัวใจเข้มแข็งจนสั่นไหว คาร์โลวยกฝ่ามือผละห่างจากกลุ่มผมของมนต์มีนาอย่างตกใจ!! ชายหนุ่มมองฝ่ามือตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ ถึงปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นแบบปัจจุบันทันด่วน
“พี่ชาร์ลพอจะเดินไหวไหมคะ มีนาอยากพาพี่ชาร์ลไปดูที่ประจำของมีนา มันอยู่เป็นที่ลับๆ ของมีนาเอง เวลาไม่สบายใจหรือมีเรื่องกังวลใจมีนาจะไปนั่งตรงนั้นเป็นประจำ มันจะทำให้มีนารู้สึกดีขึ้นเพราะความสวยงามของธรรมชาติรอบๆ ตัว แต่พี่ชาร์ลต้องสัญญาก่อนนะว่าจะไม่บอกใคร? ที่นั่นเราจะรู้กันแค่สองคนเท่านั้น มีนาไม่อยากให้มีใครรู้เพิ่มขึ้นอยากเก็บไว้เป็นที่ส่วนตัวสำหรับเราสองคนแค่นั้นค่ะ”
“อืมม์…” ชายหนุ่มพยักใบหน้าตอบไปอย่างเหม่อลอย หัวสมองยังขาวโพลนเพราะยังตกใจปฏิกิริยาของตัวเองที่มีให้กับมนต์มีนา นับวันยิ่งจะเพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ
“ตกลงพี่ชาร์ลจะไปกับมีนาไหมคะ สวยมากเลยนา.. แต่พี่ชาร์ลจะเดินไปไหวหรือเปล่านี่สิ หรือจะรอให้อาการดีกว่านี้ไหมคะ”
“ได้พอเดินได้จ้ะ แตมันไกลไหมที่ลึกลับของมีนา” คาร์โลวสลัดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองออกไป เอาไว้ค่อยคิดทีหลังตอนที่มีสมาธิมากกว่านี้ ตอนนี้ขอสนใจเรื่องตรงหน้าก่อน ความรู้สึกแปลกๆ ของตัวเองค่อยมาพิจารณากันตอนหลัง
“ไม่ไกลนะพี่ชาร์ล ออกไปจากหาดตรงนี้นิดหน่อย จะมีหนาผายื่นออกไปในอากาศแถวๆ นั้นล่ะค่ะ มันมีโพรงเล็กๆ พอให้เข้าไปนั่งซุกตัวได้ มีนาเจอโดยบังเอิญก็เลยยึดเป็นที่ส่วนตัวของตัวเองเลยค่ะ”
“มีนาไม่กลัวอันตรายหรือ มันอาจจะมีงูหรือสัตว์มีพิษเข้าไปอาศัยอยู่ก็ได้นะ”
“ไม่หรอกพี่ชาร์ล มีนาทำที่ปิดไว้ จนแมลงหรือสัตว์มีพิษไม่สามารถหลุดรอดเข้าไปได้ แต่ว่าพี่ชาร์ลไหวแน่นะ ถ้าไม่ไหวเอาไว้วันหลังก็ได้รอให้พี่ชาร์ลเดินได้แข็งแรงกว่านี้ เราค่อยไปกันสองคน”
คาร์โลวหัวใจพองฟูเต็มอกด้านซ้ายเมื่อมนต์มีนาให้ความสำคัญกับตัวเองเป็นคนพิเศษ โดยมีความลับกันแค่สองคน ความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นทำให้คาร์โลวเริ่มพิจารณามนต์มีนามากขึ้น มันเป็นเพราะเหตุใดเด็กสาววัยแค่นี้ ถึงมีอิทธิพลทำให้หัวใจของตัวเองจนมันสั่นกระตุกได้บ่อยๆ
“ไหวพี่เดินไหว มีนาจะพาพี่ไปไหนก็ได้ พี่ก็อยากเห็นที่ลับๆ ของมีนาเหมือนกัน อยากรู้ว่ามันจะสวยสมราคาคุยของมีนาหรือเปล่า มันจะคุ้มไหมที่พี่จะต้องโขยกเขยกเดินไปไกลๆ”
“พี่ชาร์ลไปถึงก่อนเถอะ แล้วจะบอกว่าสวย มีนาเจอครั้งแรกยังไม่อยากเชื่อสายตาเลย มันยังมีทิวทัศน์สวยงามแบบนี้หลงเหลืออยู่บนโลก มีนาชอบไปนอนมองวิวรับไอเย็นๆ ของลมทะเล เอาหนังสือไปนอนอ่านบางทีเผลอหลับไปจนเย็นค่ำเลยค่ะ พอกลับไปถึงบ้านแม่ก็มักจะบ่นทุกที”มนต์มีนาย่นปลายจมูกอย่างแสนงอนเมื่อเอ่ยถึงมารดาที่มักจะอารมณ์เสียเป็นประจำ เป็นเพราะภาวะฝืดเคืองเรื่องค่าใช้จ่าย หลังสูญเสียบิดาไปจนทำให้รายได้หลักลดลง
“มีนาไม่สบายใจเรื่องอะไร เล่าระบายให้พี่ฟังก็ได้นะ พี่อยากช่วยมีนาอยากให้มีนายิ้มมากกว่าทำหน้าตาไม่สบายใจแบบนี้”
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ชาร์ล มีนาบ่นไปตามเรื่องตามราวแค่นั้นเอง มีนาสงสารแม่น่ะ มีนาอยากเรียนจบเร็วๆ จะได้ช่วยแม่ทำงาน แม่จะได้ไม่เหนื่อยมากเหมือนตอนนี้”
“อืมม์...มีนาอยากให้พี่ช่วยอะไรก็บอกได้เลย พี่เต็มใจช่วยมีนาทุกเรื่อง” คาร์โลวอาสาช่วยด้วยความเต็มใจ เมื่อความรู้สึกภายในย้ำเตือนว่าเด็กผู้หญิงเบื้องหน้ามีความสำคัญกับตัวเองเกินกว่าคนรู้จักธรรมดาทั่วๆ ไป
“ขอบคุณค่ะ แค่พี่ชาร์ลยอมเป็นเพื่อนคุยกับมีนา แค่นี้ก็ดีถมไปแล้ว มีนามีเพื่อนไม่เยอะค่ะ เพราะพึ่งจะย้ายตามคุณพ่อมาได้ไม่นาน แต่ท่านก็มาด่วนจากไปเสียก่อน อีกอย่างมีนาไม่อยากฟังคำพูดเหน็บแหนมจากคนอื่นๆ น่ะ แม่ต้องตรากตรำทำงานหนักเพราะมีมีนาเป็นภาระ มีนาเลยไม่อยากทำให้แม่ร้อนใจเพิ่มขึ้น อะไรที่มีนาทนได้มีนาก็จะทนเก็บเอาไว้เอง มีนามีแต่แม่แค่นั้น สิ่งไหนที่ทำให้แม่สบายใจได้ มีนาก็พร้อมที่จะทำ”
“มีนา...อย่าลืมว่ามีนายังมีพี่อยู่อีกทั้งคนนะ พี่พร้อมที่จะช่วยมีนาด้วยความเต็มใจ”
“เราไปกันดีกว่าพี่ชาร์ล มีนามาชวนคุยเรื่องไม่เป็นเรื่องจนทำให้พี่ชาร์ลพลอยเป็นกังวลใจไปด้วย อย่ามาสนใจอะไรกับเด็กมากปัญหาแบบมีนาเลย แค่พี่ไม่รังเกลียดที่มีนายากจนก็พอแล้ว แค่นี้มีนาก็ดีใจที่สุดแล้วล่ะค่ะ” มนต์มีนาแย้มยิ้มอย่างอ่อนล้า ริมฝีปากสั่นระริกกลั้นความเสียใจไว้ภายในใจ เก็บซ่อนไว้ไม่อยากให้คนอื่นพลอยเป็นทุกข์ไปกับตัวเองด้วย
“ไปซิพี่อยากเห็นแล้วว่าสถานที่นั่นจะสวยสมราคาคุยของมีนาหรือเปล่า” คาร์โลวเอ่ยเสียงสดชื่นเพื่อให้มนต์มีนาสบายใจลืมความทุกข์ความกังวลใจ
“ไปค่ะ มีนาจะช่วยพยุงพี่ชาร์ลเอง จะได้ไม่ต้องลงน้ำหนักไปที่ขาข้างที่เจ็บมากเกินไป” มนต์มีนาตรงเข้าไปพยุงร่างสูงของคาร์โลวอย่างเต็มใจอาสา เรือนกายบอบบางเล็กจ้อยเมื่อเทียบกับร่างสูงเก้งกางของคาร์โลว กลิ่นแป้งฝุ่นหอมอ่อนๆ รวยรินออกมาจากร่างบาง จนทำให้เลือดลมหนุ่มพลุ่งพล่านจนต้องขยับลำตัวอย่างอึดอัดเพราะร่างกายเกิดปฏิกิริยาอย่างฉับพลันจนคาร์โลวเองยังตกใจ
ชายหนุ่มแอบมองพวงแก้มใสของมนต์มีนาที่ซับสีระเรื่อขึ้นเนื่องจากออกแรงพยุงร่างกายของเขาเอง ดวงตากลมโตมองตรงไปข้างหน้าคอยระมัดระวังอันตรายแทนที่เขาที่ไม่ค่อยจะสมประกอบเพราะความไม่สมบรูณ์พร้อมของร่างกาย คาร์โลวสูดกลิ่นหอมๆ ที่รวยรินออกมาจากกายสาว จนเผลอสูดดมเข้าไปในปอดหลายต่อหลายครั้ง แอบติดใจและอยากจะครอบครองมนต์มีนาอย่างปัจจุบันทันด่วน ติดแต่ว่ามันยังไม่ถึงเวลา เพราะมนต์มีนายังเป็นเด็กเหลือเกิน จนหล่อนไม่รู้จักระวังตัวยามอยู่ใกล้ชิดกับชายหนุ่มเลือดร้อนแบบเขาเอง
“ข้างหน้านี่เองพี่ชาร์ล เราค่อยๆ เลาะไปด้านข้างเดี๋ยวก็เจอทางเข้า มีนาทำพรางตาเอาไว้จนถ้าไม่สังเกตจริงๆ จะมองไม่รู้”
“อืมม์...” คาร์โลวพยักใบหน้ารับคำ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ไหลซึมออกมาตามด้านข้างของขมับ จนไปรวมตัวกันที่ตีนผม จนเส้นผมเปียกชุ่มชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อชื้นๆ
“มีนาเตรียมของมาหลายอย่างเลยล่ะ เข้าไปข้างในพี่ชาร์ลใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดผมได้เลย มีนาเคยนึกจะหนีมานอนตอนกลางคืนด้วยนะ ถ้าไม่กลัวว่าแม่จะเป็นห่วงมีนาคงมานอนที่นี่บ่อยๆ แต่ตอนนี้ยังไม่มีโอกาสเพราะต้องคอยเปิดประตูให้แม่ตอนกลางคืน แม่ต้องอยู่เวรดึกๆเพราะโหมทำงานหนักจนตอนนี้แม่ผอมลงมากกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยค่ะ”
คาร์โลวฟังเสียงหวานๆ ของมนต์มีนาที่บ่นไปเรื่อยๆ ระบายความเครียดของตัวเอง สาวน้อยสงสารมารดาที่ต้องแบกภาระในตัวหล่อนไว้ เมื่อตัวเองกำลังอยู่ในวัยเรียน ค่าใช้จ่ายที่ทวีเพิ่มขึ้นทุกวัน ทำให้คุณฤทัยเร่งทำงานมากขึ้น จนร่างกายทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็ว ไม่เหลือเค้าโครงเดิมของนางพยาบาลสุดแสนจะใจดีเหมือนสมัยก่อน
“พี่ว่าจะถามมีนาหลายครั้งแล้ว คุณแม่ของมีนาทำงานอะไรละทำไมถึงเลิกงานดึกๆ ดื่นๆ ปล่อยให้ลูกสาวอยู่บ้านเพียงคนเดียว”
“แม่มีนาเป็นนางพยาบาลค่ะพี่ชาร์ล”
- ผู้เขียน
