“เจินเจิน” เขาคว้าตัวนางเข้าสู่อ้อมอก มือทั้งสองข้างลูบแก้มทั้งสองข้างราวกับเพิ่งค้นพบสิ่งที่พรากจากไปนาน “เจินเจิน...เจินเจินของข้า...ในที่สุดข้าก็ได้พบเจ้า” ลู่อี้เหิงกำลังฝืนกดข่มความรู้สึกเจ็บปวดในร่างกายเอาไว้ แต่ปากสั่นๆ กลับละล่ำละลักออกมาไม่หยุด “เจินเจิน...พี่ชายคิดถึงเจ้าเหลือเกิน”
ไม่ว่าคำพูดนี้จะหลุดรอดออกมาเพราะอาการป่วยกำเริบ หรือว่าเขารู้สึกเช่นนี้อย่างแท้จริง มากน้อยเพียงใดคำพูดนี้กำลังสั่นคลอนกำแพงที่นางตั้งไว้ในใจ
เมื่อร่างกายถูกท่อนแขนทั้งสองข้างของคุณชายรองโอบกระชับ ข้างหูได้ยินคำพูดเดิมซ้ำไปซ้ำมาร่างกายแข็งทื่อของ เจียงซูเจินพลันอ่อนยวบลง จนกระทั่งมีคนกลุ่มหนึ่งก้าวผ่านประตูเข้ามาถึงได้หันไปมองพลางส่งสายตาขอความช่วยเหลือ
หลวนชุน ฉางปิง ฉางไป๋ในสภาพเปียกไปทั้งตัวมองหน้ากันไปมา หลังประสานสายตาแล้วฉางไป๋พลันเอ่ยปาก “เป็นเรื่องยากนักที่คุณชายรองจะสงบลงง่ายๆ” ว่าพลางก้
