ตอนที่7.แค้นที่ถูกหักหลัง
1093 คำ
ปาณิศาลากกระเป๋ามาขึ้นลิฟต์ แล้วนึกถึงเมนูอาหารญี่ปุ่นว่ามีอะไรที่น่าสนใจบ้าง เธอตั้งใจว่าสาม-สี่วันที่ได้พักนี้จะตระเวนดูหลายๆที่เพื่อเก็บเป็นไอเดียไปใช้ในรีสอร์ท แต่ส่วนหนึ่งเธอก็อยากทำเกสท์เฮ้าส์ที่บ้านเกิดตัวเอง อายุขนานนี้แล้วจะไปสมัครงานก็คงยาก ถ้าเป็นเกสท์เฮ้าส์เล็กๆ มีขายของที่ระลึกหรือชากาแฟก็คงพอไหว ปาณิศาเปิดประตูห้องแล้วลากกระเป๋าเข้าไป เธอรู้สึกชื่นชมคนออกแบบที่จัดวางทุกอย่างได้อย่างลงตัวทั้งที่ห้องก็ไม่ได้กว้างมากมายอะไรนัก ทว่าเธอว่ามันก็เพียงพอแล้วสำหรับนักเดินทาง หญิงสาวเดินไปดูห้องน้ำที่มีทั้งอ่างอาบน้ำและผักบัว เธอเดินมาทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรงแผ่หราบนเตียงนุ่ม
ดวงตากลมโตมองแพดานห้องแล้วก็เผลอหัวเราะออกมา ปีนี้เธออายุเท่าไหร่กัน สามสิบเอ็ดเองไม่ใช่เหรอ ทำไมแต่ละความคิดถึงเหมือนคนอายุหกสิบก็ไม่ปาน เอาล่ะ! อาบน้ำแล้วออกไปหาอะไรอร่อยๆกิน กรุงเทพฯไม่ใช่เมืองน่าพักผ่อนนักหรอก แต่คิดเสียว่า3-4วันนี้เป็นวันหยุดพักของเธอก็แล้วกัน
หญิงสาวออกจากห้องอาบน้ำ เลือกเสื้อผ้าสำหรับใส่ออกไปทานมื้อเย็น แต่จะเอาใส่อะไรดีล่ะ ปกติอยู่กับคุณบารมีเธอใส่แต่กระโปรงจนเคยชิน ในกระเป๋าเดินทางมีกางเกงยีนส์ติดมาด้วย เธอเลือกหยิบมาใส่กับเสื้อยืดสกรีนลายรูปหมาน่ารักที่เธอสั่งซื้อเพราะรายได้ช่วยเหลือหมาแมวจรจัด เธอหยิบผ้าพันคอผ้าฝ้ายสีน้ำตาลคล้องคอไว้แล้วรวบผมยาวขึ้นเป็นหางม้า ยืนมองตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ของตู้เสื้อผ้า เธอไม่ได้แต่งตัวแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ ปาณิศาหยิบกระเป๋าสะพายคล้องไหล่แล้วเดินออกจากห้องด้วยหัวใจร่าเริง
ชายหนุ่มจอดรถแล้วเดินมาที่เคาน์เตอร์ ส่งยิ้มทะเล้นให้พนักงานด้วยความคุ้นเคย
“น้องมายด์ครับ พี่รบกวนขอจอดรถหน่อยนะครับ”
“ปกติให้จอดเฉพาะผู้ที่มาเข้าพักนะคะ” หญิงสาวยิ้มตอบ
“แถวนี้หาที่จอดรถยากนี่ครับ” เขาทำน้ำเสียงอ้อน อีกฝ่ายหัวเราะคิกคัก
“ไม่ต้องมาแกล้งหว่านเสน่ห์ใส่มายด์เลยค่ะ มายด์มีแฟนแล้ว รักแฟนมากด้วย แต่ถึงห้ามก็คงไม่เป็นผลเพราะคุณคทาเป็นเพื่อนสนิทของเจ้าของโรงแรมนี่ค่ะ”
“ขอบคุณครับ น่ารักแบบนี้โสดเมื่อไหร่บอกพี่นะ”
“ทำไมคะ จะจีบเหรอ”
“พี่จะช่วยดามอกไง”
ชายหนุ่มหัวเราะระรื่น ความจริงเขาแอบมาขอใช้บริการจอดรถโรงแรมของเพื่อนบ่อยอยู่แล้ว เขาพยักหน้าให้พนักงานของโรงแรมแล้วหมุนตัวเดินออกมา มือใหญ่เลื่อนเนคไทลงต่ำ พลางปลดกระดุมแขนเสื้อเพื่อพับแขนเสื้อขึ้น ประชุมงานลากยาวจนเกือบสี่โมงเล่นเอาหมดพลังงานไปเยอะ เขาตั้งใจหาเบียร์เย็นๆ จิบสักหน่อยค่อยกลับคอนโด
คทาวุธใช้ชีวิตในกรุงเทพฯกว่าห้าปี แต่เขาก็ยังรู้สึกเป็นคนแปลกหน้าของเมืองนี้ หลังจากกลับจากอเมริกาก็ทำงานใช้ทุนอยู่สองปี เขาได้ทำงานที่บริษัทใหญ่แห่งหนึ่งประจำสำนักงานใหญ่ที่กรุงเทพฯ สำหรับคนที่ทำงานมักมองเขาเป็นหนุ่มเพลย์บอยรักสนุก ไม่มีคนรักเป็นตัวเป็นตนหรือคบใครก็ได้ไม่นาน บางคนก็สวยระดับนางแบบ แต่ก็มีบางอย่างที่ทำให้เขา...ยังไม่อาจเปิดใจรักใครได้สักที
มันไม่ใช่ฝั่งใจกับรักครั้งแรกหรอก แต่เพราะแค้นที่ถูกหักหลังต่างหาก
คทาวุธกระตุกยิ้มที่มุมปาก เมื่อสัปดาห์ที่แล้ววันก่อนเขาต้องไปดูงานที่เชียงใหม่ตามที่บริษัทส่งตัวไป เขาได้เจอเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเลยทำให้ได้รู้ข่าวของปาณิศา ทั้งที่ปากพูดว่าไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ แต่เขากลับขับรถไกลจากเชียงใหม่มาเพชรบูรณ์เพื่อได้เห็นว่าผู้หญิงใจร้ายเห็นแก่เงินคนนั้นเป็นอย่างไร แต่ภาพที่เห็นแม้จะอยู่ไกลๆ แต่เขาจำได้แม่นว่าเป็น เธอ-ปาณิศา เขาจะลืมผู้หญิงที่ทำให้เขาคลั่งเกือบเสียผู้เสียคนได้อย่างไร เธอช่างดูมีความสุขกับชีวิตเศรษฐีนีของเธอเหลือเกิน ในขณะที่เขายังมีภาพของเธอหลอกหลอนอยู่ในหัวใจ
เขาเกือบกลายเป็นฆาตกรไปแล้ว ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ เขาไม่ได้เจอเธอมาสิบปี ได้เห็นครั้งแรกก็อยากกระโจนลงไปบีบคอเธอเสียเหลือเกิน แต่ยังดีที่หักห้ามใจไว้ได้ เขาจะไม่ยอมเสียอนาคตตัวเองเพราะผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว
ขณะที่กำลังจะเดินไปบาร์ร้านประจำที่เคยนั่งชิลๆในช่วงที่ต้องการพักสมอง สายตาของเขาก็เห็นหญิงสาวร่างเล็กเดินผ่านไปร้านอาหารญี่ปุ่นที่อยู่ถัดไปไม่ไกลนัก
คทาวุธถึงกับยกมือขยี้ตา เฮ้ย! เขาโดนหลอกหลอนหรือไงกันเนี้ย ผู้หญิงคนนั้นจะมาอยู่กรุงเทพฯได้อย่างไรกัน ก็ไม่กี่วันที่ผ่านมาเขายังเจอเธอกระหนุงกระหนิงกับผู้ชายที่เพชรบูรณ์นี่นะ
“คุณคทามาแต่หัววันเชียว มาเปิดบิลให้ร้านเรารึคะ” พนักงานสาวสวยสุดเซ็กซี่ร้องทักที่หน้าประตูร้าน ชุดกระโปรงรัดรูปเน้นทรวดทรงเย้ายวนสายตาหลายคู่ แต่ไม่ใช่กับคทาวุธ
“เอ่อ...จ๊ะ” เขาไม่ทันฟังว่าพนักงานต้อนรับพูดอะไร เพราะสายตามองไปร่างที่คุ้นตาเดินเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่น
“เหล้าหรือเบียร์ดีคะ”
“เดี๋ยวก่อนล่ะกัน พี่คิดว่าพี่เจอเพื่อนพี่เก่านะ เดี๋ยวพี่ไปทักเพื่อนพี่ก่อนนะ”
“เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชายคะ แต่แบบนี้ต้องเพื่อนผู้หญิงแหง๋เลย” เพราะเป็นลูกค้าประจำ เธอจึงกล้าแซว แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ขำด้วยเธอจึงเงียบไป
คทาวุธไม่ชอบคนเซ้าซี้ เขาตัดบทด้วยการใช้สายตาคมกริบจ้องมองอีกฝ่ายก็เป็นฝ่ายปิดปากเงียบไปเอง เขาถอนหายใจหนักๆแล้วเดินไปร้านอาหารญี่ปุ่นที่คิดว่า...เขาเห็นปาณิศาเดินเข้าไป
- ผู้เขียน
