ตอนที่ 4
1008 คำ
“ก่อนประชุม ลูกหายไปไหนมาเหรอ”
ราเชนถูกบิดาเอ่ยถาม ขณะเดินออกมาจากห้องประชุมในช่วงเย็น
“ไปทำธุระส่วนตัวมาน่ะครับ”
บิดาพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะเอ่ยขึ้นถึงความพิเศษของอาหารค่ำในเย็นวันนี้
“จำได้ไหมว่าเย็นนี้จะมีหนูเมย์มาทานข้าวที่บ้านของเราด้วย”
เมลินี ลูกสาวของเพื่อนที่บิดาสนิทด้วยมากๆ และสองครอบครัวก็ต้องการให้เขากับเมลินีแต่งงานกัน แต่มันติดอยู่ที่เขาไม่ต้องการนั่นเอง
“ผมจำได้ครับ”
“งั้นก็อย่าเบี้ยวน้องอีกล่ะ”
เขาไม่ได้ตอบบิดา แต่เลือกที่จะยิ้มให้ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานของตนเองแทน
เรือนกายทรงพลังทรุดลงนั่งบนโซฟาริมหน้าต่าง ก่อนจะปรายตามองไปที่ประตูห้อง เมื่อมันถูกเคาะ
“เข้ามาครับ”
ประตูเปิดออก พร้อมกับร่างของเลขาหน้าห้องที่ก้าวเข้ามาหา โดยที่ในมือมีถุงกระดาษสีน้ำตาลติดมาด้วย
“ของที่คุณราเชนต้องการได้แล้วค่ะ”
ชายหนุ่มยื่นมือไปรับมาเปิดดู ก่อนจะระบายยิ้มพึงพอใจ เมื่อเห็นอาหารรสเลิศบรรจุอยู่ภายในนั้น
“ขอบใจมาก แล้วอย่าแพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครรู้เด็ดขาด"
“ค่ะ คุณราเชน”
“ออกไปได้แล้ว”
เลขาหน้าห้องเดินออกไปแล้ว ในขณะที่ราเชนนั่งอมยิ้มเกลื่อนใบหน้า
แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์เกิดขึ้นในใจของหล่อน หลังจากที่ได้พบกับเขา...
“พี่สมชาย...”
ดาหวันรู้สึกหวั่นไหวกับสมชายอย่างที่ไม่เคยเป็นกับผู้ชายคนไหนมาก่อน
อาจจะเป็นเพราะชายหนุ่มหน้าตาดีมากๆ ตรงกันข้ามกับชื่อเฉยๆ ของเขาอย่างสิ้นเชิงก็เป็นได้
ขณะที่หล่อนกำลังเก็บของส่วนตัวเพื่อเตรียมจะกลับบ้านอยู่นั้น พิพัฒน์ผู้ชายที่ไม่โสดและไม่ซิงก็เดินมาหยุดข้างๆ กายสาว
“ให้พี่ไปส่งไหมครับน้องหวัน”
หล่อนขยับตัวออกห่างทันที พลางมองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจ
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามายุ่งกับหวัน เมียพี่รู้เข้าพี่จะเดือดร้อน”
แทนที่ผู้ชายตรงหน้าจะสะทกสะท้าน กลับหัวเราะร่วน
“พี่บอกอะไรเมียพี่ก็ฟังทั้งนั้นแหละ มีแต่หวันนั่นแหละที่จะเดือดร้อน”
ดาวหันหน้าตึงและรู้สึกเกลียดผู้ชายตรงหน้าเหลือเกิน ไม่คิดเลยว่าเขาจะเลวได้ขนาดนี้
“พี่ก็รู้อยู่แล้วว่าหวันจะต้องเดือดร้อน แล้วมายุ่งกับหวันทำไม ไปให้พ้นเลยนะ”
“ก็เพราะหวันสวยมาก จนพี่ห้ามใจไม่ไหวยังไงล่ะ”
หล่อนโกรธหน้าดำหน้าแดง พยายามจะเดินหนี แต่พิพัฒน์คว้าแขนเอาไว้
“ปล่อยนะ!”
“ตกลงให้พี่ไปส่งนะ”
“ไม่...!”
หล่อนมองคนที่ถือวิสาสะมาจับแขนของตนเองอย่างเกลียดชัง และพยายามบิดแขนออก แต่ก็ทำไม่สำเร็จเพราะเรี่ยวแรงน้อยกว่า ทำให้ในที่สุดก็ถูกพิพัฒน์กระชากเข้าไปกอด
“ปล่อยนะ! อย่ามาทำอย่างนี้กับหวันนะ ปล่อย!”
“หึ... ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ ในเมื่อพี่อยากทำ ไหนขอจูบสักทีเถอะ”
ดาหวันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและขยะแขยง พยายามที่จะช่วยเหลือตัวเอง แต่ก็ไม่สำเร็จ
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”
“ตายแล้ว นี่ยั่วผัวพี่พุดเหรอ นังหวัน!”
มีเสียงของบุคคลที่สามดังขึ้น และนั่นก็ทำให้พิพัฒน์ยอมปล่อยมือจากกายของหล่อน
ดาหวันรีบถอยหลังกรูดหลีกหนี น้ำตาร่วงกราวอาบแก้มด้วยความรู้สึกที่แสนอัปยศ
“ฉันไม่ได้ยั่วนะ พี่พิพัฒน์มายุ่งกับฉันเอง”
หล่อนพยายามอธิบาย แต่มันก็เป็นเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา เพราะไม่มีใครเชื่อเลย
“อีแรด ฉันจะไปบอกพี่พุด รับรองแกถูกรุมตบแน่”
“อย่าทำอย่างนั้นเลยริน พี่ขอล่ะ”
“พี่ก็อีกคน หัวแบะแน่ ถ้าพี่พุดรู้เรื่อง”
พิพัฒน์หน้าเสียทันที ยกมือขึ้นกุมหัวเพราะรอยแผลเดิมยังไม่หายดีเลย
“พี่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะริน หวัน... หวันยั่วพี่ แล้วก็ยังชวนพี่ไปโรงแรมอีก”
“ไม่ใช่นะ พี่พิพัฒน์ ทำไมพี่หน้าตัวเมียแบบนี้ ไอ้คนสารเลว!”
“พี่พูดความจริง หวันก็หัดยอมรับความจริงบ้างสิครับ ยั่วพี่ อยากให้พี่กิน แต่พอถูกจับได้ก็มาโยนขี้ใส่พี่แบบนี้ มันไม่ถูกต้องนะครับ”
ไม่มีประโยชน์อะไรอีกที่จะอธิบายเหตุผลให้กับคนใจคับแคบพวกนี้ฟัง
ดาหวันกัดปากแน่น ยกมือขึ้นป้ายน้ำตา และตัดสินใจที่จะเดินหนี แต่ก็ต้องชะงึก เมื่อพี่สมชายปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเสียก่อน
“พี่สมชาย...”
ตอนนี้หล่อนเข้าใจความหมายของคำว่า ‘พระเอกขี่ม้าขาว’ ได้อย่างถ่องแท้เลยทีเดียว
หล่อนมองเขา ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา อย่างน้อยๆ ก็มีเขาที่ไม่ได้มองหล่อนอย่างรังเกียจ
“เกิดอะไรขึ้นหรือหวัน”
พิพัฒน์เห็นผู้ชายแปลกหน้า ผิวพรรณสะอาดสะอ้านเข้ามาแสดงความรู้จักกับดาหวันก็หึงหวง เดินเข้าไปแทรกกลางทันที
“แล้วแกเป็นใคร มายุ่งกับหวันทำไม”
“ผมหรือ...”
ราเชน หรือสมชายตามที่ดาหวันเข้าใจระบายยิ้ม
เย็นชา มองหน้าคู่สนทนานิ่ง
“ใช่ แกเป็นใคร หน้าไม่คุ้นเลยนะ”
“พี่สมชายเป็นเชฟ และก็เป็น...”
ดาหวันช้อนตาขึ้นมองหน้าของราเชนในคราบของสมชาย
“เป็นแฟนของหวันเอง”
“ห๊ะ!”
ทั้งพิพัฒน์และสิรินอุทานออกมาด้วยความตื่นตกใจพร้อมๆ กัน
“แฟนเธอเหรอหวัน”
สิรินถามทวนอย่างเหลือเชื่อ
“ชะ... ใช่...”
ดาหวันตอบเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย ราเชนสงสารจึงช่วยพูด และแสดงความเป็นเจ้าของด้วยการโอบมือรอบเอวคอดเอาไว้
เขารับรู้ได้ถึงกายสาวที่เกร็งเครียดขึ้นมากะทันหัน แต่ไม่นานก็ผ่อนคลายลง
“ผมชื่อสมชาย เป็นเชฟอยู่ห้องอาหารชั้นเก้า และก็เป็นคนรักของดาหวัน”
- ผู้เขียน
