สิ้นสุดคำตอบที่ไร้เยื่อใยของฉันสงครามก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขากอดอกแล้วจ้องหน้าอย่างคาดคั้น
“ฉันต้องการคำตอบ”
“ขอฉันเคลียร์กับมีนาก่อนแล้วจะตอบ”
“ข้ออ้างเยอะจังวะ!!”
“เพราะใครล่ะที่ทำให้เป็นเรื่อง” คนที่เป็นต้นเหตุเงียบไม่ตอบโต้คำถามของฉัน
“ถ้าครั้งหน้าเธอยังเล่นตัว ฉันจะคิดคำตอบให้เอง”
“แบบนี้ก็ได้หรอ?”
“ก็ลองดู”
คำถามมากมายมันผุดเข้ามาในหัวว่าทำไมถึงเป็นฉัน เขาคือเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก แล้วทำไมตอนนี้ถึงต้องการร่างกายฉันขนาดนั้น
สงครามยอมปล่อยฉันกลับห้อง เป็นอย่างที่คิดตอนนี้มีนากับพี่เมฆไม่อยู่แล้ว
ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาในสมองตอนนี้มันเคว้งไปหมด กลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะเสียเพื่อนอย่างมีนาไป ระหว่างที่นั่งอยู่ฉันก็คอยกดโทรหามีนาเป็นระยะๆ แต่เธอไม่รับสาย โทรหาพี่เมฆก็ไม่รับอีก
วันต่อมา
ฉันรีบมามหาวิทยาลัยเพื่อจะอธิบายเรื่องราวระหว่างฉันกับสงครามให้มีนาฟังแต่ก็
