วันต่อมาที่มหาวิทยาลัย
ติ้ง~ เสียงแชตเด้งเข้ามาในโทรศัพท์พร้อมกับฉันที่ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะเปิดอ่านข้อความ
สงคราม: หิวน้ำ ขอเป็นน้ำแร่นะ รีบเอามาให้ฉันภายในสิบนาที
ไม่รู้ว่าต้องการให้ฉันเชื่องหรือให้เป็นทาสกันแน่ ตั้งแต่เช้าสงครามส่งข้อความมานับครั้งไม่ท้วน เดี๋ยวหิวข้าว หิวน้ำ อยากได้นู้นอยากได้นี่ จะไม่ทำก็ไม่ได้ด้วยเพราะรับปากไปแล้ว
“ใครจะไปหาน้ำแร่ได้ภายในสิบนาทีวะ!! ไอ้บ้าเอ้ย”
“เป็นอะไรด้าย ใครทำให้แกหงุดหงิดขนาดนี้เนี่ย” มีนารีบถามหลังจากที่ได้ยินเสียงฉันบ่น
“เปล่าหรอก ว่าแต่แถวนี้มีน้ำแร่ขายไหมแก?”
“จะเอาหรอเดี๋ยวฉันให้คนขับรถไปซื้อให้เอาไหม”
“ดีมาก แกช่วยชีวิตฉันเอาไว้เลยนะมีนา เหนื่อยจะตายอยู่แล้วเนี่ย” ฉันบอกพลางใช้มือนวดขาตัวเองไปด้วย
ติ้ง~ หายใจไม่ทันสะดวกแชตก็เด้งมาอีกครั้ง
สงคราม: ซื้อข้าวมาให้ฉันด้วย
ฉัน: นายเพิ่งให้ฉันซื้อข้าวไปให้เมื่อชั่วโมงท
