#ห้องสงคราม
แปงมาที่ห้องด้วย ส่วนคีเวิร์ดและต้ากลับไปแล้ว
“ช็อตที่ด้ายกอดมึงหน้าคลับเมื่อกี้อย่างกับฉากหนังรักในซีรี่ย์เลยว่ะ นางเอกพยายามรั้งพระเอกเอาไว้ไม่ให้…..”
“หุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ” ฉันชี้หน้าแปงก่อนที่เขาจะพูดอะไรเพ้อเจ้อไปมากกว่านี้ พอถูกชี้หน้าแปงก็รีบเม้มปากแน่นทันที
“ว่าแต่มันพูดอะไรวะมึงถึงได้โมโหขนาดนั้น?”
“ไม่ใช่เรื่องของมึง”
“ว่ากูเสือก?”
“พูดมาสิฉันอยากรู้เหมือนกัน” ฉันพูดแทรกบทสนทนาของเขาสองคน แต่สงครามเลือกที่จะเงียบ
“อ่าๆ กูกลับก่อนก็แล้วกัน” แปงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินไปเปิดประตูห้องเหมือนจะรู้ตัวว่าที่สงครามไม่ยอมพูดเพราะไม่อยากให้เขารู้
ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับสงคราม แล้วเขาก็ยังเงียบอยู่ฉันเองก็ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงเหมือนกันนะ
“เอากับมันแล้ว?” เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับจ้องหน้าฉันตาไม่กระพริบ คำถามนี้เขาถามตั้งกี่ครั้งแล้วตอบจนปากจะฉีก ต้องให้พูดอีก
