“ค่ะ ลิลลี่รู้ดี... และขอบคุณมากสำหรับความกรุณา”
นัยน์ตาสีดำจัดสุดหยั่งถึงจับจ้องมาที่ดวงหน้าของหล่อนเขม็ง ไม่มีวี่แววแห่งความผ่อนปรนจากแววตาคู่นั้นเลย ลัลลลินตัวสั่นเทา กลิ่นไออำมหิตของบุรุษผู้เป็นดุจพยัคฆ์ตรงหน้ากำลังสร้างรอยแผลแห่งความขลาดกลัวให้เกิดขึ้นในดวงใจสาวมากขึ้นทุกขณะ
“ฉันไม่เคยมีความกรุณาให้ใคร และสำหรับเธอก็ไม่ใช่”
“แต่... คุณดีแลนช่วยเหลือลิลลี่เอาไว้”
“ฉันช่วยเธอ นั่นเป็นเพราะต้องการทำให้คุณพ่อสบายใจ ส่วนความรู้สึกนึกคิดของเธอ ฉันไม่เคยสนใจ ใส่ใจ และไม่เคยไยดี”
หยาดน้ำตาที่เอ่อคลอหน่วยตาตลอดเวลาทะลักออกมาอย่างสุดกลั้น กลีบปากอิ่มสั่นระริก แต่ก็พยายามที่จะฝืนยิ้ม
“ค่ะลิลลี่รู้ดีว่าคุณดีแลนทำลงไปเพื่ออะไร แต่ถึงยังไงซะลิลลี่ก็ต้องกราบขอบคุณ”
“เลิกพล่ามคำว่าขอบคุณเสียที”
ต้นแขนเปลือยถูกคว้าหมับเอาไว้ทั้งสองข้าง และเขาก็กระชากหล่อนให้ลุกขึ้นไปเผชิญหน้ากับความเหี้ยมเกรีย
