โกหกไม่เนียน
914 คำ
หอพักของปรานนท์
เวลาตี 2
เขาเปิดประตูเบาๆและเดินเข้ามาในห้องนอนที่มีอรสิตานอนหลับอยู่ เดินช้าๆไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
แกร๊ก>>
อรสิตาได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำก็ลืมตาขึ้นทันที เธอยังไม่หลับเพราะเธอยังรอเขาอยู่จนเขากลับ เขาโทรมาบอกว่าจะขอไปกินข้าวต่อกับเพื่อนๆที่เตะบอลด้วยกัน ไม่ต้องให้เธอรอให้หลับไปก่อนได้เลย แต่เธอก็ข่มตาให้หลับไม่ได้ เพราะเรื่องที่สายไหมพูดเมื่อตอนเย็นมันยังดังก้องอยู่ในหูเธอจนถึงตอนนี้
(วันที่แกไม่มีประโยชน์กับมันแล้ว แกจะได้เห็นว่าสิ่งที่แกพยายามปิดตาตัวเองมาตลอด มันจะชัดเจนขึ้นในวันที่มันทิ้งแกไปจริงๆ...)
แกร๊ก>> เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก
อรสิตารีบหลับตาลงทันที แล้วก็รู้สึกว่าตัวเขาลงมานอนที่ข้างๆเธอ เขาห่มผ้าห่มผืนเดียวกับเธอพิกตัวหันมาหา ซุกหน้าเข้าหาแผ่นหลังเธอแล้วเอื้อมมือมากอดเอวเธอเอาไว้ แล้วสักพักเสียงกรนเขาก็ดังขึ้น เธอจึงลืมตาขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่มันค่อยๆไหลลงบนหมอนที่เธอหนุนอยู่
...
วันรุ่งขึ้น
อรสิตาตื่นเช้าขึ้นมาอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปเรียน โดยที่ไม่ได้ปลุกเขาเหมือนทุกวันที่เคยทำ เธอเดินไปที่ตะกร้าผ้าเห็นเสื้อผ้าชุดที่เขาใส่เมื่อคืนอยู่ในตะกร้าจึงหยิบมันขึ้นมาดู ก็ได้กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงที่ติดเสื้อผ้าเขามา เธอวางมันลงที่เดิมแล้วหันไปหยิบกระเป๋าสะพายเดินออกจากห้องไปทันที
...
มหาวิยาลัย เวลา 11 โมง
“เห่ย...ไอ้นนท์ทำไมมึงมาไม่ทันคาบแรกว่ะ มึงลืมหรอว่าวันนี้อาจารย์เขามีนัดส่งวิทยานิพนธ์นะโว๊ย..?”
ปรานนท์เดินตรงเข้ามาหาอรสิตาด้วยสีหน้าที่โกรธจัด ที่เธอไม่ยอมปลุกเขาเพราะวันนี้เป็นวันที่เขาต้องส่งวิทยานิพนธ์ ของป.ตรี
“อ้อม...ทำไมเมื่อเช้าไม่ปลุกนนท์..?”
สายไหมหันมาหาปรานนท์แล้วตอบแทนอรสิตา
“แกก็รู้อยู่ว่าต้องมาส่งวิทยานิพนธ์อาจารย์แต่เช้า ทำไมไม่รีบตื่นล่ะ..?”
“ก็ปกติอ้อมเป็นคนปลุกฉันอยู่แล้วทุกเช้านี่ แล้วทำไมวันนี้ไม่ปลุก..?”
“ใจเย็นก่อนไอ้นนท์...มาถึงก็ใส่ไม่ยั้งเลยนะ...”
“กูจะใจเย็นได้ไง...ถ้ากูไม่ได้ส่งรายงานกูก็ไม่จบพร้อมพวกมึงดิ...”
“ก็รู้ว่าต้องตื่นเช้า แล้วทำไมแกไม่รีบกลับห้องไวๆว่ะ มัวแต่ไปกินข้าวกับเพื่อนที่ไหนละถึงได้กลับไปถึงห้องดึกๆดื่นๆจนตัวเองตื่นสายแบบนี้..?”
สายไหมช่วยพูดแทนอรสิตาที่เอาแต่นั่งเงียบ ปรานนท์มองหน้าสายไหมอย่างไม่พอใจ และพอหันไปมองหน้าอรสิตาเธอก็เอาแต่นั่งนิ่งเฉย
“งั้นก็เอารายงานมา นนท์จะได้รีบไปส่งอาจารย์...”
เขาเห็นเธอไม่พูดอะไรจึงตัดบทขอวิทยานิพนธ์จากเธอ ที่เขาให้เธอเป็นคนทำให้เพื่อที่จะได้เอาไปส่งอาจารย์ให้ทันช่วงพักเที่ยงแต่อรสิตากลับยังนั่งนิ่ง
“อ้อม...รายงานนนท์ล่ะ..?”
เขามองหน้าเธออย่างไม่พอใจ แล้วก็เริ่มหงุดหงิดที่เธอเอาแต่นั่งเฉย
“อ้อม...”
อรสิตาหันมาหาเขาแล้วมองหน้าเขานิ่งๆ
“ไม่มี...”
“อะไรนะ..?”
“รายงานของนนท์ นนท์ก็ต้องทำเองซิจะมาขออะไรจากอ้อมล่ะ..?”
“แต่อ้อมรับปากกับนนท์แล้วนี่ว่าอ้อมจะทำรายงานให้นนท์...”
“อ้อมลืม...ขอโทษนะ...”
อรสิตาพูดจบก็ลุกขึ้นจะเดินออกจากโต๊ะ แต่ปรานนท์เดินมาจับแขนเธอไว้ก่อน
“อ้อมทำแบบนี้กับนนท์ได้ยังไง อ้อมรับปากนนท์ว่าจะทำรายงานให้นนท์ แต่อ้อมบอกว่าลืมหรอ...ถ้านนท์ไม่ได้ส่งเล่มวิทยาพนธ์วันนี้ก่อนเที่ยงกับอาจารย์นนท์ก็ไม่จบนะ...”
“ไม่จบก็ต่ออีกปีซิ...ได้เรียนกับรุ่นน้องสวยๆที่คลั่งไคล้นนท์มากมาย นนท์อาจจะไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้นะ คงจะจบได้ไม่ยากหรอก.เพราะน้องๆเขาคงอยากจะรีบแย่งเข้ามาช่วยนนท์กันทุกคน...”
ปรานนท์มองหน้าอรสิตาอย่างไม่พอใจ
“นี่อ้อมโกรธใช่ไหม...ที่เมื่อคืนนี้นนท์กลับดึก..?”
“...”
เธอมองตาเขานิ่งๆแล้วตาเธอก็แดงขึ้นมาพร้อมน้ำตาที่เริ่มคลอ
“อย่าไร้สาระได้ปะ...ก็นนท์โทรบอกแล้วไง...”
อรสิตามองหน้าเขานิ่งๆแล้วจับมือเขาออกจากข้อมือตัวเอง แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆเขา
“อ้อมไม่ได้โกรธที่นนท์กลับดึกนะ...แต่อ้อมโกรธที่นนท์โกหกว่าไปกินข้าวกับเพื่อนต่างหาก...”
ปรานนท์มองหน้าเธออย่างอึ้งๆ อรสิตาพูดจบน้ำตาเธอก็ไหลลงมาช้าๆ เธอเช็ดมันออกแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
สายไหมกำลังจะเดินตามอรสิตาไปก็หันมามองหน้าปรานนท์อย่างหมั่นไส้
“วิทยานิพนธ์ของแก...อ้อมมันส่งอาจารย์ให้แกไปตั้งแต่เช้าแล้วรู้ไว้ซะด้วย...”
- ผู้เขียน
