ตอนที่ 7 ความบังเอิญ
1275 คำ
ความชุลมุนวุ่นวายของผู้คนที่เดินกันขวักไขว่และร้านค้าที่ตั้งอยู่เรียงรายตามท้องถนนทั้งสองข้างทาง
เสวี่ยอี้เปรียบเสมือนนกน้อยที่ออกมาโลดแล่นนอกกรงทอง สีหน้าและแววตาของเสวี่ยอี้ดูมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด
"ถานเอ้อร์... ข้าอยากไปร้านสมุนไพรที่ใหญ่ที่สุดในย่านนี้" เสวี่ยอี้เอ่ยถามด้วยท่าทางตื่นเต้น
"ถานเอ้อร์จะลองไปหาดู...รอสักครู่นะเจ้าคะคุณหนู" หลังถานเอ้อร์พูดจบ นางก็เดินไปถามชาวบ้านที่อยู่ในละแวกใกล้ ๆ นั้น
'ข้าว่าถานเอ้อร์ต้องไปนานแน่ๆ ... ข้าไปหาดูเครื่องประดับดีกว่า'
เมื่อคิดได้เช่นนั้น เสวี่ยอี้ก็เดินไปยังร้านเครื่องประดับที่อยู่ตรงกันข้ามกลับจุดที่นางกำลังยืนอยู่
"อันนี้ก็สวย...อันนั้นก็สวย ข้าเลือกไม่ถูกจริงๆ " เสวี่ยอี้ยืนมองเครื่องประดับที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาเป็นประกาย จนลืมไปว่าตนเองกำลังแต่งกายเป็นชายอยู่
"แม่ค้า ท่านว่า...ข้าเหมาะกับปิ่นอันใดหรือ" เสวี่ยอี้เอ่ยยิ้มกรุ้มกริ่ม พลางยกปิ่นปักผมขึ้นมาลองเทียบกันอย่างร่าเริงใจ
แม่ค้าจ้องมองเสวี่ยอี้ด้วยแววตาสงสัย ก่อนที่จะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "คุณชายจะซื้อปิ่นไปฝากหญิงงามหรือเจ้าคะ"
เสวี่ยอี้ยิ้มเขิน พลันเอามือตีไปที่หน้าผากของนางเบา ๆ เพราะนางรู้สึกตัวแล้วว่า นางเผลอลืมตัวไปว่า ตอนนี้นางเป็นบุรุษผู้หนึ่งไม่ใช่สตรี จะไปเอ่ยถามแม่ค้าแบบนั้นได้อย่างไรกัน คงดูแปลกชอบกล
"เอ่อ...คือ...ใช่! ท่านว่าสีไหนจะเหมาะกับหญิงสาวที่งดงาม อ่อนช้อยบ้างล่ะ" เสวี่ยอี้เอ่ยถามพลางดัดเสียงให้เข้มทุ้มขึ้น
แม่ค้าเผยรอยยิ้มเป็นมิตร ก่อนที่จะหยิบปิ่นชิ้นหนึ่งส่งยื่นมาให้เสวี่ยอี้ดู "นี่เจ้าค่ะ.. ปิ่นลายดอกท้อสีเงิน ขายดีมากเลยนะเจ้าคะคุณชาย"
เสวี่ยอี้เห็นพ้องต้องกันกับปิ่นที่แม่ค้านำเสนอ นางใช้มือยื่นรับปิ่นนั้น พลางหยิบยกขึ้นสำรวจความงดงามอย่างช้าๆ
.
.
.
"ข้ารับปิ่นที่สตรีผู้นี้ถือ"
เสียงปริศนาจากชายหนุ่มผู้หนึ่งดังขึ้น
เสวี่ยอี้หันขวับมองทันใดด้วยความโกรธเคือง ผู้ใดมาแย่งข้ากัน ช่างเสียมารยาทยิ่งนัก!
"ไม่สิ...ปิ่นที่ชายหนุ่มผู้นี้ถือ" ชายผู้นั้นเอ่ยแก้ต่างพลางส่งยิ้มให้เสวี่ยอี้ด้วยแววตาอ่อนหวาน
"แต่เดี๋ยว...เหตุใดข้าถึงคุ้นหน้าตาของชายผู้นี้นักนะ" เสวี่ยอี้คิดในใจพลางใช้สายตาจับจ้องมองสำรวจใบหน้าของชายหนุ่มผู้นี้ไม่หยุดหย่อน
"แม่นางเสวี่ยอี้ จำข้ามิได้หรือ"
เสียงนี้...รอยยิ้มนี้...พระเอกในนิยายของข้าชัด ๆ องค์รัชทายาท!!!
เมื่อคิดได้เช่นนั้น เสวี่ยอี้ก็เบิกตากว้างโตด้วยความตกใจ พลางเอ่ย "อะ องค์รัชทายาทหรือเพคะ"
อ๋องสิบผงกศีรษะขึ้นลง ก่อนที่จะเอ่ยตอบ "ใช่...ข้าเอง เจ้าลืมข้าไปแล้วหรือ"
"มะ หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ หม่อมฉันไม่ทันได้สังเกตว่าองค์ชายยืนอยู่ข้าง ๆ หม่อมฉัน"
"ฮ่า ๆ ๆ " อ๋องสิบหัวเราะร่า พลางเอ่ย "ข้าก็เกือบจำเจ้าไม่ได้แล้วเหมือนกัน ดูเจ้าปลอมแปลงเป็นชายสิ ดูดีกว่าข้าที่เป็นชายจริง ๆ เสียอีก"
"องค์ชายเยินยอกันไปแล้วเพคะ"
"ไม่หรอก ข้าพูดจริง ๆ "
หลังเอ่ยจบอ๋องสิบก็ยื่นเงินส่งให้แม่ค้า และรับปิ่นปักผมนั้นยื่นส่งให้เสวี้ยอี้ "นี่! เป็นของเจ้า"
เสวี่ยอี้จ้องมองอ๋องสิบด้วยความสงสัย แต่ก็ใช้มือรับปิ่นจากอ๋องสิบไปด้วยท่าทางทุลักทุเล "เอ่อ...เหตุใดถึงให้หม่อมฉันกันเพคะ หม่อมฉันไม่ได้จ่ายเงินซื้อเสียหน่อย"
"เจ้ารับไปเถิด...ข้าน่ะ อยากซื้อให้เจ้า" อ๋องสิบเอ่ยตอบอย่างตรงไปตรงมา
เมื่อเสวี่ยอี้รู้เจตนาของอ๋องสิบแล้ว นางก็พลันเผยยิ้มอันสดใส ก่อนที่จะเอ่ยน้ำเสียงตะกุกตะกัก "เอ่อ...คือ…"
"เจ้าจะเอ่ยอะไรกับข้างั้นหรือ…" อ๋องสิบเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"เอ่อ...หม่อมฉันอยากได้ปิ่นประดับมุกสีขาวอันนั้นด้วยเพคะ องค์ชายซื้อให้หม่อมฉันอีกอันหนึ่งได้ไหมเพคะ" เสวี่ยอี้เอ่ยพลางส่งสายตาวิงวอนเปล่งประกาย
อ๋องสิบเผยยิ้มกว้างทันใดเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาเช่นนั้นจากเสวี่ยอี้และเอ่ยตอบรับทันใดด้วยความเต็มใจ "ได้สิ! "
หลังจากนั้นท้้งสองก็พูดคุยทักทายกันตามประสาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่อ๋องสิบจะอาสามาส่งเสวี่ยอี้ที่จุดนัดพบเดิมที่นัดกับถานเอ้อร์เอาไว้
"เจ้าจะให้ข้าอยู่รอด้วยหรือไม่" อ๋องสิบกล่าวเสนอ
"ไม่เป็นไรเพคะ...หม่อมฉันรอได้ องค์ชายกลับไปเถิด หากมีอะไรก็มาหาหม่อมฉันได้ที่จวนอ๋องแปดนะเพคะ ตอนนี้หม่อมฉันแต่งเป็นชายาของอ๋องแปดเรียบร้อยแล้ว"
อ๋องสิบชะงักนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะส่งยิ้มให้ พยักหน้าตอบรับและเดินจาก จนลับตาไปในที่สุด
เพียงไม่นาน ถานเอ้อร์ก็วิ่งเข้ามาหาเสวี่ยอี้หน้าตาตั้ง "คุณหนู...หายไปไหนมาเจ้าคะ หม่อมฉันนึกว่าคุณหนูตกอยู่ในอันตรายเสียแล้ว" ถานเอ้อร์ถามด้วยท่าทางกระวนกระวาย
"ข้าแค่ดูเครื่องประดับมา เจ้ากังวลเกินไปหรือไม่"
"มะ หม่อมฉัน…" สิ้นสุดคำพูดถานเอ้อร์ก็ร้องไห้ออกมาทันใด "ฮือออ...หม่อมฉันเป็นห่วงคุณหนูนี่เจ้าคะ"
"โธ่...ถานเอ้อร์ ข้าก็อยู่แล้วนี่ไง เจ้าเป็นคนขี้แยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" เสวี่ยอี้พยายามเอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"นี่... อันนี้ข้าให้เจ้า" เสวี่ยอี้ยื่นปิ่นปักผมประดับมุกสีขาวที่ซื้อมาจากร้านเครื่องประดับให้ถานเอ้อร์ ถึงแม้ในความเป็นจริง อ๋องสิบต่างหาก ที่ซื้อให้นาง แต่งั้นก็ตั้งใจที่จะซื้อให้ถานเอ้อร์ตั้งแต่แรกแล้ว
"คุณหนูให้หม่อมฉันจริงหรือเจ้าคะ" ถานเอ้อร์แสดงท่าทีประหลาดใจพลางเอามือปาดเช็ดน้ำตา
"จริงสิ...หรือเจ้าไม่อยากได้"
"มะ หม่อมฉันอยากได้เจ้าค่ะ...ขอบพระทัยคุณหนูนะเจ้าคะ" ถานเอ้อร์เปลี่ยนสีหน้าจากโศกเศร้าเป็นยิ้มร่าเริงในทันใด เพราะนอกจากจะได้พบเจอเจ้านายตนในจุดนัดพบด้วยความปลอดภัยแล้ว นางยังได้รับเครื่องประดับสวยงามจากนายหญิงผู้เป็นที่รักของนางอีกด้วย
"ข้าเหนื่อยแล้ว...วันนี้เรากลับจวนกันเถอะ ครั้งหน้าเราค่อยไปร้านสมุนไพรกัน"
"เจ้าค่ะ" ถานเอ้อร์เอ่ยตอบรับแนะนำทางพาเสวี่ยอี้กลับแต่ยังจวนตามคำสั่งการ
.
.
.
อีกฟากหนึ่ง ณ จวนอ๋องแปด
"กระหม่อมเห็นนายหญิงเสวี่ยอี้พูดคุยกับองค์รัชทายาทกลางตลาดขอรับท่านอ๋อง" ซือมิ่งกล่าวรายงาน
"เป็นอย่างที่ข้าคิดไว้ไม่มีผิด คนคุ้นเคยกัน ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจะตัดขาดกันเสียง่ายๆ อ๋องสิบ! เจ้าจะเล่นแบบนี้กับข้าใช่หรือไม่" อ๋องแปดเอ่ยน้ำเสียงเคร่งขรึมพลางกำมือทั้งสองข้างแน่นด้วยความโกรธแค้น "หากว่านางกลับมา...เจ้าไปบอกนางด้วย ว่าข้าให้มาหาที่เรือน'
"ขอรับท่านอ๋อง" ซือมิ่งตอบรับ
- ผู้เขียน
