นายหญิงของเรือนล้มป่วยลงอีกครั้ง เดิมทีระยะนี้เรือนเก็บบุบปผาก็มีสภาพน่าเป็นห่วง ทุกสามก้าวเจ็ดก้าวยังมีเหล่าองครักษ์ยืนปักหลักเป็นตอไม้ใหญ่ ความกดดันอึดอัดแผ่ปกคลุมจนทำเอาทุกชีวิตตกอยู่ในความประหม่า สิ่งที่เกิดขึ้นมันเลวร้ายอยู่แล้ว แต่กลับเลวร้ายลงยิ่งกว่าเดิมเมื่อเจียงซูเจินไร้สติเพราะพิษไข้
ยังไม่ทันก้าวเข้าสู่เรือนหลัก หูพลันได้ยินเสียงสะอื้นไห้แผ่วเบาเล็ดลอดออกมา เสียงน่ารำคาญเหล่านี้ทำให้สีหน้าของลู่อี้เหิงฉายแววหงุดหงิดอย่างปิดไม่มิด เห็นคุณชายรองเป็นเช่นนั้น หลวนชุนจึงรีบตวัดตาคมกริบข่มขู่ทุกคน แม้กระทั่งชิงชิวกับชิงจือก็ยังต้องกลั้นสะอื้นข่มน้ำตาที่คลอหน่วยในดวงตาเอาไว้
กระทั่งเห็นว่าฉางไป๋กำลังดูอาการของสะใภ้รอง ทุกคนถึงได้ดูมีความหวัง คล้ายเพิ่งคว้าฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้ได้
ลู่อี้เหิงนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง ดวงตาคมหรี่มองสตรีรูปร่างบอบบางที่นอนไร้สติอยู่หลังม่าน มองจากตรงนี
