งานเต้นรำ 1/ ไม่พอใจ
1887 คำ
พ่อบ้านของคฤหาสน์โอเว่นนั้นได้จัดเตรียมชุดออกงานให้ท่านดยุคได้เลือก
“วันนี้ท่านดยุคจะต้องขอสตรีเต้นรำให้ได้นะครับ!”
เลโอถอนหายใจ
“เหตุใดจะต้องขอสตรีเต้นรำด้วยล่ะ อับบาส ในเมื่อสุดท้ายเราก็ต้องจบที่เตียงอยู่ดี”
“มันคนละเรื่องกันครับท่านดยุค การเต้นรำในชนชั้นสูงนั้นหมายถึงการบอกว่าท่านสนใจหรือว่าชอบสตรีผู้นั้น การขอนางเต้นรำต่อหน้าผู้คนมากมายหมายความว่าท่านรู้สึกดีกับนางจริงๆ ตำแหน่งดัชเชสแห่งโอเว่นยังต้องการสตรีที่จะมารับช่วงต่อจากท่านหญิงนะครับ”
เลโอถอนหายใจ
“พวกสตรี…จะรู้สึกดีมากเลยงั้นหรือ หากว่ามีคนขอเต้นรำ”
“ด้วยประสบการณ์ที่ยาวนานของชีวิตของข้า บอกได้เลยครับว่าไม่มีสตรีใดที่ไม่ประทับใจแน่นอน บวกกับภาพลักษณ์ที่โดดเด่นของท่านดยุคด้วยแล้ว รับรองเลยว่ายามที่เต้นรำท่ามกลางเสียงเพลงที่แว่วหวาน สตรีผู้นั้นจะต้องตกหลุมรักท่านดยุคแน่ๆ”
พ่อบ้านกล่าวพร้อมทั้งติดกระดุมเสื้อให้เลโอ เขาเลี้ยงท่านดยุคมาตั้งแต่ยังเด็ก วันนี้เด็กน้อยได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่สักที!! เหลือเพียงตำแหน่งดัชเชสเท่านั้นที่ไม่มีสตรีใดมาท้าชิงแม้แต่คนเดียว อาจจะเป็นเพราะกลิ่นอายที่น่ากลัวของท่านดยุคก็ได้..
แต่ถึงท่านดยุคจะดูน่ากลัวแต่ลึกๆ แล้วอับบาสสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่อยู่ด้านในใจของท่านดยุค
เขาได้แต่หวังว่าจะมีสตรีสักคนที่สามารถดึงเอาความอ่อนโยนของท่านดยุคออกมาได้
อับบาสสวมเสื้อคลุมชั้นนอกให้เลโอก่อนจะส่งยิ้มให้เขา
“อย่าลืมนะครับ วันนี้ท่านดยุคจะต้องขอสตรีเต้นรำให้ได้!”
เลโอทำได้เพียงถอนหายใจให้พ่อบ้านก่อนจะเดินขึ้นรถม้า..ที่จริงแล้วเขามิได้อยากมาร่วมงานวันนี้เลย เพียงแต่ว่าเขาอยากจะเห็นหน้าของเบลล่า เพราะเขาไม่ได้พบเจอเธอหลายวันแล้ว
เขาก็แค่มาดูเฉยๆ ว่าเธอทำงานให้เขาไปถึงไหนแล้ว เท่านั้นเอง
…….
เบลล่าใช้เวลาไม่นานก็มาถึงคฤหาสน์เคนเนดี้ เธอจอดรถม้าทางด้านหลังเพราะด้านหน้าคฤหาสน์ตอนนี้มีรถม้าจำนวนมากกำลังทยอยส่งพวกชนชั้นสูงทั้งหลาย เบลล่าก็เลยเดินเข้ามาทางประตูด้านหลังแทน
“ท่านอาจารย์..เหตุใดถึงเข้ามาด้านหลังล่ะคะ?”
เจนเดินนำผ้ามาเก็บที่ด้านหลังคฤหาสน์พอดี เธอจึงเดินพาเบลล่าไปหาคิร่า
“ข้าเห็นด้านหน้าคนเยอะมากก็เลยเข้ามาทางด้านหลังแทน คิร่าเป็นยังไงบ้าง!!”
เจนถอนหายใจ
“พอเห็นคนเยอะๆ คุณหนูก็ตัวสั่นไปหมดเลยค่ะ ตอนนี้ได้แต่เรียกหาท่านอาจารย์”
“เรียกชื่อข้าก็พอ…ไม่ต้องเรียกท่านอาจารย์หรอก ข้าไม่ชินน่ะ”
เจนยกยิ้มให้เบลล่า
“วันนี้ท่านเบลล่างดงามมากเลยนะคะ จะต้องมีคนมาขอท่านเต้นรำเยอะแน่ๆ เลย”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก…”
เราเดินมาหยุดหน้าห้องของคิร่าพอดี เธอเคาะประตูก่อนจะเดินเข้าไป
“เบลมาแล้วเหรอ!!”
คิร่าในวันนี้ดูงดงามและแปลกตาไปกว่าทุกวัน ผมสีแดงของเธอเข้ากับชุดสีแดงเข้มที่ไปเลือกด้วยกันมากๆ ใบหน้าของเธอแต่งแต้มเพียงเบาๆ ทว่าเพียงแค่นั้นก็สามารถดึงเอาเสน่ห์ของคิร่าออกมาได้ดีเยี่ยม
“เป็นอะไรไป..งานจะเริ่มแล้วนะคิร่า”
“ไม่รู้สิ อยู่ๆ มือของข้ามันก็สั่นไปหมด ยิ่งข้าเห็นคนจำนวนมากก็ยิ่งรู้สึกกลัว ข้ากลัวว่าพวกเขาจะเดินเข้ามาหาข้าแล้วถามถึงท่านพี่อีก กลัวว่าพวกเขาจะ….”
เบลล่าดึงคิร่ามากอดเบาๆ
“คิร่า ข้าบอกแล้วไงว่าให้เจ้าตัดปัญหาพวกนี้ทิ้งไป วันนี้เป็นวันของเจ้านะ หากว่ามีคนมาหาเจ้าแล้วถามถึงท่านเคาน์เหตุใดต้องเก็บมาใส่ใจเล่า หากเจ้าไม่ชอบคำพูดของคนพวกนั้นก็แค่ด่ากลับไป ใครจะกล้าทำอะไรเจ้า”
“….นั่นมันก็..ใช่”
“อีกอย่างหากพวกเขาเข้ามาหาพี่ชายของเจ้าจริงๆ นั่นมันก็น่าดีใจไม่ใช่เหรอเพราะว่าพี่ของเจ้าหล่อเหลาและเก่งมากยังไงล่ะ!!”
รอยยิ้มค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของคิร่า
“วันนี้เป็นวันที่ทุกคนต้องจดจำเรื่องราวของเจ้านะ เพราะเป็นพิธีบรรลุนิติภาวะของว่าที่เคาน์เตสลองตัดเรื่องที่เจ้ากังวลออกไปก่อน แล้วอย่าลืมว่าวันนี้เจ้าจะต้องเต้นรำเปิดงานกับท่านเคาน์ หลังจากนั้นมือที่งดงามคู่นี้ของเจ้าก็จะต้องตอบรับการของเต้นรำของบรรดาชายหนุ่มที่มาขอเจ้าเต้นรำ มากังวลเรื่องที่ว่าจะมีชายหนุ่มคนไหนที่ถูกใจเจ้าดีกว่า!!”
“อื้อ!! ข้ารักเบลที่สุดเลย!!”
เบลล่าส่งยิ้มให้คิร่า
“ว่าแต่ชุดที่เจ้าสวมในวันนี้ช่างงดงาม…นี่ไม่ใช่ชุดที่เราไปเลือกที่ร้านของมาดามอิกกี้นี่นา”
“นี่เป็นชุดที่ท่านแม่ของข้าเป็นคนทำ ท่านแม่จะเปิดร้านตัดเสื้อจึงให้ข้าช่วยใส่มาวันนี้เผื่อจะมีคนสนใจร้านตัดเสื้อของท่านแม่บ้าง”
“สวยมากๆ เลย งานปักที่งดงามเช่นนี้ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ท่าทางข้าจะต้องเป็นลูกค้าประจำร้านท่านแม่เจ้าแน่เลย!!”
เสียงหัวเราะดังออกมาจากในห้องของคิร่า…โคลด์ที่ยืนอยู่หน้าประตูยกยิ้มอย่างพึงพอใจ
เขากำลังเป็นห่วงอาการของคิร่าอยู่พอดี แต่ทว่าได้เบลมาคลี่คลายสถานการณ์เช่นนี้ก็ถือว่าดีไม่น้อย
คิร่านั้นยึดติดกับเขามากเกินพอดี เพราะเธอเสียพ่อแม่ตั้งแต่เด็กก็เลยเหลือเพียงเขาคนเดียวในครอบครัว เธอไม่ได้กลัวว่าคนอื่นจะมาแย่งเขาไป แต่เธอกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียวต่างหาก
การเข้าสัมคมของคิร่าก็เลยมีปัญหามาโดยตลอด เขาที่เป็นพี่ชายรู้สึกห่วงตั้งแต่เริ่มประกาศจัดงานบรรลุนิติภาวะให้นาง
แต่พอเป็นเช่นนี้เขาก็รู้สึกเบาใจขึ้นมาเยอะเลย
โคลด์เคาะประตู
“ได้เวลาแล้ว!!..ลงไปด้านล่างกันเถอะสาวๆ!!”
คิร่าลุกขึ้นมาเปิดประตูก่อนจะส่งยิ้มให้พี่ชายของเธอ โคลด์ส่งแขนให้น้องสาวของเขาควงลงไปด้านล่าง เขาส่งยิ้มให้คิร่าอย่างอ่อนโยน
เบลล่าเดินออกมาจากห้องพร้อมยกยิ้มให้คิร่า..
โคลด์ที่เหลือบไปมองเบลล่าถึงกับชะงัก…เธอในวันนี้งดงามราวกับไม่มีอยู่จริง…ใบหน้าอ่อนหวานในยามปกติ ในวันนี้มันเป็นการงดงามเย้ายวนจนทำให้หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ
“ท่านพี่มองเบลเกินไปแล้วค่ะ..หลังจากเต้นรำกับข้าแล้วอย่าลืมไปขอเบลเต้นรำด้วยนะคะ!!”
คิร่ากระซิบกับพี่ชายของเธอ
“เจ้าไม่กลัว..พี่จะจีบเบลรึไง”
คิร่าหัวเราะเบาๆ
“หากว่าท่านพี่จีบเบลติดข้าก็ดีใจด้วยนะคะ กับคนนี้ดูท่าทางว่าท่านพี่จะไม่อยู่ในสายตาของนางเลย…”
“เช่นนั้นเจ้าก็ควรจะช่วยพี่สิ”
โคลด์และคิร่ามองตากันก่อนที่ทั้งสองคนจะยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์…คิร่านั้นเดินลงมาด้านล่างก่อนจะเริ่มต้นทำพิธีกับนักบวช
เบลล่าเลือกจะตามลงมาทีหลังเพราะเธอไม่ต้องการที่จะโดดเด่นเกินกว่าคิร่าซึ่งเป็นเจ้าของงาน แต่ถึงเธอจะลงมาช้าสายตาของบุรุษมากมายในงานก็ต่างจับจ้องที่เธออยู่ดี
เบลล่าจึงเลือกจะหลบออกไปยังโซนอาหาร เธอหยิบไวน์ขึ้นมาดื่ม
“อย่าดื่มมากนัก เดี๋ยวจะเมาอีก..”
“แค่ก!!..แค่ก!!”
เบลล่าตกใจจนสำลัก พอหันหลังไปก็พบกับท่านดยุคโอเว่นที่กำลังยื่นมือมาแย่งแก้วไวน์ในมือของเธอไปดื่ม
“ท่านดยุค!!”
“อย่าตกใจจนเกินเหตุน่า..คิดซะว่าข้าเป็นแขกทั่วๆ ไปที่มาจีบเจ้าแล้วกัน!”
เบลล่ามองเขาอย่างตกตะลึง…
“วางใจเคาน์เคนเนดี้ไม่รู้หรอกน่าว่าเจ้ากับข้ารู้จักกัน”
“เขารู้ค่ะเพราะข้าเคยบอกกับเขาว่าข้ารู้จักท่าน!!”
เลโอแสยะยิ้ม
“แล้วเจ้าบอกไปว่าเป็นอะไรกับข้าล่ะ คนรักงั้นหรือ?”
“ไม่ใช่ค่ะ!!..ข้าบอกเขาไปว่าข้าเคยเป็นคนสอนหนังสือว่าที่ภรรยาของท่าน”
“….”
เบลล่ากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเพราะเธอสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจในสายตาของเขา
“เหตุใดไม่บอกว่าเป็นคนรัก…”
“แล้วข้าจะกล้าพูดเช่นนั้นได้ยังไง!!..ใครจะไปกล้ากล่าวอ้างว่าท่านคือคนรัก หากข้าพูดไปเช่นนั้นท่านเคาน์คงจะเชื่อข้าหรอก!!”
ก็แล้วทำไมหมอนั่นต้องไม่เชื่อด้วยล่ะ!! เลโอมองหน้าของเบลล่าเงียบๆ
“ยินดีต้อนรับท่านดยุคโอเว่นสู่คฤหาสน์เคนเนดี้ครับ เป็นเกียรติมากที่ท่านตอบรับคำเชิญมา”
เบลล่าตกใจจนแทบสิ้นสติเพราะเธอไม่รู้ว่าท่านเคาน์เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่!! ให้ตายเถอะเขาจะได้ยินที่เธอคุยกับท่านดยุครึเปล่า!!
“ครับ..”
ท่านดยุคตอบกลับไปเพียงแค่คำเดียวก่อนที่เขาจะยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม แล้วก็เกิดเป็นความเงียบปกคลุมเราทั้งสามคน
อืม..อึดอัดชะมัด!!
“คิร่าเป็นยังไงบ้างคะ จริงสิข้าควรจะไปดูนางหน่อย!!”
เบลล่าส่งยิ้มให้ท่านดยุคและท่านเคาน์แต่ทว่าท่านดยุคกลับยื่นมือมาฉุดแขนของเธอเอาไว้
“เจ้ารับปากว่าจะเต้นรำกับข้า..ตอนนี้ก็ใกล้จะเปิดฟอล์อแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าอยู่กับข้าจะดีกว่า”
เธอไปรับปากตอนไหน!!!
โคลด์มองที่หน้าของดยุคโอเว่นด้วยสายตาที่ไม่พอใจ
เบลล่าทำได้เพียงส่งยิ้มแห้งๆ ส่งให้ท่านเคาน์เท่านั้น
“เพลงเริ่มบรรเลงแล้วครับ เคาน์เคนเนดี้ต้องเต้นรำเปิดฟอล์อกับน้องสาวไม่ใช่รึไง ท่านควรจะรีบไป…นะครับ”
เรื่องนั้นเป็นเรื่องที่โคลด์ปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ…แต่ทว่าเขาก็ไม่อยากจะปล่อยเบลเอาไว้กับคนอันตรายเช่นดยุคโอเว่น
“เบลหากว่าเจ้าไม่อยากเต้นรำกับท่านดยุคก็เพียงแค่กล่าวออกไป…”
“ไม่เป็นไรค่ะ ข้ารับปากกับท่านดยุคไปแล้วจะเสียมารยาทไม่ได้ ท่านเคาน์ไปหาคิร่าเถอะค่ะ นางน่าจะกำลังรอท่านอยู่”
โคลด์ถอนหายใจก่อนจะเดินไปหาคิร่า
“เมื่อครู่เขาเรียกเจ้าว่าเบล?”
เลโอกล่าวพร้อมกับจับจูงมือของเบลล่าไปรอที่ฟอล์อเต้นรำ
“อ่า..ท่านเคาน์น่าจะเรียกตามคิร่าค่ะ”
เลโอขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
“เช่นนั้นข้าจะเรียกเจ้าว่าเบลบ้าง!”
จะเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะโอ๊ย!!!
“ค่ะ..เอาตามที่ท่านดยุคสะดวกเลย”
“เจ้าควรจะกลับบ้านพร้อมข้าทันทีที่การเต้นรำรอบนี้จบลง…”
…..จะกลับ…ได้ยังไงกันเธอพึ่งจะมาถึง!!
“ข้าต้องอยู่กับคิร่าก่อนค่ะ จะกลับเลยได้ยังไงกันคะ?”
- ผู้เขียน
