วันศุกร์
วันนี้เป็นวันที่ฉันตื่นเต้นจนแทบนอนไม่หลับเพราะจะได้กลับบ้านไปหาแม่แล้วก็จะได้ใช้หนี้ของครอบครัวให้จบๆ
การนั่งรถไปไหนมาไหนกับสงครามในเมื่อก่อนเป็นเรื่องที่ปกติชิวๆ แต่ปัจจุบันนี้มันอึดอัดจนแทบอยากจะขอขึ้นรถทัวร์กลับ
“ไม่ได้เอาปากมาด้วยรึไง” คนที่ขับรถอยู่พูดเหน็บฉันที่เอาแต่นั่งเงียบ
“ขับเร็วๆ ได้ไหม”
“ไม่ได้มันอันตราย”
“แต่นี่มันช้าเกินไปหรือเปล่า ขับแบบนี้เมื่อไรจะถึงบ้าน” ช้าที่ว่าคือช้าจริงๆ อย่างกับเต่า ปกติเขาขับเร็วกว่านี้
“ดูเธอรีบร้อนอยากไปถึงบ้านเร็วๆ นัดใครไว้?” ไม่หาเรื่องกันสักวันสำหรับเขาคงเป็นเรื่องยาก แค่ฉันรีบก็ยกมาเป็นเรื่องเป็นราวได้
“นัดใครอะไรล่ะ ก็อยากได้เงินจากนายเร็วๆ ไง”
“ตอบตรงดี ฉันชอบ”
“กรุณาขับเร็วๆ ด้วยนะคะ”
ฉันตัดสินใจเอนเบาะนอนเป็นการตัดปัญหา สงครามจะได้ไม่ชวนคุยอีกขี้เกียจจะพูด ตอนนี้ใจฉันอยู่ที่บ้านแล้ว
ฉันหลับยาวจนกระทั่งถูก
