ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ
ชายหนุ่มนั่งผินใบหน้ามองออกไปนอกกระจกหน้าต่างเครื่องบินลำโตที่ชายหนุ่มใช้เดินทางกลับบ้านเกิด ประเทศสวีเดน ดวงตาคมกล้าเหม่อลอย มองตรงไปด้านหน้าแม้จะมองไม่เห็นสิ่งใด นอกจากดวงหน้าหวานของมนต์มีนาที่ลอยยั่วเย้า ฝ่ามือหนากำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน กัดฟันกรอดๆ อย่างแค้นเคืองที่ถูกผู้หญิงวัยรุ่นหลอกลวง ความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างกันเป็นแค่สิ่งจอมปลอม เป็นแค่มายาที่ผู้หญิงคนนั้นสร้างภาพลวงตา ทำให้หลงละเมอเพ้อพกไปเองเพียงฝ่ายเดียว
“คาร์โลว…” คุณพิไลพรรณสะกิดบุตรชายที่นั่งนิ่งเงียบเหมือนไร้ชีวิตจิตใจ
“ครับแม่” ชายหนุ่มหลุดออกมาจากภวังค์ เขาหมุนกายกลับมามองมารดาอย่างงงงัน
“เขาให้คาดเบลล์ได้แล้วจ้ะ เครื่องกำลังจะขึ้น”
ชายหนุ่มลงมือคาดเบลล์อย่างเลื่อนลอย เขาพยายามสลัดภาพของสาวน้อยในความทรงจำออกไปจากใจ แต่มันกลับย้ำเตือนทุกช่วงเวลาจนขุ่นเคือง ‘พี่จะลืมมีนาให้ได้ พี่จะไม่ขอจำ
