สงครามไม่พูดอะไรเขาแค่ใช้สายตาสำรวจมองใบหน้าของฉันอยู่อย่างนั้นพักใหญ่
“ปล่อย! ฉันง่วงแล้ว” เมื่อความเงียบเข้าปกคลุมฉันก็พูดเตือนสติเพราะเขาเอาแต่มองจนเกร็งไปหมดแล้ว
“ห้าหมื่น” จู่ๆ สงครามก็เอ่ยเงินจำนวนมากออกมาแถมยังใช้มือช้อนปลายคางของฉันให้เงยขึ้น “ตกลงไหม?”
“ต…ตกลงอะไรของนาย”
“ทำตรงนี้ ฉันให้ห้าหมื่น” เขาบอกด้วยสีหน้าที่จริงจังจนใจฉันสั่นรัว
“แบบนี้ฉันไม่ชอบ” ถึงแม้จะต้องการเงินจำนวนมากแต่ฉันก็ไม่บ้าเลือดถึงขนาดทำเรื่องอย่างว่าในที่สาธารณะแบบนี้หรอก หากมีคนมาเห็นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
เขารวยฉันรู้แต่ใช้เงินแบบนี้ไม่กลัวทางบ้านสงสัยหรือไงกัน
“จะเอาเท่าไรเรียกมา” เหมือนตอนนี้สงครามคิดว่าที่ฉันปฏิเสธเพราะเงินมันน้อยเกินไป “จะเอาเท่าไร ?”
“ถ้าทำข้างนอกแบบนี้ฉันไม่ชอบแล้วก็ไม่ทำ ไม่ต้องเสนอเงินเพราะต่อให้มากขนาดไหนฉันก็ไม่สนใจ” ฉันพูดไปยาวเหยียด จากนั้นก็ดิ้นจนตัวเองหลุดพ้นจากสงค
