โรงแรม
เวลา 5 ทุ่มกว่า
ปรานนท์นอนพักอยู่ที่ห้องคิดถึงแต่ใบหน้าของอรสิตาเมื่อกี้ที่มองมาที่เขา เขาอยากจะเข้าข้างตัวเองเหลือเกินว่าอรสิตายังมีใจให้เขาอยู่ สายตาที่เธอมองมา การกระทำที่ดูลุกลี้ลุกลนดูเป็นห่วงเขามากๆ แล้วยิ่งอ้อมกอดที่เธอเข้ามากอดเขาพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟายเอาแต่พูดว่า เธอกลัวว่าเขาจะตาย เธอดีใจที่เขาไม่เป็นอะไร มันทำให้ปรานนท์รู้สึกดีมากๆจนนอนไม่หลับ
“หรือว่าอ้อมยังรักเราอยู่..”
เขาพูดเข้าข้างตัวเองนอนพิกตัวไปมาบนเตียงเพราะนอนไม่หลับจนกระทั่งเช้า
...
เวลา 9 โมง
อรสิตาตื่นมาทานอาหารเช้าก็รู้สึกแปลกใจว่าทำไมปรานนท์ไม่ลงมา เธอจึงลองโทรเข้าไปหาเขาแต่เขาก็ไม่รับสาย จึงตัดสินใจเดินไปหาเขาที่ห้อง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เธอยืนเคาะห้องเขาอยู่สักพักแต่ก็ยังเงียบ จึงลองโทรเข้าไปหาอีกรอบได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง แต่ทำไมเขาไม่รับสายจึงรู้สึกเป็นห่วง ลงไปติดต่อเจ้าหน้าที่โรงแรมให้ช่วยมาเปิด
