<2> ความจริงที่แสนเจ็บปวด
2414 คำ
เช้าวันต่อมา
“ฮึก ฮือ ฮือ”
ธามไทลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความง่วงเมื่อเสียงสะอื้นไห้ของใครบางคนปลุกเขาให้ตื่นจากนิทราที่กำลังฝันดี ร่างสูงผุดลุกขึ้นพร้อมกับสะบัดศีรษะไปมาเพื่อเรียกสติก่อนที่สายตาของเขาจะสะดุดเข้ากับร่างบางที่กำลังนั่งคุดคู้อยู่บนพื้นโดยที่มีผ้าห่มผืนใหญ่พันร่างกายเอาไว้
ดวงตากลมโตของเธอฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตามองไปแล้วก็ให้นึกสงสารอยู่ไม่น้อยแต่แล้วอย่างไรล่ะถึงเธอจะบริสุทธิ์แต่เขาก็ตอบแทนความบริสุทธิ์ของเธอไปแล้วเพราะฉะนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องสงสารเธอ เขาได้ความบริสุทธิ์ของเธอส่วนเธอก็ได้เงินจากเขาข้อตกลงนี้ถือว่าวินๆกันทั้งสองฝ่ายไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ
ธามไทไม่ได้ให้ความสนใจไออุ่นอีกต่อไปเขาลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยเนื้อตัวเปล่าเปลือยทำเอาคนที่เหลือบมาเห็นถึงกับหน้าแดงอย่างห้ามไม่อยู่และรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นทันที เมื่อเสียงประตูห้องน้ำปิดลงไออุ่นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาอันดากับแนนแต่ไม่ว่าจะกดโทรออกกี่สายเสียงที่ได้ยินก็คือไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียกราวกับว่าเพื่อนสาวทั้งสองคนจงใจปิดเครื่องเพื่อตัดขาดการติดต่อกับเธอ
“อะ เอ่อ พวกหนูพาเพื่อนมาส่งค่ะเจ้มินบอกให้พวกหนูพาไอมาส่งที่ห้อง เอ่อ ห้อง 906 ค่ะ”
“เอ่อ พวกเราฝากเพื่อนด้วยนะคะพี่ พอดีเป็นครั้งแรกไอก็เลยดื่มย้อมใจจนเมายังไงพวกเราขอให้พี่มีความสุขกับไอในค่ำคืนนี้นะคะ บายค่ะ”
ประโยคของคนที่เธอเรียกว่าเพื่อนรักดังก้องขึ้นในหัวก่อนที่ไออุ่นจะยกมือขึ้นปิดหน้าและร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจเมื่อเพื่อนที่เธอรักและไว้ใจทำแบบนี้กับเธอ ที่ผ่านมาเพื่อนๆในห้องหลายคนพยายามบอกเธอว่าอันดากับแนนไม่ใช่คนดีแต่เธอกลับไม่เชื่อคำพูดของเพื่อนๆเลยสักนิด จนสุดท้ายแล้วเธอก็พลาดพลั้งเข้าจนได้ความร้ายกาจที่เคยได้ยินมาไม่ผิดไปจากความจริงแม้แต่น้อย
เธอมันโง่เองที่รักและไว้ใจดีกับทั้งสองคนทุกอย่างถึงแม้บางครั้งจะได้ยินคำพูดที่เหน็บแนมเรื่องที่ผลการเรียนของเธอเป็นที่หนึ่งทุกวิชาแต่ด้วยความที่เธอเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีทำให้เธอไม่ติดใจและปล่อยผ่านเรื่องพวกนั้นไป จนมาถึงวันนี้วันที่ไออุ่นรู้ซึ้งแล้วว่าใจแลกใจใช้ไม่ได้กับทุกคนเพราะถ้าแลกกันได้จริงๆเธอคงไม่ต้องพบเจอกับเรื่องที่เลวร้ายแบบนี้
แกรก
แอด
เสียงประตูห้องน้ำที่เปิดออกมาพร้อมๆกับร่างสูงของเขาผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ของไปไออุ่นปรายตามองธามไทแค่เพียงเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าเนียนพร้อมกับสูดน้ำมูกเสียงดังทำเอาคนที่กำลังหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมถึงกับชะงักกับเสียงสูดน้ำมูกของเธอที่ดูจะเป็นธรรมชาติเสียเหลือเกิน
ในขณะที่ผู้หญิงหลายๆคนนั้นไม่กล้าแม้แต่จะสูดน้ำมูกต่อหน้าผู้ชายเพราะรู้สึกเขินอาย แต่สาวน้อยคนนี้กลับกล้าที่จะทำและทำมันเสียงดังอีกด้วย อืม เป็นผู้หญิงที่แปลกดีจริงๆ
“สวยน่ารักแบบแปลกๆดีแฮะ”
ธามไทพึมพำเสียงเบาคนเดียวก่อนที่เขาจะติดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายเสร็จพอดีระหว่างทั้งสองคนนั้นเงียบไร้เสียงสนทนาพูดคุยจนกระทั่งแต่งตัวเสร็จธามไทก็เตรียมตัวที่จะเดินออกไปจากห้อง แต่ยังไม่ทันที่สองขาจะก้าวเดินไปถึงหน้าประตูมือบางของไออุ่นก็คว้ามือใหญ่ของเขาเอาไว้ทำให้ธามไทที่กำลังก้าวเดินไปข้างหน้าถึงกับหยุดชะงักอยู่กับที่
“ไอขอติดรถไปลงแถวไหนก็ได้ค่ะที่พี่สะดวกจอดให้ไอลง พอดีไอติดต่อเพื่อนไม่ได้เลย”
ไออุ่นเงยหน้าที่ดวงตาแดงช้ำเพราะนั่งร้องไห้เป็นเวลานานถึงสองชั่วโมงเอ่ยขอร้องผู้ชายแปลกหน้าที่เธอไม่รู้แม้กระทั่งชื่อเสียงเรียงนามแต่กลับถูกเขากระทำย่ำยีทั้งคืน ความจริงแล้วเธอควรจะเกลียดเขาด้วยซ้ำที่เขาทำแบบนั้นกับเธอแต่เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เกิดจากเขาทั้งหมด หากแต่มันเกิดจากการกระทำที่แสนเลวทรามของเพื่อนทั้งสองคนของเธอต่างหาก
ถึงเธอจะเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ตอนนี้เธอจำเป็นต้องพึ่งพาเขาเพราะเธอไม่มีแม้แต่เงินสดที่จะเรียกรถแท็กซี่กลับไปที่บ้านของอันดาเพราะดูเหมือนว่ากระเป๋าเงินของเธอจะหล่นหายไปตอนไหนไม่รู้ อีกอย่างบัญชีเงินฝากของเธอก็ถูกบิดาอายัดการโอนเงินทำให้เธอไม่สามารถที่จะถอนเงินจากบัญชีเงินฝากออกมาได้เลยตราบใดที่เธอยังไม่ยอมกลับบ้านตามที่บิดาลั่นวาจาเอาไว้
“ถ้าจะติดรถไปด้วยก็รีบลุกขึ้นไปแต่งตัวได้แล้ว เพราะฉันไม่ได้มีเวลารอเธอทั้งวันหรอกนะสาวน้อย”
ธามไทบอกไออุ่นที่พอได้ยินอย่างนั้นเธอก็รีบลุกขึ้นโดยที่มีผ้าห่มผืนใหญ่พันร่างกายเอาไว้ ก่อนที่เธอจะรีบเดินไปหยิบเสื้อผ้าและเดินไปที่ห้องน้ำด้วยความทุลักทุเลเพราะผ้าห่มผืนใหญ่ที่พันร่างกายของเธออยู่ทำให้มีบางช่วงจังหวะของการก้าวเดินที่แอบสะดุดจนเกือบหกล้ม ทำเอาคนที่นั่งรอถึงกับหลุดยิ้มขำออกมาโดยไม่รู้ตัวกับความเงอะงะของสาวน้อยตรงหน้า
ไออุ่นแต่งตัวด้วยความเร่งรีบแต่เมื่อเธอเห็นสภาพรอยแดงช้ำตามลำคอทำเอาเธอถึงกับรู้สึกอายจนไม่กล้าที่จะออกมาจากห้องน้ำ จนธามไทที่นั่งรออยู่นานรู้สึกผิดสังเกตจึงเดินไปเคาะประตูเรียกไออุ่นให้ออกมาจากห้องน้ำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“นี่แม่สาวน้อยเธอกะจะเข้าไปนอนในนั้นหรือยังไง นี่มันเกือบยี่สิบนาทีแล้วนะที่เธอไม่ยอมออกมาสักที”
เสียงเคาะประตูจากด้านนอกทำเอาไออุ่นถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจอีกทั้งน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะไม่พอใจของเขาที่เธอหายเข้ามาในห้องน้ำนานนั่นอีก ไออุ่นยกมือขึ้นลูบบริเวณลำคอขาวผ่องที่เป็นรอยแดงจ้ำๆด้วยความรู้สึกเศร้าใจก่อนที่เธอจะตัดสินใจเปิดประตูออกมาในจังหวะที่ธามไทกำลังจะยกมือเคาะประตูอีกครั้งพอดี
ธามไทลดมือลงอย่างเก้อๆก่อนที่เขาจะเหลือบไปเห็นรอยแดงช้ำเป็นจ้ำๆตามลำคอของเด็กสาวซึ่งเกิดจากฝีมือของเขาก็ให้รู้สึกละอายใจไม่น้อยเพราะชุดของไออุ่นคือเสื้อกล้ามตัวบางกับกระโปรงยีนส์ ถ้าเธอกลับบ้านด้วยสภาพแบบนี้มันคงทำให้ใครต่อใครมองเธอไม่ดีอย่างแน่นอน
พรึบ
เสื้อหนังราคาแพงที่ถูกคลุมลงบนตัวเธอทำเอาไออุ่นถึงกับเงยหน้าขึ้นมองธามไทด้วยความแปลกใจแต่ภายในใจนั้นกลับรู้สึกดีใจไม่น้อย เพราะถ้าหากให้เธอออกไปจากที่นี่ในสภาพแบบนี้ทุกคนที่ผ่านมาพบเจอกับเธอต้องมองเธอด้วยสายตาที่ดูถูกอย่างแน่นอน
“ถือซะว่าเป็นการรับผิดชอบที่ทำให้เธอช้ำไปทั้งตัวก็แล้วกัน”
จบประโยคธามไทก็หมุนตัวเดินนำหน้าไออุ่นออกไปจากห้องนี้ทันทีก่อนที่ไออุ่นจะเดินตามแผ่นหลังกว้างนั้นไปเงียบๆ ทุกจังหวะของการก้าวเดินไออุ่นรู้สึกเจ็บตรงนั้นไม่น้อยแต่เธอก็กัดฟันทนเดินตามธามไทไปจนถึงรถซุปเปอร์คาร์คันหรูพร้อมกับก้าวขึ้นรถที่เขาเปิดประตูให้อย่างไม่อิดออด ก่อนที่ธามไทจะออกรถและมุ่งสู่ถนนใหญ่เพื่อเดินทางกลับคอนโด
ระหว่างการเดินทางไออุ่นพยายามกดโทรศัพท์โทรออกหาอันดากับแนนด้วยความกระวนกระวายใจใบหน้าสวยหวานในยามนี้เต็มไปด้วยความวิตกกังวล ทำเอาคนที่ทำทีตั้งหน้าตั้งตาขับรถแต่แอบเหลือบมองสาวน้อยข้างกายเป็นระยะๆถึงกับอดไม่ได้ที่จะถามถึงที่อยู่ของเธอด้วยนึกสงสารที่ไม่มีใครรับสายเธอสักคน
“เธอพักที่ไหนเดี๋ยวฉันไปส่ง”
เป็นอีกครั้งที่ธามไททำให้ไออุ่นแปลกใจเพราะเธอแค่ขอเขาติดรถมาลงกลางทางแล้วจะหาทางกลับบ้านของอันดาเองถึงแม้จะไม่มีเงินติดตัวสักบาทก็ตาม
“ฉันจำได้ว่าเมื่อคืนเธอร้องครางเสียงดังมากเลยนะแต่ตอนนี้กลับใบ้กินซะแล้ว”
ความเงียบของไออุ่นที่ผ่านไปยังไม่ถึงหนึ่งนาทีแต่คนที่ปากแซบอย่างธามไทก็อดไม่ได้ที่จะแซะสาวน้อยข้างกายทำเอาไออุ่นถึงกับเผลอส่งค้อนให้ธามไทราวกับว่าเธอกำลังงอนที่เขาว่าเธอเป็นใบ้ ก่อนที่ไออุ่นจะยอมบอกทางไปบ้านของอันดากับธามไทจนกระทั่งรถยนต์คันหรูหยุดลงที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของอันดา
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
ไออุ่นยกมือไหว้ขอบคุณธามไทตามมารยาทอันดีงามที่ถูกมารดาสอนมาเป็นอย่างดีก่อนที่เธอจะลงจากรถและหายเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ท่ามกลางสายตาของธามไทที่ยังคงมองตามเธอไปจนลับสายตา แต่เมื่อเขากำลังจะออกรถสายตาก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์ที่ใส่กรอบสีชมพูมุ้งมิ้งเข้าทำเอาธามไทถึงกับเผลอถอนหายใจออกมากับความไม่ระมัดระวังของไออุ่น
“ทำไมอันดาทำกับไอแบบนี้”
“มันสมควรแล้วไม่ใช่หรือไงกับการที่แกมาแย่งทุกอย่างไปจากฉัน ฉันเคยเป็นที่หนึ่งมาตลอดแต่แกกลับมาแย่งที่หนึ่งของฉันไปแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำไอ ฉันน่าจะจ้างคนมารุมโทรมแกและอัดคลิปให้อับอายคนทั้งโรงเรียนไปเลย”
เสียงที่เหมือนคนกำลังทะเลาะกันทำเอาธามไทที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ถึงกับชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่เขาจะตัดสินใจเดินตามเสียงนั้นไปจนกระทั่งมาพบกับเข้ากับเด็กสาวที่เพิ่งลงจากรถของเขากำลังยืนเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่พาเธอมาส่งให้เขาเมื่อคืนนี้
“ไอไม่เคยคิดที่จะแย่งอะไรมาจากอันดาเลยสักนิด ไม่เคยคิดเลย ไอก็แค่อยากจะตั้งใจเรียนเพื่อที่จะให้พ่อภูมิใจแค่นั้นเอง”
“นั่นแหละที่เขาเรียกว่าแย่งนังโง่ เพราะแกคือที่หนึ่งส่วนฉันคือที่สองไงไอ”
“เพราะเรื่องแค่นี้อันดาถึงกับต้องทำแบบนี้กับไอเลยเหรอ ฮือ ฮือ ไอเป็นเพื่อนอันดานะเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ฮือ”
“หึ เพื่อนเหรอ ขอโทษทีนะไอเราไม่เคยคิดว่าไอคือเพื่อนของเราเลยสักนิดที่ผ่านมาเราก็แค่แกล้งทำดีกับไอเพื่อให้ไอตายใจแค่นั้นเอง แล้วตอนนี้เป็นไงล่ะยังจะกล้าไปโรงเรียนอีกไหมขายตัวมาไม่ใช่เหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า สนุกไหมจ๊ะไอจ๋ารอยเต็มคอขนาดนี้คงสนุกทั้งคืนล่ะสิ”
คำพูดของอันดาราวกับมีดที่กรีดลงกลางใจไออุ่นร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดเธอไม่คิดเลยว่าอันดาจะเกลียดเธอถึงเพียงนี้ เธอคิดมาตลอดว่าอันดาคือเพื่อนที่ดีที่สุดเพราะตอนที่เธอย้ายเข้ามาใหม่ๆไม่ค่อยมีใครเข้ามาพูดคุยกับเธอทำให้เธอไม่มีเพื่อน จนกระทั่งอันดากับแนนเข้ามาชวนเธอคุยและหลังจากนั้นพวกเธอทั้งสามคนก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทที่คอยดูแลช่วยเหลือกันเสมอมา
“คำว่าเพื่อนรักมันไม่เคยมีอยู่จริงสินะ”
“ไม่เคยมีและไม่มีวันมีออกไปจากบ้านเราได้แล้วที่นี่ไม่ต้อนรับแก ออกไป๊”
ไออุ่นทรุดตัวลงนั่งบนพื้นอย่างหมดแรงก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ ธามไทที่แอบฟังอยู่นานถึงกับขบกรามแน่นด้วยความรู้สึกโกรธกับเรื่องราวที่ได้ยิน เรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมาแปลว่าเด็กสาวที่เขามีความสุขอยู่ด้วยทั้งคืนถูกเพื่อนหลอกมาขายตัวให้เขาสินะ
เพล้ง!!
“บอกให้ออกไปไม่ได้ยินหรือไง ออกไป๊”
เสียงแจกันที่ตกระทบพื้นจนเศษแก้วกระเด็นมาบาดมือไออุ่นทำให้ธามไทที่หลบอยู่ตรงมุมเสารีบเดินเข้ามาประคองไออุ่นให้ลุกขึ้นท่ามกลางความตกใจของอันดา เพราะเธอไม่คิดว่าผู้ชายที่เธอพาเพื่อนไปส่งให้ถึงห้องจะตามไออุ่นมาที่นี่ด้วย
“ไปน่ะไปแน่ไม่ต้องไล่ แต่เธอจำใส่หัวสมองที่มีแต่ขี้เลื่อยจนเป็นได้แค่ที่สองของเธอเอาไว้ให้ดีนะทำอะไรเอาไว้รับรองโดนเอาคืนอย่างสาสมแน่นอน”
จบประโยคธามไทก็ตัดสินใจช้อนอุ้มไออุ่นขึ้นมาในอ้อมแขนในขณะที่ไออุ่นได้แต่ซบหน้าลงกับอกกว้างร้องไห้อย่างต้องการที่พึ่งพิง เธอไม่รู้หรอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนดีหรือคนเลวเพราะตอนนี้ไออุ่นต้องการแค่ใครสักคนที่เข้าใจเธอเท่านั้นเธอต้องการแค่นั้นจริงๆ
- ผู้เขียน
