"โอเคๆ พี่ยอมแล้วครับ"
ผมยิ้มหวานให้กับเธอก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ นึกจะรำคาญความเอาแต่ใจแต่ก็อดที่จะชอบในความตรงไปแล้วก็นิสัยขี้อ้อนของเธอไม่ได้
"พี่เหรอ เชอะถึงจะเรียกตัวเองว่าพี่แต่พุดดิ้งก็ไม่หายโกรธง่ายๆหรอกนะ"
กอดอกทำหน้างอใส่ผมแล้วก็เชิดหน้าตั้งเลย แล้สจะให้ผมทำยังไงคือผมแค่เป็นห่วงเธอไงไม่ได้มีเจตนาละไล่หรืออะไรทั้งนั้นแหละ
"พี่ขอโทษครับ เอางี้ฟังพี่นะพุดดิ้ง พี่แค่ว่ากลัวพุดดิ้งจะไม่ได้กลับเข้าร่างพี่ไม่ได้มีเจตนาที่จะไล่หนูไปให้พ้นหน้า "
"แต่ถ้าพุดดิ้งกลับเข้าร่างแล้วพุดดิ้งก็จะไม่ได้เจพี่ติวเตอร์อีกอ่ะสิถ้าเกิดพุดดิ้งจำพี่ไม่ได้"
"แต่ถ้าพุดดิ้งไม่ได้กลับเข้าร่างพุดดิ้งจะหายไปเลย แล้วเราสองคนจะไม่ได้เจอกันอีกเลยตลอดชีวิตนะ"
เธอมองหน้าผมแล้วก้มหน้าลงสักพักผมก็ได้ยินเสียงสะอื้นดังขึ้น เอาอีกแล้วยัยเด็กขี้แยร้องไห้อีกแล้ว เห้ออออ
"ไม่เอาสิพุดดิ้ง"
"ฮึกๆๆ พุดดิ้งจะถามพี่ติวเต
