Chapter 8
1237 คำ
"อื้ออออออ"
ฉันลืมตาขึ้นหลังจากที่นอนไปตอนไหนก็ไม่รู้ตื่นมาอีกทีฉันนอนอยู่ตรงโซฟาแล้วอ่ะ เอ๊ะ เมื่อกี้ฉันนอนตรงไหนนะ ไม่ใช่สิก่อนหน้านี้สิ
"อืมมมม มานอนตรงนี้ได้ยังไงน้า"
ฉันคิดแล้วคิดอีกก็คิดไม่ออกก่อนจะค่อยลุกขึ้นแล้วมองหาติวเตอร์ ติวเตอร์หายไปไหน ฉันรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปตามหาเขาทันที
"ติวเตอร์ ติวเตอร์อยู่ที่ไหน"
ฉันร้องเรียกหาเขาแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ฉันวิ่งไปตรงระเบียงบ้านเขาก็ไม่มี ห้องนอนก็ไม่มีฉันเห็นประตูห้องน้ำก็รีบวิ่งไปดูทันที
"ติวเตอร์นายอยู่ตรงนะ..นะ กริ๊ดดดดดด"
"เห้ยยยยยยยยยย"
ฉันอ้าปากค้างทันทีเมื่อฉันเห็นอดาคอนด้ายักษ์ของเขา ฉันกรี๊ดลั่นห้องก่อนจะเบืิอนหน้าหนีแล้วดีดดิ้น ตอนนี้ใบหน้าฉันร้อนเห่อ อายก็อายทำไมจะต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ด้วย
"กริ๊ดดดๆๆๆ อิตาบ้าทำไมไม่ใส่ผ้าเช็ดตัวเล่า"
ฉันโวยวายออกไปหลับตาปี๋กลัวว่าจะเห็นของดีของเขาอีกรอบ ฮืออออ ฉันจะตาบอดมั้ยที่ต้องมาเห็นอะไรแบบนั้นอ่ะ
"เดี๋ยวๆ นี่มันห้องน้ำโว๊ยย ฉันอาบอยู่ของฉันดีๆเธอพรวดพราดเข้ามาแบบนี้ได้ยังไง "
ฉันกระทืบเท้าปึงปังก่อนวิ่งทะลุกำแพงออกไปนั่งรอเขาอยู่ตรงโซฟา ฉันในตอนนี้ใจสั่นไปหมด ทำไมจะต้องเป็นแบบนี้ด้วย
"มาคุยกันเดี๋ยวนี้ยัยตัวแสบ"
เขาเดินออกมาจากห้องน้ำโดยนุ่งกางเกงกับเสื้อยืดเสร็จเรียบร้อย ฉันมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่องสุดๆ
"คราวหลังนะหัดแต่งตัวให้มันดีๆหน่อย ไม่ได้อยู่คนเดียวในห้องนี้นะ พุดดิ้งก็อยู่ เข้าใจป่ะ"
เขาหัวเราะหึหึก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉัน
"พุดดิ้งอยู่นะเข้าใจครับ แต่พุดดิ้งเดินเข้าไปแอบดูผู้ชายอาบน้ำเนี้ย ติวเตอร์ไม่เข้าใจครับ"
ฉันอ้าปากค้างอย่างเถียงไม่ออกก็ฉันเข้าไปเองจริงๆนี่นา ฮือออ พลาดแล้วฉัน
"กะ...ก็ นึกว่าหายไปไหนเป็นอะไรนี่นา คนอุตส่าห์หวังดีไปตามหา ผิดเหรอ"
เขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะนั่งลงข้างๆฉันตรงโซฟา เขาหยิบรีโมทมาเปิดช่องดูบอลก่อนจะไม่สนใจฉันเลยที่นั่งอยู่ข้างด้วยอารมณ์บูด
"นี่ติวเตอร์"
"หือ"
"พุดดิ้งไม่ชอบดูบอล"
.
.
"พุดดิ้งไม่ชอบดูบอล"
ผมมองคนข้างๆที่ตอนนี้กอดอกทำหน้างออย่างคนเอาแต่ใจ ผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะหันไปคุยกับเธอ
"ไม่ชอบแล้วไง"
"กะ..ก็ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ พอไม่ชอบมันก็ไม่ได้อยากดูแล้ว"
"แล้ว"
ผมถามย้ำเธอออกไปอีกรอบ งงจัด ไม่ชอบดูบอลแล้วไงวะ ผมชอบดูไงผมจะดู เธอไม่ดูก็ไปนอนซะสิ จริงมั้ย
"เปลี่ยนช่องสิพุดดิ้งจะดูละคร"
"ละครตบตีแย่งผัวแย่งเมียกันอ่ะนะ ไร้สาระ"
พุดดิ้นทำหน้างอก่อนจะพยายามบีบน้ำตา แหมมม ทำแรกๆก็สงสารอยู่นะแต่พอทำไปๆแล้วมันเบื่อแล้วอ่ะผมรู้ทันแล้ว
"ร้องเลย ร้องดังๆนะแล้วก็ร้องห้ามหยุด ไม่อย่างงั้นนะอดกินพิซซ่า"
ผมยักไหล่แบบไม่แคร์ก่อนจะหันไปดูบอลต่อไม่สนใจอีก ผ่านไปสิบนาทีกว่าๆแล้วเหลือบมองข้างๆเธอหายไปแล้ว
"อ่าว ไปไหนวะ"
ผมหันซ้ายหันขวาแต่ก็ไม่เจอ ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ
"บอกไว้ก่อนเลยนะว่าจะไม่ตามหาแล้ว อยากงอนอยากโกรธก็เชิญเลยนะ ตามสบาย"
ผมกันไปดูบอลต่อไปสนใจเธออีีก ดูสิจะไปได้นานแค่ไหนสุดท้ายยังไงก็ต้องมาหาผมอยู่ดี ก็ดวงชะตาผูกกันไงยังไงเธอก็ไปที่ไหนไม่ได้หรอกเดี๋ยวคงมา ผมกดปิดทีวีแล้วก็เดินตรงไปที่ห้องนอน วันนี้โคตรปวดหัวกับยัยพุดดิ้งจอมยุ่งเลยผมขอนอนพักสมองก่อนดีกว่า
.
.
@เช้าวันต่อมา......
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ฮ้าาา สดชื่นจังผมยันตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็หันซ้ายหันขวามองหายัยพุดดิ้งตัวแสบ
"ไม่อยู่ ตื่นแล้วเหรอ"
ผมลุกขึ้นแล้วเดินออกไปดูตรงโซฟาก็ไม่มี ห้องน้ำระเบียงก็ไม่มี เชี่ยเอ้ย อย่าบอกนะว่าตั้งแต่เมื่อคืนเธอไม่ได้กลับมาที่ห้องของผมอ่ะ
"Shit สร้างเรื่องอีกแล้ว"
ผมสบถออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววิ่งลงไปชั้นล่างของบ้านทันที ลงมาก็เจอพ่อของผมนั่งทานข้าวอยู่พอดี
"อ่าว ตาติวเตอร์มาๆทานข้าวกับพ่อ"
"ตามสบายเลยครับผมยังไม่หิว"
ผมเอ่ยยิ้มไปสายตายังมองไปรอบๆบ้านอยู่ ไม่มีจริงๆด้วยวะ ผมเดินออกไปนอกบ้านเดินไปตามหารอบๆบ้านก็ไม่เจอ
"ไปไหนวะ ไหนบอกไปไหนไม่ได้ไง"
ผมเดินกลับวนมาทางหน้าบ้านก่อนจะมองเห็นอะไรแว๊บๆตรงหน้าบ้าน
"ตรงนั้นมันไอ้ตูบอยู่นี่หว่า"
ผมค่อยๆเดินเข้าไปคือไอ้ตูบที่ผมหมายถึงคือสุนัขที่ผมเลี้ยงไว้อายุก็มากแล้วหละ ตรงนั้นมันเป็นบ้านของเจ้าตูบพ่อผมทำให้มันอยู่สะดวกสบายเป็นบ้านสุนัขที่คนเข้าไปอยู่ได้เกือบห้าคนอ่ะคิดดูว่าใหญ่ขนาดไหน ผมเดินมาถึงก็ได้ยินเสียงพุดดิ้งกำลังบ่นอะไรซักอย่าง ผมเดินเข้าไปใกล้กว่านี้อีกนิดเพื่อแอบฟังว่าเธอพูดอะไร
"ขอบคุณนะที่เมื่อคืนให้พุดดิ้งนอนด้วยอ่ะ "
หืมมมม เมื่อคืนยัยตัวแสบพุดดิ้งนอนกับเจ้าตูบเหรอวะ คิดแล้วก็ขำชะมัดวิญญาณกับสุนัขนอนด้วยกัน ว่าแต่ทำไมเจ้าตูบมันไม่เห่าเธอวะ
"ว่าแต่ชื่ออะไรเหรอ ว้าแย่จังพุดดิ้งพูดภาษาหมาไม่เป็นซะด้วยสิ แต่ก็ขอบคุณอีกครั้งนะที่ไม่ไล่กัน ถ้าเธอไล่พุดดิ้ง พุดดิ้งก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนเหมือนกัน ติวเตอร์คนใจร้ายเขาไม่อยากเห็นหน้าพุดดิ้งแล้ว"
ผมจะขำหรือจะเศร้าตามเธอดีวะเนี้ย เมื่อคืนจำได้ว่าผมแค่ไม่ได้ง้อเธอนะ ผมไม่ได้ไล่โว๊ยเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าวะ
"ติวเตอร์ไอ้คนใจร้าย พุดดิ้งหายออกมาทั้งคืนไม่เห็นจะมาง้อเลย คนใจร้าย"
ผมหลุดขำออกมาทันทีที่ได้ยินแบบนั้นก่อนจะรอฟังต่อตลกดีวะมานั่งระบายกับหมาจะรู้เรื่ิองมั้ยเนี้ย
"เอายังไงต่อดีเนี้ย ถ้าติวเตอร์ไม่มาง้อแล้วถ้าเรากลับไปเขาจะหัวเราะเยาะเรารึเปล่าน้า เอาไงดีน้า อืมมมมมม"
ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวก่อนจะเดินออกไปจากมุมนั้นแล้วเดินตรงไปทางเข้าบ้านของเจ้าตูบ
"จะไปกินพิซซ่าไม่ใช่เหรอพุดดิ้ง ไปมั้ย"
"ติวเตอร์"
- ผู้เขียน
