เข้าสู่อาทิตย์ที่สองของความเจ็บปวด
อลิเซียยังคงเป็นเหมือนเดิม เหม่อลอย อยู่คนเดียวมักจะร้องไห้ออกมาทุกที ร่างกายของเธอซูบผอมลงจนคนเป็นพ่อเริ่มเป็นห่วง บ่อยครั้งที่ขอให้เธอเปิดใจคุยถึงความรู้สึกในตอนนี้แต่กลับไม่มีคำพูดออกจากปากของคนตัวเล็กเลยสักคำ
"ปล่อยไว้แบบนี้เรื่อย ๆ ผมว่าไม่ดีแน่ ๆ ครับแด๊ด" ลูเซียโน่พูดอย่างวิตก เขากลัวเหลือเกินว่าน้องสาวจะคิดทำอะไรไม่ดี
"เราทำอะไรได้มากกว่าดูแลห่าง ๆ เหรอลูเซียโน่?" ลัมบาน่าจนปัญญา เขาไม่เคยรู้สึกตันแบบนี้มาก่อน พยายามจะเป็นที่พึ่งให้อลิเซียแต่หญิงสาวเหมือนยังไม่ต้องการสักเท่าไหร่
"กรี๊ดดดดดดดดดด" จู่ ๆ เสียงกรีดร้องของความทรมานก็ดังขึ้น สองหนุ่มที่อยู่ในบ้านรีบพากันวิ่งขึ้นไปด้านบน ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกแฝดคนโตและคนเป็นพ่อถึงกับเบิกตากว้าง
"อลิเซีย!"
"ช่วยด้วย ฮึก แด๊ด คนโต ช่วยน้องเซียด้วย" เลือดที่ไหลออกมาตามเรียวขาของเธอทำเอาสองหนุ่มตกใ
