ผมขับรถไปเรื่อยๆ เอาจริงๆผมไปบ้านพุดดิ้งถูกแหละแต่ก็นะเนียนๆถามเดี๋ยวจะว่าผมตามเธอมากไป พุดดิ้งจำผมไม่ได้จริงๆแต่ที่รู้สึกดีคือเธอรู้สึกผูกพันกับผมทั้งๆที่จำไม่ได้ แค่นี้แหละที่ผมต้องการ เราสองคนจะมาเริ่มกันใหม่ก็ได้ผมโอเคผมรอได้ ถ้ามันทำให้เราสองคนได้กลับมารักกันเหมือนเดิมนะ
"อร่อยมั้ย"
ผมเอ่ยถามคนข้างที่นั่งยิ้มดูดสตรอเบอร์รี่สมูทตี้จนแก้มป่อง น่ารักสุดๆเลย ผมมองยิ้มๆก่อนจะขับรถไปตรงหน้าต่อ
"พี่ติวเตอร์สั่งหวานน้อยให้พุดดิ้งเหรอคะ"
"ครับ เดี๋ยวหวานมากแล้วเดี๋ยวเราจะเหนื่อยลดความอ้วนอีก"
พุดดิ้งทำตาโตก่อนจะก้มลงมองตัวเองแล้วเงยหน้ามองผมพร้อมกับทำหน้ามุ่ย
"พี่ติวเตอร์ว่าพุดดิ้งอ้วนเหรอคะ"
ผมรีบส่ายหน้าทันที เรื่องหุ่นเรื่องความสวยมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนสำหรับผู้หญิงผมก็ลืมคิดไปแหะ
"เปล่าเลย พี่หมายถึงว่าถ้าพุดดิ้งทานเยอะหนูจะอ้วนได้"
"อ่อ แสดงว่าตอนนี้พุดดิ้งยังสวยแล้วก็หุ่นดีอย
