บนเนินเขากลางป่าใหญ่สุดลูกหูลูกตา ใบไม้โบกพริ้วไสวตามแรงลม ดอกไม้นานาพรรณดูบานสะพรั่งงามงดเสียจนมิอาจหักห้ามใจให้หยุดเชยชมได้
เสวี่ยอี้ออกมาเก็บสมุนไพรเพื่อนำไปปรุงยาอีกเช่นเคย แต่ครั้งนี้นางเหลือบไปเห็นดอกกุ้ยฮวาที่แย้มบานอยู่ ก็ไม่รีรอที่จะเข้าไปสูดดมกลิ่นหอมอันน่าเย้ายวนของดอกกุ้ยฮวาอย่างช้าๆ
"ข้าเก็บเจ้ากลับไปด้วยดีไหมนะ"เสวี่ยอี้พึมพำเบาๆ พลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เพียงไม่นานนางก็ใช้มืออันเรียวเล็กเด็ดดอกกุ้ยฮวาใส่ตะกร้าสานด้วยความร่าเริงใจ ถ้าหากได้ทำชาดอกกุ้ยฮวาให้ท่านพ่อ ท่านแม่ ดื่ม ท่านคงจะประทับใจเป็นแน่
เมื่อเด็ดดอกไม้มาจำนวนหนึ่งจนพึงพอใจแล้ว เสวี่ยอี้ก็หันเหหน้าไปทางอื่นเพื่อตามหาสมุนไพรต่อ
ในระหว่างที่ก้มลงเก็บสมุนไพรอยู่นั้น เสวี่ยอี้ก็เผลอนึกย้อนไปถึงจดหมายที่ตนได้รับจากอ๋องแปดยามเช้า ในใจความของจดหมาย พรรณนาถึงความรักที่อ๋องแปดมีให้นางอย่างเหลือล้นและเข้าได้ขอร้อง อ้อนวอน
