บทที่17เจ้าถามข้า…แล้วข้าจะไปถามผู้ใด
แสงสว่างเริ่มส่องเข้ามาทางหน้าต่าง แต่เหตุใดเช้านี้พี่เหว่ยมิกลับไปเช้า ๆ เช่นทุกคราเล่า ลี่มี่คิดถึงลีลารักเมื่อคืน เหมือนเพิ่มจะผ่านไปไม่นานมานี้…คนรักมอบความสุขให้นางจนล้มปริ่ม ใบหน้าเรียวเล็กแววตาเป็นประกาย แผนที่วางไว้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี หญิงสาวยิ้มกว้าง…พร้อมกับกระซิบคนรักที่นอนตะแคงหันไปทางหน้าต่าง
“พี่เหว่ย สายแล้วนะเจ้าคะ…” ร่างหนาค่อย ๆ พลิกตัวกลับแต่…
“กรี๊ดดด…อุบส์…อือ อื้อ อื้อยยย” แม้จะยังไม่สว่างดีพอ แต่ใบหน้าที่หันมานั้นมิใช่พี่เหว่ย…ลี่มี่ตกใจร้องกรี้ดเสียงดัง คนที่ปรนเปรอนางทั้งคืน…มัน…มันไอ่ซูเหิงหรือนี่…หญิงสาวทำสีหน้าขยะแขยง
“คุณหนู…จะกรี๊ดให้คนทั้งจวนรู้แล้วให้ผู้คนมาเห็นหรือ” ซูเหิงเอามือมาปิดปากนางไว้ แล้วพูดให้นางได้สติ เมื่อคืนทั้งเขาและนางต่างมีความสุขกันมากมิใช่หรือ…
“เจ้าทำกับข้าได้อย่างไรฮะ…ออกไป้…ไอ่บ้าซูเหิง…ไป้…ยี
