INTRO - เพื่อนรัก เพื่อนร้าย

1906 คำ

“สงครามแต่งตัวเสร็จหรือยังมันสายแล้วนะ” “เออแป๊บ!! เร่งอยู่ได้” ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่พร้อมกับกรอกตามองบนอย่างเบื่อหน่ายที่ต้องมารอ ฉันชื่อเส้นด้าย ส่วนคนเมื่อกี้ที่เพิ่งถูกบ่นไปชื่อสงคราม เราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาล ประถม มัธยมและมหาวิทยาลัย เพราะแม่สนิทกันฉันกับสงครามเลยต้องกลายเป็นเพื่อนกันโดยปริยาย ถึงเราจะเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากๆ แต่ฐานะทางบ้านต่างกันราวฟ้ากับดิน บ้านของสงครามทำธุรกิจหลายอย่างเรียกได้ว่าโคตรรวยเลยแหละ ส่วนบ้านฉันทำสวนผลไม้เล็กๆ เราเป็นเด็กต่างจังหวัดเพราะความอยากมาเรียนในเมืองกรุงแท้ๆ ฉันถึงต้องมาคอยกุมขมับอย่างทุกวันนี้ บอกตามตรงว่านอกจะหน้าตาดีกับบ้านรวยแล้วสงครามก็ไม่มีอะไรดีสักอย่าง มีงานอะไรที่มหาวิทยาลัยเขาก็โยนมาให้ฉันทำ แต่ดีหน่อยได้ค่าจ้าง ตั้งแต่มาเรียนมหาวิทยาลัยทุกอย่างในชีวิตของเขาฉันเป็นคนดูแลอย่างกับแม่คนหนึ่ง ไม่ใช่ว่าเต็มใจหรอกนะ เพราะเงินล้วนๆ พูดแล้วก็ไม่คิดว่าเราสองคนจะเป็นเพื่อนมาได้จนถึงทุกวันนี้ “เสร็จแล้วไป!! ยืนเหม่อมองน้องชายฉันอยู่ได้” “น้องชายอะไรของนาย ?” ฉันขมวดคิ้วงุนงงกับคำพูดนั้น สงครามจึงก้มหน้าเอามือชี้นิ้วลงตรงเป้ากางเกงของตัวเองแล้วพูดอย่างไม่อาย “ตอนเช้ามันจะตื่นมาทักทายแบบนี้ปกติ โทษทีที่น้องชายของฉันทำให้เธอตกใจ” “ไอ้สงคราม!! ไอ้ทะลึ่ง!! ใครจะอยากมองของนาย” นี่แหละคือตัวตนภายใต้ใบหน้าหล่อวัวตายควายล้มที่สาวๆ เกือบทั้งมหาวิทยาลัยพากันกรี๊ด มันคือความลามก หื่นกาม สมองคิดแต่เรื่องสิบแปดบวกไปวันๆ แล้วเหตุผลที่ฉันต้องคอยมาเร่งๆ เพราะต้องติดรถไปมหาวิทยาลัยด้วย #มหาวิทยาลัย ฉันกับสงครามเรียนกันคนละคณะ เวลานี้แหละที่ทำให้ปวดหัวน้อยที่สุด แต่ก็จะรำคาญเพื่อนๆ ที่ชอบมาถามเรื่องเขาอยู่เรื่อย “ด้าย สงครามเขา….” “หยุดจ้ะ!!” แค่ได้ยินชื่อก็ต้องรีบหันมาเบรกมีนาก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ “ช่วยหยุดพูดถึงชื่อนี้สักครึ่งชั่วโมงได้ไหม ตั้งแต่มาถึงมหาวิทยาลัยก็มีแต่คนถามเนี่ย” มีนาคือเพื่อนที่เจอกันตอนปีหนึ่ง ตอนนี้เราอยู่ปีสามแล้ว เธอเป็นลูกคุณหนู เป็นผู้หญิงหวานๆ แอบชอบสงครามมาตั้งแต่ปีหนึ่งแต่ไม่กล้าสารภาพรัก ได้แต่คอยถามฉัน “แกก็!!” มีนาทำหน้ามุ่ยใส่เมื่อถูกเบรกไม่ให้พูด “รู้ไหมว่าแกน่าอิจฉาขนาดไหน” “อย่างฉันเนี่ยนะ อิจฉาเรื่องอะไรหรอ?” “ก็ได้อยู่ใกล้ๆ สงครามไง ขึ้นรถกลับบ้านด้วยกันอยู่คอนโดเดียวกัน น่าอิจฉามากเลย” “ถ้าแกไปใช้ชีวิตอยู่แบบฉันอาจจะเลิกชอบเขาไปเลยก็ได้” “ถ้าเป็นฉันคงต้องชอบมากกว่าเดิมสิไม่ว่า” มีนาพูดพร้อมกับรอยยิ้มเพ้อฝัน ฉันกับมีนานั่งคุยกันได้สักพักก็ต้องไปเรียน วันนี้มีเรียนแค่ห้าโมงเช้า ช่วงบ่ายว่างเราจึงไปดูหนังด้วยกัน อย่างที่บอกว่าเพื่อนฉันเป็นลูกคนมีฐานะ ทุกๆ วันจะมีคนขับรถคอยรับและส่ง วันนี้จึงได้ขออาศัยติดรถนางมาลงที่คอนโดด้วย #คอนโด ขณะที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องจู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดเข้ามา แต่ฉันไม่ได้ตกใจอะไรเพราะรู้อยู่แล้วว่าเป็นใคร สงครามจะมีคีย์กาดห้องฉัน ส่วนฉันก็มีคีย์กาดห้องเขาเหมือนกัน มันเป็นเรื่องปกติที่เราสองคนจะเข้าๆ ออกๆ ห้องกันและกัน “ด้ายวันนี้น่าเบื่อนะว่าไหม?” ร่างหนาเดินมานั่งที่โซฟา สงครามจะเรียกฉันแบบนี้ เหมือนว่าเป็นเพื่อนผู้ชายของเขาคนหนึ่งนั่นแหละ ฉันรู้ทันหรอก พูดแบบนี้แปลว่าจะชวนไปดื่มแน่ๆ “ที่หน้าคอนโดมีคลับเปิดใหม่” พอฉันไม่ตอบเขาก็เริ่มพูดเข้าประเด็น “แล้ว ?” ฉันถามอย่างไม่สนใจตามองจอทีวี จนสงครามมันต้องจับหน้าให้หันมาหาตัวเองและตอนนี้ใบหน้าของเราสองคนก็อยู่ในระดับเดียวกัน “จะชวนไปดื่ม” “ไม่เอาขี้เกียจ อยากไปก็ชวนเพื่อนไปสิจะมาชวนฉันทำไม” “แล้วเธอไม่ใช่เพื่อน ?” หัวคิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับคำถาม “หมายถึงเพื่อนผู้ชาย” “เธอก็ไม่ต่างจากผู้ชายเท่าไหร่ นมก็ไม่มี ดูก้ามแขนดิ” ดูปากมันสิ ตั้งแต่เด็กจนโตเคยคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงหรือเปล่าก็ไม่รู้ “ไอ้สงครามปากหมา เดี๋ยวเถอะ” ฉันง้างมือจะตีแต่เขาลุกขึ้นกระโดดหนีไปก่อน “ห้ามปฏิเสธนี่คือคำสั่งของเพื่อนรัก” คิดว่าทำหน้าหล่อๆ แบบนั้นแล้วจะทำอะไรฉันได้หรือไง ฝันไปเถอะ “อย่างนายน่ะฉันยกให้เป็นเพื่อน เ..หี้…ย เหมาะสมกว่า” เห็นชีวิตในแต่ละวันของผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉันแล้วสงสารใช่ไหมล่ะ อยากลาออกจากการเป็นเพื่อนกับเขาจะแย่ “ชวนมาเที่ยวผับไม่ได้ชวนเข้าวัด” ไม่พูดเปล่า สายตาคมสองคู่ยังไล่มองสำรวจการแต่งตัวของฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนได้เอารองเท้าฟาดปากแน่ๆ มันแปลกตรงไหน แค่ใส่กางเกงวอมสีเทาแบบที่เขาชอบใส่วิ่งกัน กับเสื้อยืดคอกลมสีขาวเบอร์เอ็กแอลหลวมอย่างกับเสื้อกันหนาว มัดผมลวกๆ เหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ส่วนหน้าก็โนเครื่องสำอางทาแป้งเด็ก ทาลิปสีชมพูนิดๆ การแต่งตัวของฉันมันแย่หรอ ? “ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไม่มีผัวกับเขาสักที” ดู!!! ดูคำพูดสิ เห็นหน้าหล่อๆ แบบนี้เวลาอยู่กับฉันปากจัดอย่างกับผู้หญิง “เรียนจบเมื่อไหร่ฉันจะหาเอาแฟนมาอวดให้ดู!!” “ฮึ!! เดี๋ยวจะรับขวัญให้สักล้าน” เขาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อว่าคนอย่างอีนางเส้นด้ายคนนี้จะมีแฟนกับเขาได้ “เอออ!! พูดแล้วฉันจำได้หมดนะจะบอกให้” #คลับ ฉันคือชะนีคนเดียวในกลุ่มที่มีผู้ชายยืนล้อมอยู่สี่คน ชวนเพื่อนมาแล้วไม่รู้จะชวนมาอีกทำไม คิดถึงเตียงที่ห้องชะมัดเลย “ด้ายจะหลับได้ไงมาๆ ชนแก้วกันหน่อย” คีเวิร์ดเพื่อนของสงครามพูดขึ้นพร้อมกับเอาแก้วเหล้ามาชนกับแก้วของฉัน เพื่อนของสงครามมีสามคนชื่อ แปง คีเวิร์ดแล้วก็ต้า จะว่าฉันสนิทกับเพื่อนของเขาทุกคนมันก็ใช่ เพราะนิสัยห้าวๆ ทำให้สนิทกับผู้ชายง่าย ในขณะที่ดื่มอยู่มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาขอชนแก้วกับสงคราม เขาก็ชนด้วยตามประสาคนเจ้าชู้แต่เหมือนไม่สนใจอะไรผู้หญิงคนนั้นสักเท่าไหร่ ให้หลังจากที่เธอคนนั้นเดินไปได้ไม่นานก็มีผู้ชายเดินมาชนจนหน้าของสงครามเกือบทิ่มโต๊ะ แถมยังใช้สายตามองเหมือนกำลังหาเรื่อง ที่สำคัญไอ้นั่นมันเดินไปเลยไม่พูดขอโทษสักคำ สงครามเป็นคนที่ค่อนข้างอารมณ์ดีก็จริง แต่!!! อย่าได้กระตุกต่อมโหด ดิบ เถื่อนของเขาเชียว เพราะผู้ชายคนนี้ไม่เคยไว้หน้าและไม่ปราณีใคร “วอนนักนะมึง” ฝ่ามือใหญ่คว้ามาจับขวดเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะ จะรั้งไว้ก็ไม่ทัน ตอนนี้สงครามเดินถือขวดเหล้าไปหาไอ้ผู้ชายดวงตกคนนั้นแล้ว “ไอ้เหี้ยครามเหล้าแพงนะเว้ย กูอุตส่าห์ขโมยพ่อมาแม่งกินยังไม่ถึงครึ่งเลย” แปงรีบร้องท้วงแต่ไม่ทัน สงครามเดินไปนู้นแล้ว “รีบไปห้ามสิเดี๋ยวก็ซวยกันหมดหรอก” ฉันบอกผู้ชายสามคนที่ยืนหัวโด่อยู่สามคนไม่ยอมทำอะไร “ก็รู้ว่าเวลามันของขึ้นใครหน้าไหนก็เอาไม่ลง ยกเว้นเธอ เพราะฉะนั้นรีบไปห้ามมันด่วนเลย” “กลัวเป็นเหมือนกันนะ” ฉันลังเลเพราะกลัว ตอนโกรธสงครามเขาน่ากลัวมากจริงๆ นะ ขนาดเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กฉันยังกลัวเลย “ด้ายเร็วดิวะมันเดินไปนู้นแล้ว” นี่ก็เร่งจังเลย รีบมากทำไมไม่ไปห้ามเองเล่า!! “อื้อ! รู้แล้วขอทำใจแป๊บนึงไม่ได้หรือไง” “ไม่มีเวลาให้ทำใจแล้วไปด่วนเลยด้าย ก่อนที่จะได้เสียเงินจ่ายค่าทำศพไอ้นั่น” ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะวิ่งแหวกฝูงผู้คนเพื่อจะไปห้ามไม่ให้เกิดเรื่อง คิดดูสิว่าฉันสูงหนึ่งร้อยห้าสิบแปด หนักสี่สิบห้า เรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็กเลยต้องมาวิ่งผ่านฝูงคนที่แน่นเอี๊ยดแบบนี้แทบจะเป็นลม หมับ!! ในที่สุดฉันก็คว้าแขนสงครามได้สำเร็จ แต่เป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้นั่นหันมาพอดี “มึงจะเอา ?” รู้แล้วว่าทำไมไอ้ผู้ชายคนนี้ถึงรีบเดินนัก ตั้งใจล่อให้สงครามเดินตามเพราะกลุ่มของพวกเขาอยู่ตรงนี้ เยอะซะด้วย “มึงกับกูเคยรู้จักกัน ?” “ไม่เคยแต่ผู้หญิงที่มึงชนแก้วด้วยเป็นเด็กกู” “หรอวะ เด็กมึงร่านเองเกี่ยวอะไรกับกู” “สงครามกลับโต๊ะเถอะอย่ามีเรื่องเลยนะ” ฉันกำมือที่เขาถือขวดเหล้าเอาไว้แน่นเพราะกลัวมันจะลอยไปใส่หัวไอ้นั่นซะก่อน “กลับแน่ถ้าฉันได้เอาเลือดหัวมันออก” แววตาอำมหิตคู่นั้นของเขาหันมามองใบหน้าของฉันทำเอามือไม้สั่นเลยทีเดียว “ถ้ามึงคิดว่าตัวเองแน่ก็ออกไปข้างนอกกับกู” “เออ!!” “สงคราม!!” ฉันรั้งเขาเอาไว้สุดแรงที่ตัวเองมี ไอ้บ้านี่ไม่กลัวตายเลยหรือไง ฉันกลัวจนฉี่จะลาดแล้วนะ “ถ้านายไปฉันจะกลับ เจ็บมาก็ไม่ต้องขอให้ทำแผลด้วยนะ!!” “กลัวเมียหรอวะ” ฝั่งนั้นพูดเย้ยใส่แล้วหัวเราะ แต่เดี๋ยวก่อนนั่นตาหรอถึงได้มองว่าฉันกับสงครามเป็นผัวเมียกัน น่าตบปากสักที!! สงครามพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เหมือนกำลังพยายามใจเย็น เขาจับมือฉันแล้วหันหลังให้ไอ้พวกนั้นก่อนจะเดินกลับโต๊ะ ทำเอาโล่งใจ หายใจได้ทั่วท้องสักที “เห็นไหมกูบอกแล้วว่าไอ้ด้ายเอาอยู่” ต้าพูดขึ้นทันทีที่ฉันกับสงครามเดินกลับมาโต๊ะ ที่ทุกคนต่างโล่งใจไม่ใช่เพราะเราปลอดภัยแต่เพราะเหล้าราคาแพงไม่เสียหายต่างหาก “เอาอยู่อะไรล่ะ ฉันเกือบขิตแล้ว” ทุกครั้งที่มีเรื่องถ้าฉันห้ามสงครามจะฟังแถมยังฟังแค่ฉันคนเดียว ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันฉันเองก็ไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่อยากถาม คิดไปว่าคงเป็นเพราะความที่เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more