Chapter 5
1104 คำ
ผมเดินไปหยิบยาพารามากินสองเม็ดก่อนจะเดินไปนอนลงบนเตียง คือตอนนี้ผมปวดหัวมากจริงๆนะ พุดดิ้งคือถามอะไรก็ไม่รู้ๆๆๆ จนผมไม่รู้จะถามอะไรต่อเลย ตอนนี้ขอนอนสักแปปนะผมปวดหัวจริงๆ
"จะนอนเหรอ"
ผมมองเธอที่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงโซฟา ท่าเดิมตั้งแต่ปรากฏตัวให้ผมเห็นละ ไม่ปวดขาไงวะนั่งท่านั้นนานๆอ่ะ
"อือ ปวดหัว ขอนอนแปปนะเดี๋ยวตื่นมาคุยด้วย ตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ"
ขอเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าก่อนจะนอนราบกับเตียงแล้วหลับตาลงทันที สักพักผมรู้สึกเหมือนมีลมเย็นๆพัดโชยมาก่อนจะนอนหลับไป.......
.
.
ฉันเดินมานั่งลงข้างเขาตั้งแต่ที่เขาบอกว่าปวดหัวแล้วก็อยากจะนอนพัก ฉันก็ไม่รู้จะทำอะไรดีก็เลยเดินมานั่งข้างๆเขาบนเตียงก่อนจะค่อยๆเป่าแก้มเขาเบาๆ เหมือนเขาจะเคลิ้มหลับไปแล้วนะเนี้ย ฉันนั่งพัดให้เขาอยู่อย่างนั้นกลัวว่าจะมีอะไรมากวนแล้วจะทำให้เขาไม่ได้นอนพัก ก็ฉันสงสารเขานี่นาคงจะอดหลับอดนอน นอนไม่เต็มอิ่มคงจะระแวงฉันนั้นแหละ
"เห้อออ ว่าแต่ฉันเป็นใครเนี้ย ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้เลยเนี้ย"
ฉันพยายามจะนึกว่าตัวเองเป็นอะไรแต่นึกให้ตายก็นึกไม่ออก หรือว่าฉันจะต้องหาว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหนแล้วทำไมวิญญาณถึงหลุดออกจากร่าง งั้นแสดงว่าร่างของฉันยังหายใจอยู่เหรอ โอ๊ยยย ปวดหัวจังฉันนอนลงข้างๆเขามองใบหน้ารูปไข่อันหล่อเหลาของเขาก่อนจะยิ้มออกมา
"หล่อจังเลย"
ฉันยิ้มเขินๆก่อนจะหลับตาลง เป็นผีก็นอนได้นะ
ฉันหลับๆตื่นๆมาหลายรอบแล้วแต่เขาก็ยังไม่ยอมตื่นสักที ทำไมกันนะหรือว่าทานยาแล้วมันง่วงจนหลับนานขนาดนี้เลยเหรอเนี้ย
ฉันก้มหน้าลงไปใกล้ๆเขาก่อนจะเป่าลมตรงใบหูของเขา เหมือนเขาจะรู้สึกเอามือมาปิดหูไว้ก่อนจะตะแคงข้างหันไปอีกทาง ฉันยิ้มขำๆก่อนจะเป่าหูเขาอีกข้าง คราวนี้เสียงเริ่มมาก่อนจะปิดหูทั้งสองข้างแล้วยังนอนต่อ
ฟู่วววววววว
"อื้อออออ "
เขายังไม่ยอมตื่นอีกคราวนี้ฉันเลยยื่นหน้าไปอีกรอบก่อนจะเป่าลมเข้าไปหน้าผากของเขา ฉันเป่าเสร็จเลื่อนใบหน้าไปมองเขาก็สบตาเข้ากับเขาพอดี ฉันผงะถอยหลังออกมาอย่างตกใจสุดๆ
"อ๊ะ ตื่นแล้วเหรอ"
เขามองฉันอย่างไม่วางตาก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วมองหน้าฉันแทบจะไม่กระพริบตาเลย โอ๊ยฉันเขินนะ
"ทำอะไร"
"กะ...ก็ ก็เห็นว่านายนอนนานแล้วอ่ะ กะ..ก็เลยปลุก"
เขามองฉันเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อ
"แล้วทำไมจะต้องเอาหน้ามาใกล้ฉันด้วย"
"ขะ..ขอโทษ ฉะ..ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่นา งั้นนายตื่นแล้วก็ ..เอ่อ งั้นฉะ..ฉันไปแล้วนะ"
พูดจบฉันก็หายตัวไปจากตรงนั้นทันที ฉันมาแอบเขาอยู่หลังประตูหน้าห้องนอนของเขา ทำไมรู้สึกใจสั่นแบบนี้นะ เดี๋ยวสิฉันมีหัวใจด้วยเหรอ
"นี่ฉันเป็นอะไรของฉันเนี่ย อร๊ายยย"
.
.
ผมนั่งกุมหน้าอกตัวเองอยู่บนเตียงนอน ทำไมใจเต้นวะ นั้นวิญญาณนะเว้ยเห้ย ผมตกใจนะคือนอนๆอยู่แม่งรู้สึกว่ามีลมเป่าหน้าตื่นมาเจอยัยพุดดิ้งกำลังยื่นหน้ามาเป่าหน้าผากผม คือใครมันจะไม่ตกใจบ้างวะ แต่ผมก็ไม่ได้โวยวายคือจะรอดูว่าเธอจะทำอะไรนั้นแหละ แต่ที่แปลกกว่าก็คือ ทำไมผมถึงใจเต้นกับเธอ
"เลอะเทอะละกู ไปอาบน้ำดีกว่า"
ผมลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที สักยี่สิบนาทีก็เดินออกมา นั่งดูโทรทัศน์มาประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ผมยังไม่เห็นพุดดิ้งโผล่หน้ามาเลย
"ไปไหนวะ ไหนบอกว่าไปไหนไม่ได้ไง"
ผมหันซ้ายหันขวาก่อนจะไม่สนใจแล้วดูหนังต่อ ผ่านไปสักห้านาทีผมก็สบถออกมาอย่างหัวเสียสุดๆ
"ไปไหนวะ ที่ทางก็ไม่ค่อยจะรู้จักจะไปไหนได้ยังไง เห้ออออ ภาระชัดๆบ้าเอ้ย"
ผมลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วเดินออกจากห้องไป ผมขึ้นลิฟท์ลงมาชั้นล่างสุดก่อนจะเดินวนหาเธอ
"น่าจะอยู่แถวๆนี้ล่ะมั่ง คงไปไหนไม่ถูกอ่ะ"
ผมเดินอ้อมไปตรงสวนของคอนโดลัดไปอีกหน่อยก็เจอสระว่ายน้ำของคอนโด ตอนนี้ไม่มีคนอยู่เลยคงจะไปทำงานกันหมดก็มันไม่ได้เป็นวันหยุดนี่เนาะ ผมหันซ้ายหันขวาก่อนจะเจอพุดดิ้งนั่งอยู่ตรงขอบสระว่ายน้ำ มือแกว่งไปมาในน้ำ
"เป็นวิญญาณแต่ทำไมทำอะไรเหมือนคนจังวะ"
ผมเดินเข้าไปเบาๆมาจนถึงหลังเธอก็ยังไม่เห็นผมเหมือนเธอกำลังเหม่อคิดอะไรอยู่อ่ะ
"พุดดิ้ง"
ผมเรียกชื่อเธอเบาๆแต่เธอก็ไม่ตอบแถมยังมองลงไปในสระน้ำ แม้แต่เงาเธอในน้ำก็ไม่มีแล้วเธอมองอะไรวะ
"พุดดิ้ง"
ผมตะโกนออกไปเทียงดังลั่นวินาทีนั้นแหละที่เธอตกใจเสียงผมก่อนจะตกลงไปในน้ำ
ตู้มมมมมมม
"เชี่ยเอ้ย"
ผมมองเธอที่ตะเกียดตะกายดิ้นไปมาอยู่ในน้ำ เธอร้องเรียกขอความช่วยเหลือ ผมกอดอกมองท่าทีของเธออย่างขำๆ
"ชะ..ช่วยด้วย ฉะ..ฉันว่ายน้ำไม่เป็น"
"เธอเป็นวิญญาณป่ะ ลองนึกว่าตัวเองว่ายน้ำเป็นดูสิ"
ผมเอ่ยยิ้มๆสักพักเหมือนเธอจะลอยอยู่ในน้ำได้ก่อนะจะยิ้มหวานให้กับผม
"ว่ายน้ำได้จริงๆด้วย อร๊ายยยย"
ผมนั่งยองๆลงข้างๆสระก่อนจะยิ้มหวานให้เธอ
"ตอนนี้ฉันรู้มาอีกอย่างแล้วนะ ว่าเธอ ว่ายน้ำไม่เป็น"
- ผู้เขียน
